Λοιπόν, ήρθε η ώρα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω την αλήθεια: το βιβλίο το αγόρασα νομίζοντας πως έχει ιστορίες με γάτες. Κι εγώ λατρεύω τις γάτες.
Άργησα, θεωρώ, ν' ανταμωθώ με τη γραφή του Θωμά Κοροβίνη. Μαζί με δύο-τρεις άλλους συγγραφείς όμως έχει κερδίσει την καρδιά μου. Τα βιβλία του έχουν αυτό που ψάχνω, έχουν Ψυχή. Η γραφή του καταφέρνει ν' αγγίξει το μέσα μου, να το πλάσει, να το μεταμορφώσει. Μετά τον "Γύρο του Θανάτου" διάβασα κι άλλα από τα βιβλία του, έτσι, για να σιγουρευτώ γι' αυτό που ένιωσα, να κρίνω με βεβαιότητα πως το συναίσθημα που μου άφηνε η γραφή του δεν ήταν ούτε επιφανειακό μα ούτε και περαστικό...
Ο Γύρος του Θανάτου αφορά την ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη. Θα τον έχετε, ίσως, ακουστά. Καταδικάστηκε σε θάνατο ως άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και στις 16 Φεβρουαρίου του 1968 εκτελέστηκε στον τόπο που -θεωρείται- ότι εγκλημάτισε, στο δάσος του Σέιχ Σου, στη Θεσσαλονίκη.
Έτσι που λες. Αποτραβήχτηκα πάλι στα ιδιαίτερα διαμερίσματά μου, εδώ είναι το κονάκι μου, εδώ βρίσκονται χτισμένα, νοερά, τα δικά μου ντουβάρια. Κι αποτραβιέμαι εδώ σαν νιώθω πως βάλλομαι. Όταν νιώσω πως ξανοίχτηκα πολύ και δεν βρίσκω πού να πιαστώ κι από πού να κρατηθώ για να συνεχίσω να επιπλέω. Για να μην σπάσω.
Γράφω. Γράφω, ναι, χιλιάδες λέξεις, μέρα νύχτα, άλλες πλημμυρίζουν τα χαρτιά που έχω αραδιασμένα στο δωμάτιο και άλλες το κεφάλι μου. Γράφω για να προφτάσω. Μολύβια καλά ξυσμένα και μελάνια που στάζουν κυριαρχούν στα όνειρά μου. Κι άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι, άνθρωποι που, συνήθως, φεύγουν. Να προφτάσω ν' αφήσω και για εκείνους μια λέξη, προτού η αίσθηση σβήσει.
Μια μέρα, να με θυμηθείς.
Μα θα έχω φύγει τότε, οπότε, τί νόημα θα έχει;
 |
τον χρόνο μέτρησες που άφησες πίσω
καρφιά, πέτρες, λόγια
τα υλικά δόμησης που έδωσες
βιαστικά και δίχως αποδείξεις
μέρες που μέτρησαν χρόνια
πλεονάζοντας.
Για να έχουν περίσσευμα, έλεγες,
και το απόθεμα λιγόστευε,
η ζωή δεν καρτερούσε
μόνο κατέγραφε,
για την απογραφή να έχει
δεδομένα.
Στο τέλος, η αγάπη βγήκε
σ' έλλειψη,
επειδή τη χάριζες
ξεχνώντας σημειώσεις να κρατήσεις,
Ποιος, που, πότε
σημάδι της κάπου
ν' αφήσεις.
Η πρακτικότης ήταν πάντοτε
αυτό που, μαθηματικά,
σου διέφευγε.
