Τι είναι -τελικά- αυτό το "Κουήρ" γύρω από το οποίο γίνεται πολύς λόγος τελευταία;

 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας τύπος που μου το έπαιζε φίλος. Τότε, θυμάμαι, ήταν λίγο καιρό αφότου έκανα το coming out μου, σε αρκετά προχωρημένη ηλικία μα περήφανη που επιτέλους τα είχα καταφέρει με όσες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένα άτομο που ζει στην επαρχία, κι όσο να 'ναι ήμουν το καινούργιο (άγνωστο) φρούτο στην κοινότητα (;). Είχα ξεκινήσει με αθωότητα, θάρρος κι αποφασιστικότητα, δείχνοντας εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, νομίζοντας πως όπως είμαι εγώ, με ανοιχτή καρδιά κι αγκαλιά που χωράει τον κόσμο όλο,  είναι κι οι άλλοι. Μέγα λάθος. 

Διαβάστε Περισσότερα

Σακραμέντο, του Γιάννη Μαυριτσάκη

 

 

Στον κόσμο του Σακραμέντο δεν υπάρχει το θηλυκό στοιχείο. Οι σελίδες του ζέχνουν ανδρικό ιδρώτα, πολύ σπέρμα κι άλλο τόσο εμετό και κάτουρα και αίμα. Αν δεν αντέχεις τον πόνο, αν σιχαίνεσαι, αν τρομάζεις με οτιδήποτε έξω από την ερωτωκανονικότητα, τότε αυτό το Κουήρ μυθιστόρημα των 356 σελίδων, δεν είναι για σένα.

Διαβάζω από το οπισθόφυλλο:

Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος ζουν σ' ένα ιδιότυπο ινφέρνο, μέσα στα όρια μιας περιοχής που ελέγχεται από τους ίδιους· εκπαιδεύονται, ψυχαγωγούνται, αναλαμβάνουν καθήκοντα. Από τον κυνισμό και την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα, περνούν στην εκδήλωση εκτροχιασμένης βίας και στον διάλογο με την υπερφύση.
Οι ήρωες του "Σακραμέντο" δεν είναι ούτε Αμερικανοί ούτε Ευρωπαίοι, ούτε όμως πρόκειται για πρόσωπα φανταστικής δυστοπίας· το παραισθητικό τους αποτύπωμα είναι χρόνου πραγματικού.

Προσωπικά, το απόλαυσα. Η γλώσσα του είναι ωμή κι έχει θράσος και τη δύναμη να μεταφέρει εκείνον τον τολμηρό που θα του αφοσιωθεί, σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι βγαλμένος από ένα μέλλον υποθετικό, όχι απαραίτητα δυσοίωνο αλλά σίγουρα διαφορετικό, ένα μέλλον που με βεβαιότητα απέχει παρασάγγας από όσα ο νους  θεωρεί ως "φυσιολογικά" ή δεδομένα... Ή, ας μην μελλοντολογώ, θα μπορούσε να έχει αποτυπώσει στις λέξεις του ένα παράλληλο σύμπαν, να συμβαίνουν όλα αυτά που θα διαβάσεις σε έναν πλανήτη κάποιου άλλου κόσμου όπου όλα έχουν τη μορφή του εφιάλτη μας, συμβαίνουν σαν ψευδαίσθηση και σαν υπό την επήρεια σκληρών παραισθησιογόνων  ουσιών...

Στην άλλη άκρη της τραπεζαρίας τρώει μόνος του ο ανιματέρ. Το πραγματικό του όνομα είναι Νεκρός και η δουλειά του στο σφαγείο του εξασφαλίζει πάντα τα πιο εκλεκτά κομμάτια.

Μιλώντας για Κουήρ λογοτεχνία, νομίζω πως στο Σακραμέντο αξίζουν τα πρωτεία! Στην περίπτωσή του μάλιστα, νομίζω πως το Κουήρ στοιχείο συναγωνίζεται επάξια με τον ομοερωτισμό που διατρέχει σχεδόν κάθε του σελίδα. 

