Τί θα φάμε σήμερα; (Τα βιβλία και το φαγητό)

 

Μιλώντας για τα "νόστιμα" βιβλία, δηλαδή τα βιβλία εκείνα όπου οι μυρωδιές κουζίνας και τα μαγειρέματα, οι γεύσεις και τα χρώματα των υλικών που ετοιμάζονται να μπουν στην κατσαρόλα, έχουν παίξει τον δικό τους ρόλο στην έλξη που νιώσαμε προς το λογοτεχνικό κείμενο.
Κάποια γεύματα μας έχουν μείνει αξέχαστα· κι ας μην τα γευτήκαμε εμείς οι ίδιοι. Διαβάσαμε τις λέξεις που συνέθεσαν τη συνταγή τους και υγράνθηκε το στόμα μας, ηδονίστηκε ο ουρανίσκος μας, άνοιξε διάπλατα το διάφραγμα κι ανασάναμε βαθιά νιώθοντας πως μέσα μας περνούν οι μυρωδιές του καλομαγειρεμένου φαγητού για το οποίο διαβάσαμε...

Η τροφή ταιριάζει με τη λογοτεχνία όσο το αυγολέμονο στη σούπα!

Οι λέξεις δεν υπάρχουν μόνο ως τροφή για σκέψη κι ως καύσιμο στο καμίνι της φαντασίας. Είναι εκεί για να εξιτάρουν δημιουργώντας εικόνες που σχεδόν μπορούμε να αισθανθούμε πάνω στους γευστικούς μας κάλυκες. Ιστορίες που βγαίνουν κατευθείαν από την κουζίνα μας προ(σ)καλούν να καθίσουμε σε ένα ωραία στρωμένο τραπέζι με παρέα της αρεσκείας μας. Κάθε σελίδα γίνεται και μία νέα εμπειρία που μας χορταίνει ή, αντίθετα, μας αφήνει εκστατικούς και λαίμαργους ν' αναρωτιόμαστε τι φταίει για εκείνο το κενό που πάντα θα βρίσκεται ανάμεσα στα πνευμόνια και το στομάχι· το κενό εκείνο που αχόρταγα κοιτά τα εντός μας...

Ο Μαρσέλ Προυστ συνήθιζε να διανθίζει με συνταγές και εικόνες από μαγειρέματα τα μυθιστορήματά του, εικόνες που πολλές φορές ανάγονταν πίσω στην παιδική του ηλικία και στην κουζίνα του σπιτιού του όπου του άρεσε να περνάει ώρες παρακολουθώντας με ιδιαίτερη αγάπη κι ενδιαφέρον τη μαγείρισσά τους να παρασκευάζει με φροντίδα τα γεύματα.
Η Βιρτζίνια Γουλφ έχει επίσης τιμήσει θριαμβικά τις νοτισμένες κουζίνες και τα γεμάτα αρώματα και γεύσεις τραπέζια όπου φίλοι συναντιόνταν απολαμβάνοντας νόστιμα γεύματα και φωτισμένες συζητήσεις.
Η Μαρία Ιωαννίδου στη "Λωξάντρα" της μαγείρεψε για όλους μας! Ακόμα λιγουρεύομαι κάποιες από τις συνταγές της όταν ξεφυλλίζω το βιβλίο... Ενώ ο Ίταλο Καλβίνο στο βιβλίο του "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης" διεγείρει την όσφρησή μας λέγοντας πως

Μια μυρωδιά τηγανητού αιωρείται στην αρχή της σελίδας, μάλιστα όχι ακριβώς τηγανητού αλλά τσιγαρισμένου κρεμμυδιού, λιγάκι καμένου, γιατί στο κρεμμύδι υπάρχουν φλέβες που γίνονται πρώτα μωβ κι ύστερα ξανθές, είναι ο χυμός του κρεμμυδιού που καίγεται περνώντας από διάφορες αποχρώσεις χρωμάτων και μυρωδιών.

 Ο Ben Provis στο βιβλίο του "Μ' ακούς;" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος, μπερδεύει σαν αύρα καλοκαιρινή τις μαγικές λέξεις του με νόστιμες μαγειρικές οδηγίες και συναισθήματα που παρασέρνουν τον αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.

Άκου με τώρα. Τα λαδοκούλουρα δεν έχουν συνταγή. Το λάδι ορίζει πόσο αλεύρι θα νε βάνεις. Κοσκινισμένο, γιαβρί μου, σαν την ψυχή. Βαρίδια μην κουβαλάς. Μη φοβηθείς! Να είναι καθαρή! Και ζύμωνε με το χέρι. Να νιώκεις τη στιγμή. Την αλλαγή που φέρνει. Λίγο αλάτι βάνε τώρα, ζωή χωρίς αλάτι, μπρε, τί αξία έχει;

Κι η Emanuelle Bayamack-Tam στο νέο μυθιστόρημά της "Αρκαδία" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις, στήνει τραπεζώματα για χορτοφαγικούς με νοστιμιές που προσκαλούν τη γλώσσα ν' αγγίξει τα χείλη και κάνουν την κοιλιά να γουργουρίζει από την πεθυμιά, καθώς προφέρουμε τις Ιταλικές τους ονομασίες.

Η Φιορεντίνα το έχει συνειδητοποιήσει και αποφεύγει να εκφράσει την αποδοκιμασία της, αλλά εγώ τη νιώθω μέχρι και στον τρόπο με τον οποίο χτυπά τα αυγά, τεμαχίζει ένα κλωνάρι σέλινο ή ανακατεύει το σιμιγδάλι από καλαμπόκι [...] μας σερβίρει τάρτες από μποράγκο, μελιτζάνες φούρνου, μινεστρόνε, πέστο από ρόκα ή κανθαρέλες φρικασέ, χωρίς όμως ενθουσιασμό.

Θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες για #βιβλία και γεύσεις, μα μου άνοιξε η όρεξη! Έτσι, ας ξεκινήσουμε κι εμείς τούτη τη μέρα με μια πρόθεση: νόστιμα και με αγάπη ας στρώνουμε την κάθε μας στιγμή. Κι όλα καλά θα πάνε. Τούτη η κουζίνα της ζωής, έχει συνταγές πολλές ακόμα να μας προτείνει, να το θυμάστε!