Λίγο πριν το μεσημέρι, λαβαίνω ένα μέηλ από έναν άνθρωπο που εκτιμώ βαθιά. Μου είχε στείλει τον σύνδεσμο από τη νέα ανάρτηση του blog του. Ο τίτλος είναι " Όχι στην Πρωτοχρονιά", κι εγώ τρελαίνομαι να διαβάζω για νέες θεωρίες συνωμοσίας. Μπαίνω, διαβάζω και σκέφτομαι το πόσο δίκιο έχει για όλα τα σχετικά με τον Χρόνο θέματα που έχουμε εφεύρει· γιορτές κυρίως καταναλωτικές που μας προτρέπουν ν' αγοράζουμε πράγματα που στην ουσία δεν χρειαζόμαστε στην προσπάθεια να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας πως είμαστε ευτυχείς, φέρνοντας ωστόσο συνήθως τα αντίθετα αποτελέσματα. Και καθώς διαβάζω κολλάει ο εγκέφαλος στο παράδοξο του Χρόνου. Και δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο από εκείνη την ώρα.
Το απόγευμα, αρχίζω πια να θυμάμαι. Ο χρόνος έχει ξαφνικά διασταλεί κι εγώ μοιάζω να επιπλέω εντός του (ήπιαμε και λίγο παραπάνω το μεσημέρι, χρονιάρα μέρα). Τον Μάιο του 2014, ξεκίνησε ο Γιώργος Ιατρίδης ένα συγγραφικό δρώμενο με τίτλο "25η Ώρα" που κράτησε έναν χρόνο, λήγοντας τον Μάιο του 2015. Σε αυτό το δρώμενο συμμετείχα κι εγώ με μία ιστορία, την οποία και είχα παντελώς ξεχάσει. "Ε, αφού θυμήθηκα το project", λέω "θα θυμηθώ και την ιστορία". Τίποτα. Το απόλυτο κενό. Τρώω τον χρόνο μου, τρώω τα νύχια μου, τρώω κι έναν κουραμπιέ που περίσσεψε, το κενό εκεί, ψηλά, καθισμένο ανακούρκουδα πάνω στο μωβ μαλλί που έχει ξεβάψει, να με περιγελά. Ανοίγω τον υπολογιστή κι αρχίζω να ψάχνω. Στα αρχεία μου, τίποτα. Στον διαδικτυακό κουβά του χωροχρόνου, όμως...
Μπαίνω και διαβάζω και με παίρνουν τα κλάματα. Είχα γράψει μία ΛΟΑΤΚΙ ιστορία, και συγκεκριμένα μία λεσβιακή ιστορία! Εκείνα τα χρόνια, τριγυρνούσα στο διαδίκτυο και στα blogs με ψευδώνυμο (όπως όλοι, σχεδόν, άλλωστε), μ' ένα όνομα που ούτε καν θυμόμουν (ή που θέλησα πολύ να ξεχάσω, μαζί με όλα τα δυσάρεστα που βίωνα εκείνη την εποχή...)
Μα είναι απίστευτο το πως δουλεύει το υποσυνείδητο... Έχω ξεκινήσει να γράφω ιστορίες ΛΟΑΤΚΙ θεματικής από την εφηβεία μου, αυτό το γνωρίζω καλά, δεν το ξεχνώ, είναι το βίωμά μου. Τις προτιμούσα από τις άλλες που απέπνεαν μια "κανονικότητα" που δεν μου ταίριαζε, ή δεν της ταίριαζα εγώ· δεν ξέρω ποιο από τα δύο προηγήθηκε...
Το παράδοξο του χρόνου δημιούργησε αυτή την αναπάντεχη, ευχάριστη συνάντηση με μια χρονική περίοδο που η μνήμη είχε σκεπάσει με ομίχλη. Κι οι συνειρμοί που προέκυψαν από την ώρα που έλαβα το μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ακόμα με ταξιδεύουν.
Πρώτη μέρα του χρόνου, κι ενώ επιμένω πως η ζωή κοιτά μόνο μπροστά, σήμερα θέλησε η ίδια να μου δώσει το πρώτο μάθημα της χρονιάς αποδεικνύοντάς μου πως αυτός ο βρόγχος του Χρόνου θηλειά δεν είναι, θηλειά θα γίνει μονάχα αν τον περάσω σφιχτά στο λαιμό και τον αφήσω εκεί.
2022 ευχές Αγάπης : πρώτα στο Όλον του Εαυτού μας κι έπειτα στο σύνολο που μας περιβάλει.