Το κάτουρό του έβγαινε άφθονο και υπό πίεση, έπρεπε να το καταπίνω γρήγορα, δεν ήταν εύκολο χωρίς να χύνεται έξω. [σελ. 73]

Κάπου ανάμεσα στις φουσκωμένες κοιλιές περιφέρεται ο Σιδεράς σε αναζήτηση στόματος. Τον βλέπω με την πλάτη μου, ανήσυχο, υπερκινητικό· έχει καταλάβει ότι τον αποφεύγω απόψε, ελπίζω να δείξει κατανόηση, να μη με τιμωρήσει όταν βρεθώ στην ανάγκη του, χρειάζομαι καινούργιες γεύσεις, μια διαφορετική αναλογία αλμυρού, πικρού και γλυκόξινου, αλλά πάνω απ' όλα χρειάζομαι μεγαλύτερες ποσότητες, σαν αυτές που φαντάζομαι ότι περιέχονται στ' αρχίδια του Κάκτου που φουσκώνουν προκλητικά γεμάτα κάτω από το παντελόνι του. [σελ. 95]

Τελειώνοντας την ανάγνωσή του βιβλίου - παρεμπιπτόντως να αναφέρω πως κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός - έψαξα να βρω κριτικές γεμάτη περιέργεια. Ήθελα να διαβάσω όλα όσα έχουν γραφτεί γι' αυτό. Πίστευα πως θα έχει προκαλέσει ατέλειωτες συζητήσεις και θα έχει φέρει πολλών τη γνώμη σε αντιπαράθεση με πιο συντηρητικές απόψεις. Πίστεψα ότι θα έχει δημιουργήσει φανατικούς φίλους μα και εχθρούς. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει όμως, καθώς τίποτα δεν έχει γραφτεί. Παρότι το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2020, πέρα από τις ιστοσελίδες πωλήσεών του καμία κριτική δεν έχει ανέβει στο διαδίκτυο, μοιάζει σαν κανείς να μη θέλησε να ασχοληθεί μαζί του, κι αναρωτιέμαι το γιατί...

Είναι σίγουρα ένα μυθιστόρημα που προκαλεί, ακόμα και τις αντοχές του αναγνώστη. Μα, μήπως το Therion του Καρυδάκη δεν είναι προκλητικό; Με αυτό ασχολήθηκαν οι κριτικοί, το Σακραμέντο μοιάζει να το πέρασαν στην αφάνεια, πέρα από ένα δικό μου (πάλι) άρθρο όπου το αναφέρω πολύ γενικά μιλώντας για τα βιβλία Κουήρ θεματικής  κανείς δεν στάθηκε πάνω από αυτό το τόσο πρωτοποριακό έργο, να αναλύσει την πολιτική και την κοινωνική του διάσταση, να πιάσει το βαθύτερο νόημα της -άγριας, ομολογουμένως- ποιητικής του. Κρίμα...

Ο Γιάννης Μαυριτσάκης είναι ως επί το πλείστων θεατρικός συγγραφέας, κι αυτό περνά μέσα από τη μορφή του μυθιστορήματός του. Μπορείς να διαβάσεις το βιογραφικό και την εργογραφία του εδώ. Εύχομαι κάποτε το Σακραμέντο να βρει τη θέση που του αξίζει. Αν το διάβασες ή αν κάποτε αποφασίσεις να το διαβάσεις, θα χαρώ να μου πεις τη γνώμη σου.

Διαβάστε Περισσότερα

Όταν παρεκτρέπεστε... - Κώστας Δερμούσης

 

Τον Φεβρουάριο του 2021 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Βακχικόν η ποιητική συλλογή του Κώστα Δερμούση "Όταν παρεκτρέπεστε...". Από τότε, κυκλοφορεί μαζί μου στα δωμάτια του σπιτιού, με συντροφεύει κατά τη διάρκεια των ονείρων πλάι στο κομοδίνο μου, στο τραπέζι της κουζίνας καθώς μαγειρεύω, στο σακίδιό μου όταν βγαίνω για περπάτημα. Έχει γίνει το αποκούμπι μου, τολμώ να πω. Δεν σας μίλησα νωρίτερα γι' αυτή γιατί όλο έψαχνα αφορμές για να χωρέσω κάπου, σε ένα κείμενο, την αγάπη που της έχω, κι όλο περίσσευε. Ήθελα να της αφιερώσω όλον τον χώρο κι όλη την ένταση και όλη την έγνοια που της αξίζει...

