ΘΥΜΑΤΑ

 

Από το οπισθόφυλλο:

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα;

Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν.

Το βιβλίο θα βρείτε στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Βακχικόν (με έκπτωση) καθώς και σε όλα τα μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία (ίσως κατόπιν παραγγελίας) και στις ιστοσελίδες τους, εξαιρουμένων των Public.

Κριτικές:

"Αφετηρία  σύγχρονων προβληματισμών αποτελεί το νέο βιβλίο της Λίας Νικολάου που μας μιλάει για όλους τους αδικημένους, τους περιθωριοποιημένους, τα θύματα της σημερινής άπονης και απρόσωπης, πολλές φορές κοινωνίας μας, τα οποία γίνονται όμως ενίοτε και θύτες απέναντι σε άλλους συνανθρώπους τους…" Λεύκη Σαραντινού,  Literature.gr

◊

"Θύματα"... Και αυτή η εικόνα του εξωφύλλου φανερώνει όλα όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, να ακουστούν και να ιδωθούν μέσα από μια διαπεραστική σιωπή που περνάει από γενιά σε γενιά σαν μια αδιόρατη συνενοχή και συγκάλυψη όλων όσων μπορούν να πληγώνουν, να πονούν, να τρομάζουν ή, έστω, να μοιάζουν διαφορετικά και μη φυσιολογικά (εντός κι εκτός εισαγωγικών)...

Κι εμείς σαν άλλα "θύματα" θα υποκύψουμε στη δυναμική και στιβαρή πένα της συγγραφέως, που σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβάνεται κάποιος/α πως πρόκειται μόνο για το δεύτερο προσωπικό της έργο. έρχεται και βάζει γερά θεμέλια για μία λαμπρή και πολλά υποσχόμενη πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας. Διεκδικεί την προσοχή μας και καταπιάνεται με θέματα που, όσο κι αν θέλουμε να υποστηρίζουμε πως πλέον δεν θεωρούνται ταμπού, εκείνα παραμένουν βαθιά ριζωμένα χάρη στις λανθασμένες και παγιωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος που μας έχουν κληροδοτήσει ως βαριά "χρέη"... Κυριακή Γανίτη, Koukidaki.gr

◊

"Το βιβλίο πραγματεύεται δύσκολες καταστάσεις που συνήθως η κοινωνία αποσιωπά κλείνοντας την πόρτα κατάμουτρα στα θύματα. Θύματα μίσους, ρατσισμού, ξενοφοβίας, ομοφοβίας και ενδοοικογενειακής βίας. Με τον δικό της πολύ προσωπικό τρόπο, με βαθιά αγάπη για τα ανθρώπινα πλάσματα και ενσυναίσθηση, η Λία προσεγγίζει τα πάθη του ανθρώπου δίχως να μασάει τα λόγια της. Την βία δεν μπορείς να την περιγράψεις με όμορφες λέξεις. Τον πόνο δεν μπορείς να τον απαλύνεις με όμορφες αφηγήσεις. Είναι σκληρή στον λόγο της, όπως σκληρή είναι και η πραγματικότητα των θυμάτων. Αφήνει ωστόσο μια χαραμάδα φωτός στην άκρη του σκοτεινού διαδρόμου, με την βαθιά αισιόδοξη πεποίθησή της, πως ο άνθρωπος μπορεί εντέλει τον συνάνθρωπο του να σεβαστεί, και ίσως... γιατί όχι; ίσως και να τον αγαπήσει. 

Ένας ύμνος στην ενσυναίσθηση, την αγάπη και την αποδοχή όλων των ανθρωπίνων πλασμάτων αδιακρίτως. " Κατερίνα Λιάτζουρα - FRACTAL

◊

"Η Λία Νικολάου στο υπέροχο αυτό βιβλίο της θίγει πολλά προβλήματα της κοινωνίας μας και το κάνει "φωναχτά". Στέκεται απέναντι στον σεξισμό, στον ρατσισμό και στην ομοφοβία. Ο λόγος της βαθύς, αληθινός, τρομάζει τον αναγνώστη. Γιατί θυμάται αναπόφευκτα σε ποιες περιπτώσεις υπήρξε θύμα και ακόμα χειρότερα σε ποιες ήταν ο θύτης.

Η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η απόρριψη του διαφορετικού, η αιμομιξία, η ομοφυλοφιλία, η ενδοοικογενειακή βία είναι τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που πραγματεύεται. Γιατί ακόμα και σήμερα η προοδευτικότητα κι η αποδοχή που πιστεύουμε πως έχουμε κατακτήσει είναι μόνο μια φενάκη.

Κι ενώ τα θέματα αυτά και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε μας "καίνε", η συγγραφέας λυτρώνει τον αναγνώστη, όταν τον παίρνει από το χέρι για να του δείξει την ενσυναίσθηση, τον πραγματικό τρόπο να αγαπά κανείς, τον πραγματικό τρόπο να μην ξεχωρίζεις τον συνάνθρωπο και να τον δέχεσαι για όλα του τα χαρακτηριστικά. Για την υπέροχη μοναδικότητα του.

Το ανάγνωσμα της Λίας Νικολάου μας γεμίζει συναισθήματα: πόνο, θυμό, ντροπή, συμπόνια, αγάπη, συγχώρεση." Μαρία Κομελίδου

◊

"Η πένα της συγγραφέως έχει το εξής χαρακτηριστικό: είτε θα τη λατρέψεις είτε θα τη μισήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να σου φανεί αδιάφορη, ανιαρή ή άχρωμη. Αναμφίβολα, η Λία Νικολάου γράφει με λεπτό λυρισμό, χωρίς να φτάνει σε ακραίες μελοδραματικές εξάρσεις. Για έναν οπαδό της δραματικότητας (όπως είμαι εγώ), το να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του, το θεωρώ κατόρθωμα (και όχι δεν υπερβάλλω). Πριν ακόμη πέσει στα χέρια μου το βιβλίο, ήξερα ότι τα ζητήματα που πραγματεύεται θα θεωρούνταν από κάποιους ταμπού. Τα όσα περιγράφονται και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο περιγράφονται δεν αποτελούν μια συμβατική πλοκή. Ομολογώ ότι, μόλις τελείωσα το βιβλίο, ήμουν πιο προβληματισμένος απ’ ότι όταν το άρχισα. Αναρωτιέστε αν είναι καλό αυτό; Αν ρωτάτε εμένα σας απαντώ: ναι, είναι! Διότι αν δεν προβληματιστούμε, αν δεν κάνουμε κριτική και αυτοκριτική, δε θα μπορέσουμε να δούμε την αλήθεια όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε (ή θα ελπίζαμε να είναι).
Θεματικός πυρήνας του μυθιστορήματος είναι η αγάπη. Το πάθος, η παρόρμηση, η σιγουριά, η συντροφικότητα και, φυσικά, όλα τα αντίθετά τους: το ψυχικό μούδιασμα, ο δισταγμός, η ανασφάλεια, η μοναξιά. Ο αναγνώστης πρέπει να έχει το θάρρος να κοιτάξει βαθιά στην ψυχή του, καθώς ίδια η ιστορία τον ωθεί για να το κάνει. Για τον αναγνώστη που θέλει να αντλήσει συμπεράσματα και να έχει πολλή τροφή για σκέψη, τα «Θύματα» είναι το κατάλληλο βιβλίο. Επίκαιρο, δυναμικό, μη κομφορμισμένο. Με μια λέξη: αληθινό." Νίκος Αγαθαγγελίδης

◊

"Τα «Θύματα» της Νικολάου πρέπει να τα δούμε υπό δύο πρίσματα. Ένα είναι αυτό που διαπιστώνει τα θέματα που αναδεικνύονται, όπως είναι αυτά της λαθρομετανάστευσης, της διαφθοράς στους κόλπους της Αστυνομίας και του δημοσιογραφικού κόσμου, της αιμομιξίας, της σκληρότητας και της αδιαφορίας της κοινωνίας για το δράμα του διπλανού, με όλο τον κυνισμό και τον καγχασμό που ίσως περιμέναμε. Το άλλο πρίσμα είναι αυτό που θα μας αναδείξει την τραγικότητα των ηρώων, τη μοναξιά τους στη ζωή, και την πάλη με τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι αυτό που από την οργή θα μας οδηγήσει ενδεχομένως στα δάκρυα. Κι εκεί είναι που πρέπει να αναγνωρίσουμε και να θαυμάσουμε το λυρισμό της Νικολάου και την αφηγηματική της δεινότητα. Το βιβλίο αυτό δεν είναι «καθαρόαιμο» αστυνομικό, ούτε και ένα μυθιστόρημα κοινωνικού προβληματισμού. Η Νικολάου έρχεται να προτείνει ένα υβριδικό είδος όπου τα στοιχεία αυτά συντονίζονται κάτω από τη μπαγκέτα του ιδιαίτερου αφηγηματικού στυλ της. Το βιβλίο κλείνει με μια δήλωση της συγγραφέως που διασαφηνίζει τις προθέσεις της συγγραφής του πέρα απ’ τα όρια του λογοτεχνικού πονήματος. Με το βιβλίο αυτό η Νικολάου έρχεται να εδραιωθεί στο βάθρο της «πολύχρωμης» λογοτεχνίας και σε κάθε περίπτωση μας καλεί να την παρακολουθούμε στενά στα επόμενα λογοτεχνικά της βήματα." Πέτρος Χατζησωτηρίου - Culturepoint.gr

