Χίλια Μιλιγκράμ Απουσίας, του Μιχάλη Κατράκη [Michalis Katrakis], Εκδόσεις Ελκυστής
Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τότε που σας έγραφα για την ψυχή των βιβλίων. Εκείνο το «κάτι» που κάνει ένα βιβλίο να ξεχωρίζει από τα άλλα και το τοποθετεί στο ράφι εντός μας με τη σφραγίδα «βιβλία που αγάπησα». Εκείνο το «κάτι» που μας παρακινεί να το κρατάμε στα χέρια όταν κλείσουμε την τελευταία σελίδα του και να μην θέλουμε να το αποχωριστούμε, κι εκείνο το «κάτι» που θα μας παροτρύνει όταν περάσει ο καιρός να το ξαναδιαβάσουμε.
Η Νουβέλα του Μιχάλη Κατράκη αυτή την ιδιότητα έχει. Πρόκειται για την ιστορία ζωής ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, του Πολύκαρπου. Ο Πολύκαρπος είναι πατέρας ενός γκέι γιου, του Μηνά, και της Ελπίδας. Είναι ο σύζυγος της Σοφίας. Εργάζεται ως τραπεζικός υπάλληλος, αλλά μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας όλο και κάποια μικρή επανάσταση σκηνοθετεί. Αγαπάει την οικογένειά του και είναι ικανός να κάνει για εκείνους τα πάντα (συγκινεί το πόσο στηρίζει τον γιο του). Αγαπάει τη ζωή και προσπαθεί, όσο μπορεί, να της το δείχνει… Ο Πολύκαρπος, είναι η ψυχή του βιβλίου. Κι έγινε πολύ φίλος μου!
Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει καλά πως «μόνος Θεός είναι εκείνος της καρδιάς», κι έτσι τιμά την Αγάπη πάνω από οτιδήποτε. Ακόμα κι όταν δεν είναι καλά, ακόμα κι όταν σέρνεται. «Αυτό που σέρνεται υπάρχει», σκέφτεται και προσπαθεί με όλες του τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις να παλέψει για όσα έχουν αξία στη ζωή. Όχι για όσα έχουν τιμή. Γιατί, πιστεύει πως οι άνθρωποι αφήνουν τη ζωή τους να περάσει δίχως να αναγνωρίσουν την αξία της, μονάχα την τιμή της… «Και θα βρεθούν ξαφνικά στην κηδεία του σώματός τους, να γελούν υστερικά με τον θρήνο όσων πιστεύουν ακόμα ότι ζουν μόνο και μόνο επειδή αναπνέουν μιας και οι περισσότεροι αγνοούν πως δεν είναι παρά παιδιά της απουσίας τους. Κι αυτό είναι τόσο αστείο. Ω, Θεέ μου, τόσο αστείο»…
Σε κάθε σελίδα, καθώς διάβαζα, έβρισκα κάτι να υπογραμμίσω, κάτι που με τραβούσε σαν μαγνήτης. Βρήκα αφορμές για να γελάσω δυνατά και άλλες για να κλάψω, να πετάξω το βιβλίο στην άκρη, να βάλω ένα ποτό και να στρίψω ένα τσιγάρο, να συνέλθω. Μα πάλι μετά γυρνούσα εκεί, στις λευκές σελίδες με τα μαύρα στίγματα, στις λέξεις του Μιχάλη Κατράκη, στο τέμπο του. Δηλώνω μαγεμένη από το τέμπο του, τον ρυθμό του. Λατρεύω τα βιβλία που οι λέξεις τους παίζουν μουσική στο μέσα μου! Κι είναι ελάχιστοι οι λογοτέχνες που το έχουν έμφυτο αυτό στη γραφή τους.
Συνηθίζω να λέω πολλά όταν αγαπάω. Συνηθίζω να παινεύω, να παθιάζομαι, να προτείνω. Προτείνω, λοιπόν: Βιβλίο από τα λίγα, μικρό διαμάντι σε έναν κόσμο όπου επικρατεί ο άνθρακας! Ένα βιβλίο που θα σου ψιθυρίσει στο αυτί την αλήθεια του κόσμου. Την αλήθεια που έχεις μέσα σου και δεν τολμάς ν’ αντικρύσεις… Μέρες γιορτινές μπροστά μας κι είναι η καλύτερη επιλογή για δώρο· πρώτα όμως, να το δωρίσεις στον εαυτό σου. Διαβάζοντάς το θα αισθανθείς μία απουσία λιγότερη…
Δημοσίευση σχολίου
Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!