Η μέρα το απαιτεί

Φόρεσα το φουλάρι

με τις αποχρώσεις mauve

για να προσελκύει τα βλέμματα

των κατά συνθήκη ακροατών

σε μια ανάγνωση ποιημάτων

όπου το χρώμα κάνει ρίμα με τα χνώτα

και η ποίηση με την προσποίηση.

Προσπαθώ να περιγράψω αυτό που μόνο η ψυχή αναγνωρίζει τόσο καλά, το κρίνει "δικό της", δεν απαιτεί λογοτεχνικές αναλύσεις μήτε εξοικείωση, αυτά τα θεωρεί κερδισμένα, δεδομένα. Μα πρέπει κάπως να βρω τη στιγμή αυτή τις λέξεις ώστε να σου μιλήσω για τον τρόπο που αγάπησα τη συλλογή ποιημάτων του Κώστα Δερμούση και κατ' επέκταση (γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι) τον ίδιο τον δημιουργό της.

Στίχοι όπως: 

Συστολή

Όταν πάνω από το φέρετρό μου 

αρχίσουν να εκφωνούν ποιητικούς λόγους και επικήδειους,

θα μπορώ άραγε να σηκώσω το χέρι και να κλείσω τα στόματα

όσων θα με ζαλίζουν τέτοια ώρα

ή θα είμαι ακόμη ντροπαλός;

δεν νομίζω πως περιγράφονται με λόγια... Βαθιά στοχαστικοί μέσα από την ειρωνεία ενός βλέμματος ή ενός χαμόγελου μισού που αυτοσαρκάζεται, όσο οι μικρές ακίδες των εσωτερικών άλυτων πόνων ειρωνεύονται τις κοινωνικές συνθήκες και τους συμβιβασμούς μιας ολόκληρης ζωής...

Εξηγεί τον Κόσμο ανατρέποντας, ταράσσοντας την ηρεμία της συνθηκολόγησης με τα καθημερινά τόσο που, δεν μπορείς παρά να το παραδεχτείς μεγαλόφωνα πως "έτσι έχουν τα πράγματα, ναί! έτσι έχουν..." Όπως ξεστόμισα κι εγώ, όταν το πρωτοδιάβασα. Μα αλλού είναι η πραγματική μαγεία: όσες φορές κι αν ανατρέξεις αναγνώστη στην Ποίηση του Κώστα Δερμούση, κάτι διαφορετικό θα έχει να σε φιλέψει! Ανάλογα με τον καιρό, τη διάθεση της στιγμής, τους πόνους που απλώνονται στο κορμί σου και τις ηδονές που καταπνίγεις ή, αντίθετα, αφήνεις να πάρουν τον έλεγχο των κυττάρων σου... Για όλα, κάτι έχει να σου πει και να σου δώσει, κάτι θα λάβεις! Κι αυτή είναι η ουσία της διαχρονικότητας της Ποιητικής Τέχνης του Κώστα Δερμούση.

Ίσως γι' αυτό όλο να έλεγα κοιτώντας το βιβλίο πως "έχω χρόνο", "Θα μιλήσω γι' αυτό, έχω χρόνο"... Μα επειδή ο χρόνος σαν το φίδι γλιστρά μέσα από τις παλάμες μου λεπταίνοντας (κι ο δικός σου, μη νομίσεις στιγμή το αντίθετο!) σήμερα το αποφάσισα να σου συστήσω το βιβλίο και τον δημιουργό του. Γιατί...

[...]

