Ποιος είναι ο Χρήστος Ρούσσος; - Ένα νέο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, από τον Κώστα Πάρη

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023


Λίγα λόγια για την μοιραία βραδιά...

 Ήταν το βράδυ της Τρίτης, 7 του Απρίλη του 1976 όταν ο 19χρονος τότε ναύτης Χρήστος Ρούσσος δολοφόνησε με μαχαίρι τον άντρα που αγαπούσε επειδή τον πίεζε (όπως υποστηρίχτηκε στο δικαστήριο) να βγει στην πορνεία. Ο Ρούσσος συνελήφθη και οι εφημερίδες έγραψαν για το "έγκλημα πάθους" χρησιμοποιώντας λάβρους χαρακτηρισμούς κατά του ομόφυλου ζευγαριού. Η συντηρητική κοινωνία σοκαρισμένη αρνήθηκε για μία ακόμη φορά να αποδεχτεί την πραγματικότητα, πως δύνανται δηλαδή να δημιουργηθούν σχέσεις αγάπης, στοργής, αλλά και πάθους -μοιραίου, στην προκειμένη- και ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.

 Έξι μήνες αργότερα, το Διαρκές Ναυτοδικείο Πειραιά  έκρινε τον κατηγορούμενο νέο ένοχο δίχως κανένα ελαφρυντικό καταδικάζοντάς τον σε ισόβια κάθειρξη. Η ιστορία του, σημάδεψε μία εποχή και ταυτίστηκε με την ιστορία των διεκδικήσεων της Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας στην Ελλάδα -ήταν η εποχή που ιδρύθηκε το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδος) και εκδόθηκε το περιοδικό ΑΜΦΙ.

Η ταινία και το βιβλίο



Η ταινία "Άγγελος" του Γιώργου Κατακουζηνού είχε για θέμα της τη δολοφονία του Α.Π. από τον Χρήστο Ρούσσο. Αν και προκάλεσε μία σειρά αντιδράσεων πριν ακόμα γυριστεί, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1982, απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Μιχάλη Μανιάτη. 

Ο Χρήστος Ρούσσος, στο βιβλίο του "Εγώ ο Άγγελος που σκότωσα τον εραστή μου..." (που κυκλοφόρησε το 1987 από τις Εκδόσεις Οδυσσέας) αναφέρει στον Πρόλογο: 
Την αυτοβιογραφία μου την έγραψα το ΄81, μόνο και μόνο για να περνώ την ώρα μου, αλλά και για εκτόνωση. Η πρώτη σκέψη για την έκδοσή της δημιουργήθηκε μετά την προβολή της ταινίας  Άγγελος, γιατί στην ταινία αυτή, η οικογενειακή και προσωπική μου ιστορία ήταν προκλητικά παραποιημένες. Ήθελα τέλος πάντων να πω εγώ πώς ήταν η πραγματικότητα. Διαφώνησα τότε, για ασήμαντους λόγους, με τον εκδοτικό και η έκδοση αναβλήθηκε. Αν με την ταινία είχα ένα λόγο να βγάλω αυτό το βιβλίο, με τις εξελίξεις που ακολούθησαν γύρω από την υπόθεσή μου το χειμώνα του ΄87, θεώρησα πλέον ότι έπρεπε να γίνει γνωστή η αλήθεια, τα πραγματικά γεγονότα, ώστε να μην αυθαιρετεί κανείς όταν αναφέρεται στην υπόθεσή μου, αλλά και για να μη μείνουν όσοι είδαν την ταινία κι όσοι ενδιαφέρθηκαν για μένα, με την εντύπωση της παραποιημένης ιστορίας μου.

