"Η αλήθεια στην Τέχνη" έγραφε ο Oscar Wilde στο De Profundis, "είναι η ενότητα ενός πράγματος με τον εαυτό του, το εξωτερικό που γίνεται έμφαση του έσω, η ενσάρκωση της ψυχής, το σώμα διαποτισμένο από το πνεύμα".
Σε αυτή την αλήθεια , με μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω, ο Konstantinos Marougkas αποπειράται να μας εμβαπτίσει με το βιβλίο του "Ατελή Αγάλματα".
Πρόκειται για μία παράδοξη, αλληγορική ιστορία που αναπτύσσεται σπονδυλωτά κι εξελίσσεται σε έναν αόριστο, παράλληλο ίσως με αυτόν που βιώνουμε, χρόνο και τόπο. Επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια και στη δύναμη της φαντασίας του αναγνώστη το Πού και το Πότε, χωρίς ωστόσο να αφήνει το έργο του εξολοκλήρου στην επενέργεια των φαντασιώσεων· περιγραφές σκληρές, πιστές στα συναισθήματα που προσδοκά ν' αντλήσει από τον αναγνώστη ο Δημιουργός των Ατελών Αγαλμάτων, κυριαρχούν σε όλο το μυθιστόρημα.
Ένα καλό ανάγνωσμα πρέπει να μας γεννά ερωτήματα, να μας βάζει σε σκέψεις, αυτή είναι η άποψή μου. Κι αυτό επιτυγχάνει ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας με το μυθιστόρημά του αυτό.
Με άφησε στο τέλος με ένα ρίγος, τόσο για την αναπάντεχη εξέλιξη που με έπιασε εξαπίνης όσο και για τα ερωτηματικά που προέκυψαν εντός μου:
Κατά πόσο μπορούμε εντέλει να ξεφύγουμε από τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις που έχουμε κληρονομήσει δημιουργώντας έναν νέο Εαυτό; Και κάτι ακόμη που πάντα θα με απασχολεί ιδιαίτερα· μπορεί ο Καλλιτέχνης, ο κάθε Καλλιτέχνης και ο κάθε Δημιουργός, να μένει απόλυτα πιστός στην Έμπνευση εξωτερικεύοντας κομμάτια από την Ψυχή του ή μήπως η ανάγκη του ανήκειν, η ανάγκη του Νου να επιτύχει την επιβίωση μέσα από την ομοιομορφία θα παρεμβάλλεται πάντα ώστε το Έργο ενός Δημιουργού θα είναι μονίμως τόσο ατελές όσο και ο ίδιος; Κι αν αυτός είναι ο κανόνας, είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τις εξαιρέσεις;
Τα Ατελή Αγάλματα με προβλημάτισαν έντονα και γι' αυτό τα αγάπησα! Αναμένω με λαχτάρα τη συγγραφική συνέχεια του Κωνσταντίνου Μαρούγκα.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!