Αδιάφοροι και επιμελώς ακατάληπτοι

μέχρι την τελευταία στιγμή

θα υποκλινόμαστε σε όσους μένουν πίσω

και μας κοιτούν με απορία και φθόνο

[Προδομένο Κοινό]

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Κι είναι η ποιητική συλλογή που, όπως κι εγώ, θ' αγαπήσεις.

Διαβάστε Περισσότερα

Οι άνθρωποι στις κορνίζες - Γιάννης Ζαραμπούκας

 

Ρωγμή

Και τότε ακούστηκε ένας κρότος.

Κάτι που μέσα μου

αιώνες φώλιαζε,

έσπασε.

Κι απ' τη ρωγμή

αγέρας φύσηξε,

μα δε σάλεψε η κουρτίνα,

ούτε τα βλέφαρα κινήθηκαν.

Επάνω του μια θλίψη,

φερμένη απ' άλλον Κόσμο, κουβαλούσε.

Κι εγώ να στέκομαι στο πλάι,

να κολυμπώ μες στη σιωπή,

αλλόκοτο δελφίνι.

Σε κάθε μου βουτιά,

όλο και πιο βαθιά

να καταδύομαι, απ' το όνειρο μέχρι το Τίποτα

και πάλι πίσω.

[ Εκδόσεις Συρτάρι ]

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Lia Nikolaou (@lia_nikolaou_)

Διαβάστε Περισσότερα

Η Επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ - Η θεατρική παράσταση και το βιβλίο -

 

Εάν σας αρέσει το θέατρο αλλά και τα βιβλία του Ζαν Ζενέ, σας έχω τη λύση:

Ένα βιβλίο που συνοδεύει μία θεατρική παράσταση, αυτό είναι το "Η επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ".

Μία αλληγορία για τη φύση του ανθρώπου και τον σύγχρονο δυτικό κόσμο μέσα από την ποιητική γλώσσα και το βρόμικο χιούμορ του Ζαν Ζενέ.

Το κείμενο, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και η μουσική επιμέλεια είναι του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Η παράσταση, που μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον, πλατείας Ομονοίας 18, από την ομάδα Contratiempo, είναι εμπνευσμένη από το Μπαλκόνι του Ζαν Ζενέ.
Από 8 Απριλίου έως 21 Μαΐου 2022.
Το θεατρικό σε έντυπη μορφή κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν

Από το οπισθόφυλλο:

Σε ένα παλιό ξενοδοχείο, που λειτουργεί ως ένας ιδιόρρυθμος οίκος ανοχής, πολίτες πληρώνουν για να μεταμφιεστούν σε ανθρώπους με υψηλά αξιώματα και να ασκήσουν εξουσία.
Στην πόλη έχει ξεκινήσει εξέγερση. Ο υποκινητής της εξέγερσης αναζητείται. Τα πρόσωπα που πληρώνουν για να υποδυθούν αυτούς τους ρόλους γίνονται τα πραγματικά πρόσωπα μιας κυβέρνησης, που σκοπό έχει να πατάξει κάθε επαναστατική κίνηση ώστε να συνεχίσει να διοικεί ανενόχλητη, παραβιάζοντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και λειτουργώντας υπέρ ενός συστήματος που έχει σαν βάση το χρήμα και το προσωπικό συμφέρον.