Τα γεγονότα του ΄87 στα οποία αναφέρεται στο βιβλίο του ο Χρήστος Ρούσσος και τα οποία συντάραξαν τότε το πανελλήνιο είναι, εν συντομία, τα εξής:  Ο καταδικασμένος σε ισόβια Χρήστος Ρούσσος, ήδη δεκατέσσερα χρόνια έγκλειστος, συμμετέχοντας και ο ίδιος στις εξεγέρσεις των κρατουμένων που κατηγορούσαν τα σωφρονιστικά ιδρύματα για απάνθρωπες συνθήκες και για βασανισμούς, κήρυξε απεργία πείνας με σκοπό να πετύχει την επανεξέταση  της δίκης του και την αναγνώριση ελαφρυντικών. Ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης απέρριψε  το αίτημα για επανεξέταση της πρώτης δίκης του και ο απεργός οδηγήθηκε στα πρόθυρα του θανάτου. Τότε, δημοσιογράφοι ξεκίνησαν μία πύρινη, υποστηρικτική αρθρογραφία, διανοούμενοι και στελέχη της Αριστεράς για συμπαράσταση κάνουν απεργία πείνας στα Προπύλαια και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιάνεται εξαπίνης. Ένα πολιτικό θρίλερ εξελίσσεται, η κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει και η κοινή γνώμη παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις.  Η απονομή χάριτος έρχεται εντέλει από τον επόμενο πρόεδρο της δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Εκείνο το πρώτο βιβλίο όμως, ακολούθησαν και άλλα. Ο Χρήστος Ρούσσος σε συνέντευξή του στον συγγραφέα  Νίκο Λέκκα που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Φτερά Χήνας τον Οκτώβριο του 2015(μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ στο σύνολό της) μιλάει για τη συγγραφή, λέγοντας:

Συγγραφέας δεν μπορώ να πω πώς είμαι, με την έννοια αυτή που έχουμε στο μυαλό μας ότι η συγγραφή γίνετε από πνευματικούς και πολύ μορφωμένους ανθρώπους και είναι και το μέσον βιοπορισμού τους. Καταπιάστηκα με το γράψιμο από ζωτική ανάγκη. Για τα βασανιστήρια που γίνονταν εις βάρος των κρατουμένων και δεν μπορούσα να τα καταγγείλω και δεν μπορούσα να φωνάξω στους βασανιστές, γιατί αν το έκανα θα με σκότωναν στο ξύλο, το έγραφα κρυφά σε χαρτοπετσέτες για να εκτονωθώ να αποσυμφορήσω την αγανάκτηση μου. Το γράψιμο ήταν για μένα διέξοδος σε αδιέξοδα, ήταν άμυνα, κάθε φορά και για διαφορετικούς λόγους. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα να γράψω κάτι για να κονομήσω μια πεντάρα. Τώρα αν υπάρχει η δεν υπάρχει παράδοση στο μυθιστόρημα στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που με απασχόλησε, γιατί σου είπα, δεν έγραψα ποτέ κάτι με το σκεπτικό του κέρδους. Οπότε το μυθιστόρημα που έγραψα δεν θεωρώ πως είναι κάποιο τόλμημα στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι. Με στο μυαλό μου είχα το στόρι το θεωρούσα πολύ τρυφερό και σε μια περίοδο που δεν είχα άλλες ασχολίες αντί να χαζολογάω και να περνά ο χρόνος χωρείς να κάνω κάτι, ασχολήθηκα με το «Μονοκατοικία με κήπο». Δεν ήταν λοιπόν κάποιο συγγραφικό τόλμημα ούτε ένας πειραματισμός ήταν απλά μια ανάγκη να γεμίσω κάποιο χρονικό διάστημα με κάποια δραστηριότητα. Μπορεί να μην ξαναγράψω ποτέ τίποτα. Μπορεί όμως να προκύψουν θέματα που να μου δημιουργήσουν την ανάγκη να ξαναγράψω κάτι, αλλά αυτό δεν το ξέρω.

Το σύνολο του συγγραφικού του έργου αποτελείται πλέον από επτά βιβλία, διαφόρων κατηγοριών. 