◊

"Όπως οι ζωγράφοι και οι ποιητές διαλέγουν να μας διδάξουν έναν δρόμο για την ομορφιά, έτσι και η ταλαντούχα συγγραφέας της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν, επιλέγει την πυκνή ουσία. Φορά στους χαρακτήρες της για πανωφόρι τον κίνδυνο της ζωής, αφήνοντας στην άκρη δυνάμεις εκθετικές της φιλοδοξίας μας, όπως την αθανασία και την αιωνιότητα. Εδώ, σε αυτές τις σελίδες, ανάμεσα στα Θύματα και τις αριστοτεχνικά δοσμένες ψυχολογίες τους η Λία Νικολάου αφήνει λίγο χώρο για βαθυστόχαστες απεικονίσεις, τα ερωτήματά της στέκουν αναπάντητα γυρεύοντας από τον αναγνώστη τον προβληματισμό και την ευθεία αναμέτρηση με τις απαιτήσεις αυτής και κάθε άλλης ζωής.

[...] Κάπως έτσι και η Λία Νικολάου που επανεμφανίζεται με τις εκδόσεις Βακχικόν και Τα Θύματά της μοιάζει με αυτούς τους ευαίσθητους αισθητήρες που μπορούν και μεταφράζουν μια εποχή. Είναι ο στίχος της Βραδινής Σερενάτας, που θέλει παράταιρη την εποχή για να βρει το δίκιο του ένας στίχος. Απομένει στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου να το αποδώσουν, ακολουθώντας το νήμα που υφαίνει δεξιοτεχνικά το άμεσο, το γεμάτο από την ανθρώπινη γεωγραφία μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου." Απόστολος Θηβαίος - Fractal

◊

"Το βιβλίο το διάβασα απνευστί. Η δύναμη που συσσωρεύεται στις λέξεις, στις πράξεις και στις εκβάσεις των καταστάσεων που πηγάζει από τη συγγραφέα Λία Νικολάου, ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, παραδειγματίσει με τους χαρακτήρες που επέλεξε για τους ήρωές της και προβληματίζει τόσο για κοινωνικά θέματα που κοσμούν την εποχή μας όσο και για θέματα καρδιάς, τόσο που κανέναν αναγνώστη δε θα αφήσει αδιάφορο…" Κατερίνα Σιδέρη - τοΒιβλίο.net

◊

"Μετά το «Να μ’αγαπάς» έναν ύμνο στην αγάπη η Λία Νικολάου επανέρχεται με ένα ακόμα δυνατό μυθιστόρημα τα "Θύματα" από το οποίο αρχικά μοιάζει να απουσιάζει η αγάπη. Απουσιάζουν από τους πρωταγωνιστές πολλά συναισθήματα, όχι γιατί δεν τα κατέχουν αλλά γιατί δεν μπορούν να τα εξωτερικεύσουν. Είτε λόγω συντηρητισμού και κατεστημένων κοινωνικών συμβάσεων και στερεοτύπων , είτε λόγω ατολμίας, φόβου, ενοχικών και ίσως αυτοτιμωρητικών καταστάσεων. Μέσω μιας ασυνείδητης κατάστασης άνθρωποι θύματα της ζωής γίνονται θύτες αναπαράγοντας συγκεκριμένου είδους σχέσεις που περνούν από γενιά σε γενιά. Μέχρι να βρεθεί αυτός που θα συγκρουστεί με όλους και πρώτα με τον εαυτό του για να «σιάξει» την κατάσταση και να επαναφέρει την αγάπη στους κόλπους όλης της οικογένειας. Ο Κώστας θα σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης και θα λυτρώσει ταυτόχρονα τον πατέρα του και τον αγαπημένο αυτού τον Άγγελο. Θα μιλήσει για το Λουκά του και θα δηλώσει στην εμβρόντητη μάνα του πως όλα γίνονται για την αγάπη αυτή που στερήθηκε όλη του η οικογένεια για πολλά χρόνια.

Ένα πρώτο μέρος με μία δύσκολη αιμομικτική σχέση δύο αδελφών από την Αλβανία, η φυλάκιση της γυναίκας, ένας δημοσιογράφος που για να βγει από την αφάνεια θα γράψει για αυτή. Ένα δεύτερο μέρος που συνδέεται με το πρώτο άψογα και ξετυλίγεται ένα κουβάρι ανομολόγητου πάθους, απαγορευμένου έρωτα και οικογενειακής βίας.

Κατασταλαγμένη γραφή, άψογος χειρισμός γλώσσας( η συγγραφέας δείχνει να έχει διαβάσει πολύ), επικίνδυνη και με υψηλό ρίσκο εναλλαγή ύφους και χρόνων σε όλο το βιβλίο που τελικά τη δικαιώνει πανηγυρικά, και το κυριότερο; Πολλά είδη γραφής σε 347 σελίδες. Αλλού ποιητικές εξάρσεις, αλλού λυρισμός, αλλού πεζότητα, άγρια γλώσσα, αλλού μονόλογος και σκέψεις, αλλού διάλογοι δυνατοί και εξωτερίκευση συναισθημάτων.

Τεχνική in media res αφού στην ουσία η πλοκή ξεκινάει από τη μέση και μετά η Λία Νικολάου αρχίζει αυτά τα «σούρτα-φέρτα» στο χρόνο. Φωτισμός κειμένου, θερμοκρασία αφήγησης, ιδανική. Δεύτερο μέρος κορυφαίο όχι λόγω ανισότητας με το πρώτο αλλά γιατί ρε γαμώτο η συγγραφέας παίζει εντός έδρας ως γνήσια εκπρόσωπος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην Ελλάδα. Τρομακτικό συναίσθημα, το ζεις, αγκαλιάζεις και εσύ τους πρωταγωνιστές όταν επιτέλους τα βρίσκουν, νιώθεις ενοχές ότι συμμετέχεις στα σεξουαλικά τους παιχνίδια, δακρύζεις μαζί τους όταν επέρχεται η πολυπόθητη κάθαρση. Και λες ρε γαμώτο η αγάπη είναι μία και βασιλεύει παντού. Περισσότερο μάλιστα εκεί που κάποιοι είτε θύματα είτε θύτες μοιάζουν να τη στερούνται και να μην μπορούν να την προσεγγίσουν." Τόλης Αναγνωστόπουλος, συγγραφέας & κριτικός λογοτεχνίας.

◊

"Η Νικολάου κάνει κάτι το οποίο, εμένα προσωπικά, στην τέχνη με μαγεύει κάθε φορά. Στα «Θύματα» δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον και να του κρεμάσεις αυθαίρετα την γενικότατη ταμπέλα με τον χαρακτηρισμό «κακός». Είμαστε όλοι, εν δυνάμει, και θύτες και θύματα, ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου και τόσων άλλων χαρακτηριστικών. Η συγγραφέας, αυτήν την φορά, είναι ακόμα πιο σκληρή απέναντι στον ρατσισμό, την ομοφοβία και την ενδοοικογενειακή βία και, με το συγκεκριμένο έργο, κάνει χαρτοπόλεμο τα φύλλα συκής των Ελλήνων νοικοκυραίων, οι οποίοι χτίζουν την κοινωνική και οικογενειακή τους βιτρίνα με πόνο και βία. Ένα εξαιρετικό έργο, γραμμένο ωμά και με γλαφυρή γλώσσα, σκοπός του οποίου είναι να μας προβληματίσει, να μας δακρύσει, να μας πονέσει, να μας θυμώσει και να μας δείξει πως πρέπει, τελικά, να λευτερωθούμε από τα δεσμά μας, βρίσκοντας την λύτρωση που μας αξίζει." Νικόλα Μπάνος - Nikolas in Bookland