Διαβάστε Περισσότερα

ΘΥΜΑΤΑ :: Ας μιλήσουμε για την ενδοοικογενειακή βία

 Αναζητώντας τα θύματα

Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα; Ένα νήμα είναι η ζωή, κουβάρι μπερδεμένο, κι αλί σε εκείνον τον άνθρωπο που θα επιλέξει να κοιτάξει την αλήθεια του κατάματα, αναζητώντας τις αιτίες των προβλημάτων του, επιδιώκοντας λύσεις. Αναστρέφεται, άραγε, το κακό; Ή, μήπως, είμαστε προορισμένοι να οδεύουμε προς ένα τέλος όντας έρμαια των ασυνείδητων -ή όχι και τόσο όσο συχνά νομίζουμε- επιλογών μας; Αλλάζει ο άνθρωπος; Σπάει ποτέ ένας φαύλος κύκλος; Πληρώνουν, όντως, τα παιδιά τις αμαρτίες των γονιών τους, διαιωνίζοντας έτσι το κακό; Είναι όλες οι μορφές βίας ίδιες; Η κοινωνία βλέπει τις διαφορές; Κι αν τις βλέπει πώς τις αντιμετωπίζει;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που με απασχολούν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις ζώντας μέσα σε μία δυσλειτουργική οικογένεια είναι πως πρέπει να ανακαλύπτεις διαρκώς τρόπους για να προφυλάξεις την ψυχική και τη σωματική σου υγεία. Να βρεις τον τρόπο να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να σε αλλοιώσουν οι συνθήκες. Να βρεις τη δύναμη να μη μαραθείς και -γιατί όχι;- ν' ανθίσεις, να μεγαλώσεις όσο πιο φυσιολογικά γίνεται δεδομένων των συνθηκών. Να γίνεις ο προστάτης του έρημου εαυτού σου για να μην πάει η ζωή σου χαμένη...

Το νέο μου μυθιστόρημα με τίτλο "ΘΥΜΑΤΑ" μιλά για την ενδοοικογενειακή βία. Σε μία εποχή που οι γυναικοκτονίες την έχουν σημαδέψει και το κίνημα #metoo έδωσε επιτέλους ορατότητα και φωνή στα άτομα που έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση, τα "ΘΥΜΑΤΑ" μέσα από δύο ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους, μιλούν ευθαρσώς για κάποιους από τους τρόπους που οι χειριστικοί άνθρωποι καταστρέφουν τις ζωές εκείνων που τους περιβάλλουν. 

Από το οπισθόφυλλο:

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μία γυναίκα που βρίσκεται στη φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Κι αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα;
Μέσα από τους κύκλους της ζωής και τις κοινωνικές νόρμες, αναπτύσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα δύο ιστορίες. Δύο ιστορίες με ένα νήμα δεμένες, ακριβώς όπως δένονται οι ζωές των ανθρώπων έξω από τα βιβλία, στη πραγματική ζωή. Επιλογές σωστές ή λανθασμένες που επηρεάζουν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που φανταζόμαστε, αγάπες διαφορετικές ή άλλες περισσότερο συνηθισμένες, πόθοι κι ανάγκες, στοργή και βία, έρωτες περαστικοί και άλλοι που αποφασίζουν να μείνουν, φίλοι που στηρίζουν την ώρα που όλοι απομακρύνονται, εξομολογήσεις σπαρακτικές που θα σας κάνουν να κλάψετε και άλλες που θα σας θυμώσουν.

Αν κοιτάξεις τη ζωή σου, αν βγεις από το σώμα σου και την κοιτάξεις καλά παρατηρώντας τις λεπτομέρειες, θα διαπιστώσεις πως διαγράφεται ένα μοτίβο. Ίσως αυτό να το έχεις ήδη αντιληφθεί, να έχεις τις υποψίες σου από μία ηλικία και μετά που η αντίληψή σου οξύνθηκε. Ίσως πάλι και να μην έχεις ιδέα πως αυτό συμβαίνει... Όποια κι αν είναι η περίπτωσή σου όμως, θα ήθελα πραγματικά να γυρίσεις και να κοιτάξεις τη ζωή σου.

Κάποια γεγονότα που έχεις αντιμετωπίσει επαναλαμβανόμενα κι έχεις καταχωρήσει στη λίστα των συμπτώσεων και των τυχαίων συμβάντων, θα διαπιστώσεις πως δεν είναι και τόσο συμπτώσεις. Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές, τόσο δικές σου όσο και των ανθρώπων με τους οποίους συνυπάρχεις έχοντας ταυτίσει την ύπαρξή σου μαζί τους. Σκέψου έναν καμβά γεμάτο με κύκλους και σημεία όπου οι κύκλοι αυτοί τέμνονται. Κάπου εκεί βρίσκεται και η δική σου η ζωή, ανταμώνοντας με τις ζωές των άλλων, διαγράφοντας τροχιές. Σε αρκετά σημεία της ζωής σου, για παράδειγμα, θα έχεις σίγουρα αντιληφθεί (με κάποιας μορφής deja vu, ας πούμε) πως αυτό που ζεις, αυτό που λες, αυτό που κάνεις, θυμίζει συμπεριφορά του γονιού σου. Κι ας ορκιζόσουν πως δεν θα γίνεις ποτέ η μάνα σου ή ο πατέρας σου... Με τρόμο θα διαπιστώσεις πως γίνεσαι ίδιος άνθρωπος με αυτούς! Μια άγνωστη έλξη σε έχει τραβήξει στη μαύρη τρύπα της αναγκάζοντάς σε να επαναλαμβάνεις όσα αρνιόσουν. Ποια είναι όμως αυτή η "μαύρη τρύπα";

Στη βία, ψυχική και σωματική, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο πολλές καταστάσεις. Η έλλειψη αγάπης και φροντίδας στα παιδικά του χρόνια, τα καταπατημένα όνειρά του και ο εγωισμός του, η αδηφάγα  αίσθηση πως όλοι του χρωστούν, η έλλειψη σωστής επικοινωνίας, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η καταπάτηση των δικαιωμάτων του, ο φόβος πως αν αφεθεί να είναι ο εαυτός του θα περιθωριοποιηθεί, ο φόβος να αποδεχτεί τον εαυτό του και τις επιθυμίες του, να αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά του, την εσωτερική του αλήθεια. Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζει για ώρα αφού κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ένα ξεχωριστό πλάσμα με τις δικές του ιδιαιτερότητες, ανάγκες κι επιθυμίες. 

Τα ΘΥΜΑΤΑ πραγματεύονται τόσο την αποστασιοποίηση από την εσωτερική αλήθεια ενός ανθρώπου λόγω του φόβου της περιθωριοποίησης, αυτό που ονομάζουμε και εσωτερικευμένη ομοφοβία, όσο και τη σχέση του ατόμου με το σύνολο: τις λεπτές ισορροπίες που ανατρέπει συχνά ο υπέρμετρος εγωισμός, την ηθική της ταυτότητας αλλά και την ταυτότητα της ηθικής του καθενός. Φυσικά, κοινό στοιχείο στις ιστορίες των χαρακτήρων που αναπτύσσονται στο βιβλίο είναι η βία. Η βία που ασκείται όταν ουσιαστική λεκτική επικοινωνία δεν υπάρχει, η βία που γίνεται τρόπος εκτόνωσης των συναισθημάτων, η βία που διεκδικεί εκείνα που ένα άτομο θεωρεί κεκτημένα του, η βία ως τρόπος επιβολής ισχύος κι ελέγχου του Άλλου, όταν το ίδιο το άτομο αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό του, αδυνατεί και να τον αφήσει ελεύθερο να Είναι και να Υπάρχει ως αυτό που πραγματικά είναι. 

Αρκεί η αποδοχή του λάθους και της αλήθειας για να γίνει το πρώτο βήμα προς την επίλυσή του. Αρκεί ένας άνθρωπος που θα έχει επίγνωση της νοσηρότητας της κατάστασης που βιώνεται για να σπάσει ο αρρωστημένος κύκλος. Όχι ανώδυνα. Το ταξίδι προς την επούλωση των τραυμάτων που πολλά από αυτά είναι χαραγμένα στις παιδικές ψυχές ανεπίγνωστα, είναι μακρύ και δύσκολο. Είναι ένα ταξίδι προς την συνειδητοποίηση αλλά και την επανεφεύρεση του Εαυτού. Ένα ταξίδι προς το φως όμως, περνώντας μέσα από βαθύ σκοτάδι, πάντα αξίζει τον κόπο...

