Σαν τους Αργοναύτες - Σκέψεις πάνω στο βιβλίο της Μάγκι Νέλσον

 

Ποτέ δεν είχα «δει» τις εγκυμοσύνες μου (και τις εκτρώσεις μου ή την αποβολή των διδύμων μου όταν ήταν τεσσάρων μηνών) ως καταστάσεις εγγενώς Κουήρ. Πάντα κοιτώντας πίσω στο χρόνο (από απόσταση πια αφού οι γιοί μου έχουν πλέον ενηλικιωθεί) με δυσπιστία αντιμετώπιζα τις καταστάσεις που βίωσα, ως αποτέλεσμα τόσο των επιλογών μου όσο και μίας εσωτερικής ανάγκης που δεν μπορούσα να εξηγήσω, μιας ανάγκης που όσο με τρόμαζε άλλο τόσο με εξίταρε, με παρακινούσε, μου έδινε δύναμη να ξεπεράσω τα ανθρώπινα όριά μου, να γνωρίσω τον εαυτό μου και… να τον παραβιάσω, ναι, να τον παραβιάσω σαν ένα είδος θεϊκής τιμωρίας που ήμουν αναγκασμένη να υποστώ επειδή μου δόθηκαν κατά τη δική μου γέννα γυναικεία γεννητικά όργανα και άρα η κοινωνία με «βάφτισε» Γυναίκα. – Και ο σκοπός των Γυναικών είναι αυτός (ψιθύριζε μέσα μου ενοχλητικά η φωνή της Κοινωνικής Συνείδησης): να λειτουργήσουν σε κάποια φάση της ζωής τους, θέλοντας και μη, ως αναπαραγωγικές μηχανές.

Και κάπως έτσι μέτρησα δύο εκτρώσεις, μία αποβολή διδύμων σε προχωρημένη εγκυμοσύνη (που επίσης τη δέχτηκα ως θεϊκή τιμωρία ενδόμυχα επειδή είχαν προηγηθεί οι εγκυμοσύνες που κρίθηκαν ανεπιθύμητες και άρα τερματίστηκαν) κι εντέλει η γέννηση των παιδιών μου, με διαφορά δύο χρόνων και δύο μηνών μεταξύ τους.

Ήρθε, λοιπόν, το βιβλίο της Μάγκι Νέλσον «Οι Αργοναύτες» σαν χαστούκι -πάνω που άρχισα εδώ και λίγα χρόνια επιτέλους να μιλώ για την Κουηροσύνη μου (ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος) και όχι μόνο να αποδέχομαι τη ρευστότητα της ταυτότητας φύλου μου αλλά να προσπαθώ και να εξηγήσω αυτή την κατάσταση σε κάθε δυνατή ευκαιρία προσπαθώντας να «βάλω» στον κόσμο των Κουήρ ατόμων -και άρα στον κόσμο μου, τον κόσμο όπου νιώθω άνετα να υπάρχω και να δημιουργώ- όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Γιατί η αποδοχή πιστεύω ότι έρχεται μόνο μέσα από την κατανόηση.
Και η Μάγκι Νέλσον, τόσο αριστοτεχνικά, μέσα από αυτό το βιβλίο της που η ίδια αποκαλεί «ΑυτοΘεωρία» κι όχι «αυτοβιογραφία» ή «δοκίμιο» ή «Ποιητικο-φιλοσοφική Πρόζα» ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα θα μπορούσαμε να του ταιριάξουμε, αυτό επιθυμεί να πετύχει: να εισαγάγει τον αναγνώστη σε μία εμπειρική, προσωπική της κατάσταση ώστε να τη βιώσουν μαζί κι αν αυτό είναι εφικτό να αποκομίσουν κοινά συμπεράσματα κι όμοιες (ή έστω κατανοητά παρόμοιες) αποτυπωμένες αισθήσεις.