Το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη

Πέρασαν σαράντα επτά χρόνια κι ο Χρήστος Ρούσσος μιλάει και πάλι για εκείνο το έγκλημα που άλλαξε τη ζωή του και συγκλόνισε το Πανελλήνιο. 
  • Πώς βίωσε την κοινωνική κατακραυγή;
  • Ποιοι ήταν οι λόγοι, με πάσα ειλικρίνεια, που τον οδήγησαν στο έγκλημα;
  • Ποια είναι η άποψή του, τόσα χρόνια μετά, για την ταινία "Άγγελος";
  • Υπήρξαν νέοι έρωτες, και μάλιστα όσο ήταν ακόμα έγκλειστος στα ιδρύματα κράτησης;
Γι' αυτά μα και για άλλα πολλά, που ίσως να ακουστούν δημόσια για πρώτη φορά, μίλησε ο Χρήστος Ρούσσος στο ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη "Ήσαν και οι δύο ανώμαλοι" - ο τίτλος έχει παρθεί, βεβαίως, από πρωτοσέλιδο της εποχής...- που θα προβληθεί την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023 στις 7μμ, στον Πολυχώρο HGW std. ( περισσότερα για την οργάνωση θα βρείτε ΕΔΩ ) Μαυρομιχάλη 138, στην Αθήνα (τηλ. 6982387394)

Στην εκδήλωση θα παρευρεθεί και ο συγγραφέας Χρήστος Ρούσσος και βέβαια ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ Κώστας Πάρης. 


UPDATE:

Μπορείτε πλέον όλοι να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη, δωρεάν, είτε μέσα από το κανάλι του δημιουργού στο YouTube: "Ήσαν και οι δύο ανώμαλοι - Κώστας Πάρης" , είτε μέσα από αυτό εδώ το blog, ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο: "Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη"

4 σχόλια

  1. Ναι, την είχα δει την ταινία, Λία εκείνη την εποχή της πρώτης προβολής. Ήταν μια εποχή, που οι προοδευτικές ιδέες είχαν μεγάλη δύναμη στην κοινωνία και προσπαθούσαν να σπάσουν τα νοσηρά στεγανά των αιώνων και του σκοταδιού.
    Πολύ δυνατό θέμα, αγαπητή φίλη και βλέπω έρχεται ξανά στο φως.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Γιάννη! Από τη μία καλό είναι να θυμόμαστε κάποιες ιστορίες που έχουν κάτι να μας διδάξουν για τον κόσμο, από την άλλη αναρωτιέμαι αν, τελικά, αυτός ο κόσμος επιδέχεται αλλαγής ή αν απλά τα στερεότυπα αλλάζουν ονομασίες με το πέρασμα του χρόνου, κι εμείς φορώντας τις μάσκες μας (άλλοτε του προοδευτικού και άλλοτε την αντίθετή του...) αν διαιωνίζουμε μία κατάσταση παγιωμένη, λόγω της περιορισμένης φύσης μας... Δεν ξέρω... Ειλικρινά, δεν ξέρω...

      Διαγραφή
  2. Πω πω πόσο δύσκολες ζωές έχουν βιώσει κάποιοι άνθρωποι.. Πόσο έχουν πληγωθεί και πονέσει; Πόσα άγρυπνα βράδια και πόσες απορρίψεις, κυρίως από τον οικογενειακό τους περίγυρο και μετά κι από την κοινωνία τής υποκρισίας. Κι εκείνο που μπορεί να τους έχει μείνει στο τέλος, είναι μόνο το στίγμα, όχι μόνο της ταυτότητας φύλου αλλά και του εγκληματία.. Και την ταινία είχα δει Λία μου, και το βιβλίο έχω διαβάσει πριν από πολλά χρόνια βέβαια. Ως ανάμνηση εντελώς αμυδρή, έχω τον "ντόρο" που είχε προξενήσει η ταινία.. Καλό βραδάκι, καλό μήνα, πολλά φιλιά! 🧡

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, αγαπημένη μου, είναι θλιβερό αν αναλογιστούμε τις ζωές των άλλων, εκείνων που πληγώθηκαν κι οι πληγές τους δεν θεραπεύτηκαν ποτέ (γιατί κάποια τραύματα τα κουβαλάμε εσαεί). Και να μαθαίναμε κάτι από τις ιστορίες τους, καλά θα ήταν... μα οι ιστορίες οι πονεμένες πάντα, δυστυχώς, επαναλαμβάνονται... Ίσως όχι με τους ίδιους πρωταγωνιστές αλλά με την ίδια (κι ίσως και χειρότερη) τραγικότητα...
      Φιλιά πολλά από έναν παγωμένο Βόλο! (Πάλι με έναν μανιασμένο αέρα σου γράφω...) Καλό μήνα και καλή σου μέρα!

      Διαγραφή

Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!