Γράφοντας το "ΘΥΜΑΤΑ" πόνεσα πολύ. Δεν ήταν εύκολο το ταξίδι της συγγραφής του, οι μνήμες που έρχονταν σκαλίζοντας πληγές που νόμιζα πως είχαν κλείσει γέμισαν την ψυχή μου με νέα τραύματα. Οι λέξεις γίνονται ξυράφια, χαράζουν το μέσα μου, το ματώνουν... Κι όλα αυτά, μνήμη, αλήθεια, μυθοπλασία, πρόσωπα υπαρκτά και άλλα που το μυαλό μου εφηύρε, έπρεπε να βρω τον τρόπο να σας τα προσφέρω σε ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα που όμως θα σας μιλήσει μέσα από τις ιστορίες του για πέντε πράγματα που με έχουν απασχολήσει, όχι με τρόπο δασκαλίστικο και κουραστικό, αλλά με αγάπη. Κι ίσως, ίσως λέω, να τα κατάφερα να κρατήσω μπροστά σας έναν μικρό, έστω σπασμένο, καθρέφτη... Όπου κοιτώντας εντός του θα δείτε τα δικά σας τραύματα, τη δική σας πονεμένη ψυχούλα, τις δικές σας κακοποιητικές συμπεριφορές τόσο απέναντι στον εαυτό σας όσο και απέναντι στους άλλους, στους συντρόφους, τους φίλους, τα παιδιά σας... Κι ίσως, τότε, να πείτε : "Εγώ θα την αλλάξω τη ζωή, θα σπάσω τον φαύλο κύκλο και θα την αλλάξω!..." Έτσι κι εγώ κάτι θα έχω καταφέρει... 

Την αγάπη μου σας στέλνω! Όπου κι αν βρίσκεστε... όποιοι κι αν είναι οι δικοί σας πόνοι, να ξέρετε πως έχετε την αγάπη μου...

Λία

Τα ΘΥΜΑΤΑ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν και μπορείτε να τα βρείτε σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία (στην αρχή, ίσως, κατόπιν παραγγελίας) εκτός των Public. Θα το βρίσκετε βεβαίως πάντα, όπως και το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο "Να μ' αγαπάς" στο site του εκδοτικού Βακχικόν, με έκπτωση.

Διαβάστε Περισσότερα

Το ψέμα ως μοχλός ανάπτυξης μιας ιστορίας :: Το ψέμα ως σημείο καμπής μιας ζωής

Από το Diavazo Greek Books Απριλίου 2022

Πρωταπριλιά ή April Fools’ day όπως το λένε και στο χωριό μας και είθισται να λέμε ψέματα αυτή την ημέρα. Ο λόγος που εθιμοτυπικά το τηρούμε παραμένει άγνωστος παρόλο που οι ιστορικοί ερευνώντας ανακάλυψαν πολλές και διαφορετικές εκδοχές της αρχής του εθίμου. Αναφορές του υπάρχουν ωστόσο από την αρχαιότητα και ως γεγονός δίνει σίγουρα μία διασκεδαστική νότα ανοιξιάτικης φρεσκάδας (εκτός κι αν είσαι το «φρέσκο ψάρι» που θα πέσει θύμα φάρσας…) μετά από έναν βαρύ χειμώνα.

Το ψέμα θα είναι πάντα ένας λογοτεχνικός θησαυρός. Απαιτεί ευρηματικότητα, διανθίζεται πάντα με ενδιαφέρουσες – συχνά και σκανδαλιστικές- λεπτομέρειες και είναι συνήθως αυτό που πάει μια ιστορία πιο πέρα, της δίνει ώθηση να αναπτυχθεί. Η λογοτεχνία αγαπάει τα ψέματα, αυτό είναι η πάσα αλήθεια. Οι συγγραφείς είναι πάντα και πρωτίστως καλοί παραμυθάδες, δηλαδή καλοί ψεύτες.

Αναζητώντας βιβλία Κουήρ θεματικής που να έχουν οι ιστορίες τους αφορμή για εξέλιξη ή αφετηρία ένα καλό ψέμα, πρώτο από όλα -και λόγω τίτλου- μου έρχεται στο νου το τελευταίο βιβλίο του Χρήστου Ρούσσου «Όμορφο ψέμα» που κυκλοφόρησε το 2020 από τις Εκδόσεις Απόπειρα. Πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων που αφορούν τον κόσμο των διαδικτυακών gay γνωριμιών. Διαδικτυακά ψωνιστήρια που βασίστηκαν σε ψέματα, λόγια που ειπώθηκαν με πάθος κι ας απείχαν από την αλήθεια, εικονικές πραγματικότητες χαρακτήρων και κατασκευασμένες εικόνες ατόμων που, αναζητώντας μια ερωτική συντροφιά είναι διατεθειμένα να πουν ψέματα με οποιοδήποτε κόστος· αυτές είναι οι ιστορίες του Χρήστου Ρούσσου που έχουν προκύψει -όπως ο ίδιος έχει δηλώσει- από προσωπικές του εμπειρίες.

Μιλώντας για ψέματα και για ψεύτικες ζωές, δύο μυθιστορήματα έρχονται στο νου μου, και τα δύο του ίδιου συγγραφέα: Τζόναθαν Κόου. Ποιος δεν αγαπάει τη γραφή του Κόου με τις εξαίσιες περιγραφές τοπίων και τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων που ξετυλίγονται στο νου μας σαν πίνακες ζωγραφικής; Δύο από τα βιβλία του που αγαπώ και που μιλούν για ζωές ανθρώπων που, είτε από άγνοια είτε από φόβο βασίστηκαν στο ψέμα, είναι «Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ» και το «Σαν τη βροχή πριν πέσει». Και τα δύο (όπως και όλα τα βιβλία του γνωστού συγγραφέα που έχουν κυκλοφορήσει στα Ελληνικά, αν δεν απατώμαι) κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πόλις και είναι σε μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου. Μιλούν για εκείνα τα ψέματα που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων, αυτά που λέμε στον εαυτό μας μα και τα άλλα, που λέμε στους άλλους προσπαθώντας να δημιουργήσουμε αναχώματα προστασίας του αληθινού εαυτού μας. Ψέματα που νομίζουμε πως είναι συμπαγή κι αδιαπέραστα, άτρωτα ψέματα που έχουμε ζυμώσει στο πέρασμα των χρόνων με προσωπικό κόστος και πόνο και αποστάγματα βαθιάς μελαγχολίας που νομίζουμε πως θα μας συνοδεύουν ως την τελευταία μας ανάσα μα, να, που η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε πάντα, η σαθρότητα των ψεμάτων να καταρρέει αργά ή γρήγορα κι ο ψεύτης να έρχεται αντιμέτωπος τόσο με τον εαυτό του όσο και με τις συνέπειες του ψεύδους του. 

Με αφορμή αυτό το τελευταίο, τις συνέπειες δηλαδή που έχει η απομάκρυνση από την αλήθεια, ένα νέο μυθιστόρημα της ΛΟΑΤΚΙ λογοτεχνίας που κυκλοφόρησε ανήμερα Πρωταπριλιάς και μου φαίνεται σαν ψέμα -μα δεν είναι, στ’ αλήθεια δεν είναι!- είναι το καινούργιο μου βιβλίο με τίτλο «ΘΥΜΑΤΑ». Κυκλοφορεί και αυτό από τις εκδόσεις Βακχικόν (όπως το πρώτο μου μυθιστόρημα) και αναφέρεται ακριβώς σε εκείνο το ψέμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η δημιουργία μιας ολόκληρης ζωής: η δημιουργία μιας οικογένειας που, εξαιτίας της απόκρυψης μιας μεγάλης αλήθειας καταλήγει να είναι δυσλειτουργική, επιλογές λανθασμένες που έχουν, βεβαίως, συνέπειες, νέα ψέματα που έρχονται για να ενισχύσουν τα προηγούμενα, κι ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά εκτός κι αν κάποιος -ένα παιδί, ίσως;- αποφασίσει να τον σπάσει. Γιατί, όπως πολύ σοφά το έθεσε ο Αλμπέρ Καμύ,

 Ελεύθερος πραγματικά είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα

Καλόν Απρίλη, αλήθεια, από καρδιάς σας εύχομαι!

Διαβάστε Περισσότερα