Θα μου πεις τώρα «μήπως για να καταλάβει ένας αναγνώστης αυτό το βιβλίο πρέπει να μοιράζεται κοινές με τη συγγραφέα εμπειρίες, να είναι το ίδιο Κουήρ ως άτομο δηλαδή ή να έχει με κάποιον τρόπο σχετιστεί η ζωή του με την Κουήρ Θεωρία;» - Όχι, θα σου απαντήσω. Γιατί, κατά βάθος, κάθε σκεπτόμενο άτομο που σέβεται τον εαυτό του σε σημείο που να αυτοψυχαναλύεται με σκοπό να «καταλάβει» τον σκοπό του σε αυτή τη ζωή σε σχέση με τους Άλλους, μπορεί να αφομοιώσει την έννοια του μη ετεροκανονικού, του μη συνηθισμένου, του διαφορετικού. Άρα, κάθε φράση εντός του βιβλίου Οι Αργοναύτες, μπορεί να αγγίξει τον αναγνώστη. Όχι όλους με τον ίδιο τρόπο, κι όχι όλους με την ίδια ένταση γιατί αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα του καθενός.
Τί είναι, λοιπόν, το βιβλίο Οι Αργοναύτες; Ένα βιβλίο που μιλάει για το Ταξίδι της ζωής με μέσο το Σώμα (το οποίο συμβολίζεται εδώ από την εμβληματική Αργώ) που, ως έννοια παραμένει σταθερό ενώ το εσωτερικό του με το πέρασμα του χρόνου αλλάζει αναγκαστικά, ανακαινίζεται. Η συγγραφέας αναλύει σχεδόν ψυχαναγκαστικά τη σχέση της, σχέση γάμου – σχέση ζωής – σχέση βαθιάς αγάπης, σεβασμού, κατανόησης με τον τρανς καλλιτέχνη Χάρυ Ντοτζ μέσα από την αλλαγή των σωμάτων τους. Ο Χάρυ περνώντας μία φυλομετάβαση με όλα τα συμπαρομαρτούντα (χειρουργικές επεμβάσεις, ενέσεις τεστοστερόνης) κι εκείνη βιώνοντας την αλλαγή του δικού της σώματος μέσα από τη συνειδητή επιλογή της εγκυμοσύνης μετά από αρκετές προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης. Νιώθουμε την ανάγκη της για απόλυτη κατανόηση της χρήσης της γλώσσας και των λέξεων ως σύμβολα, ώστε να μπορεί να τις αποποιηθεί αρνούμενη τελικά την έννοια της ταυτότητας ώστε με την ελευθερία έκφρασης που προσδίδει στη σκέψη αυτή η άρνηση να είναι σε θέση να κατανοήσει καλύτερα, πιο ανοιχτά, την ευρεία έννοια του Άλλου ανθρώπου, και να τον αποδεχτεί έχοντας ξεπεράσει οποιοδήποτε φραγμό η γλώσσα (ως κοινωνικό όπλο) προσδίδει.

Τέλος, κλείνοντας αυτόν τον κύκλο σκέψεων πάνω στο βιβλίο Οι Αργοναύτες, οφείλω να πω πως η Μάγκι Νέλσον κατάφερε, μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές της γέννησης του γιου της, να με γυρίσει πίσω είκοσι ένα χρόνια, σε μια εποχή που προτιμώ να μην επιστρέφω, συμφιλιώνοντάς με εντέλει με τις αλλαγές που συντελέστηκαν τότε στο δικό μου κορμί, όταν το μοιραζόμουν με τον πρώτο μου γιο. Ίσως, για τις περισσότερες γυναίκες που γίνονται μητέρες αυτό να είναι η πιο φυσική και όμορφη περίοδος της ζωής τους, για ένα άτομο όμως με ασυμφωνία φύλου είναι άλλη μία πρόκληση, όπου καλείται να ενεργοποιήσει μηχανισμούς επιβίωσης, αποδοχής του Εαυτού σε σχέση με το ίδιο, σε σχέση με τους Άλλους και βεβαίως σε άρρηκτη σχέση πλέον με το εύθραυστο πλάσμα που αναπτύσσεται εντός του, το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνο. Δεν το λες και εύκολη αποστολή!...
Πρόκειται για ένα βιβλίο που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε είτε γνωρίζετε την ταυτότητα φύλου σας και την αποδέχεστε ή την αποποιείστε, είτε ακόμα την αναζητείτε. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες.