Κάνε μου λιγάκι μπού(λινγκ)!

 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΩΣ ΜΕΣΟ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ

Αρκεί μία πρόταση. Μία μικρή πρόταση· γραμμένη στη σελίδα ενός βιβλίου. Μια πρόταση που θα περάσει στον πυρήνα σου και θα προκαλέσει την έκρηξη που χρειάζεσαι δίνοντάς σου την ώθηση να προχωρήσεις.
Το διαδίκτυο έχει τα καλά του έχει όμως και πολλά στραβά. Γνωρίζεις ανθρώπους, τους εμπιστεύεσαι, ανοίγεσαι και μοιράζεσαι ακόμα και τα πιο βαθιά προσωπικά σου θέματα, από την ανάγκη για επικοινωνία. Κι ύστερα ξημερώνει μια μέρα σκοτεινή· είναι η μέρα που εκείνο το άτομο που σου παρουσιάζονταν ως φίλος και ως σύμμαχος, θα εκμεταλλευτεί τις γνώσεις του για σένα για να σε πληγώσει, να σε προσβάλει, να σε παραγκωνίσει. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, επειδή ξύπνησε στραβά ή επειδή νιώθει -κατά βάθος- πως είσαι κομματάκι καλύτερος από εκείνο.
Έπειτα, περνάς μία περίοδο μελαγχολίας. 

Δεν ξέρεις πώς να ξεφύγεις από τις συννεφιασμένες σκέψεις σου, δεν ξέρεις ούτε πως να ξεφύγεις από τους ανθρώπους που νιώθεις πως, κάθε φορά που ανοίγεσαι, σε πληγώνουν. Ανοίγεις ένα βιβλίο. Σε τυχαία σελίδα, έτσι απλά για να κάνεις κάτι να περάσει η ώρα. Και διαβάζεις.

Υπάρχει καλό στον κόσμο κι αξίζει ν’ αγωνιστείς γι’ αυτό! (J.R.R. Tolkien – Οι Δύο Πύργοι) 

Αναρωτιέσαι, αν υπάρχει όντως καλό σε αυτόν τον κόσμο ώστε να αξίζει ο αγώνας σου. Ανοίγεις άλλο βιβλίο, από αυτά που έχεις σπείρει στον καναπέ κι όλο λες πως θα τα ταξινομήσεις μια μέρα στα ράφια της βιβλιοθήκης, κι όλο το αναβάλεις επειδή δεν αισθάνεσαι καλά. Ονειρεύεσαι, μια μέρα να μετακομίσεις από αυτό το υπόγειο διαμέρισμα, «τότε», λες, «θα τα βολέψω, τότε, μια και καλή». Διαβάζεις.

Ταξίδεψε αρκετά μακριά και θα συναντήσεις τον εαυτό σου. (David Mitchel – Cloud Atlas)

Παίρνεις τα βιβλία σου αγκαλιά, τα φροντίζεις με αγάπη και σεβασμό, τα τακτοποιείς στη θέση τους στη βιβλιοθήκη. Συναντάς τον εαυτό σου, αργά αλλά σταθερά, νιώθεις πως η ισορροπία σου επανέρχεται.

Δεν έχει νόημα να γυρνάς στο παρελθόν γιατί εκεί πίσω ήσουν ένας διαφορετικός άνθρωπος. (Lewis Caroll – Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων)

Ανασαίνεις βαθιά. Η σκέψη κολλάει για λίγο σε κείνους που σε απειλούν, σε βρίζουν, σε κάνουν να φοβάσαι. Αυτό, πώς θα το ξεπεράσεις;

Εύκολα μπορούμε να συγχωρήσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι. Πραγματική τραγωδία είναι ένας ενήλικας που φοβάται το φως. (Πλάτωνας) 

Φαντάζομαι πως ένας από τους λόγους που κάποιοι άνθρωποι ενστερνίζονται τόσο πεισματικά το μίσος, είναι επειδή αισθάνονται πως όταν το μίσος χαθεί θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τον πόνο τους. (James Baldwin – The fire next time) 

Αυτό ήταν. Δεν φοβάσαι πια κανέναν, γιατί θυμήθηκες πως πιστεύεις στον εαυτό σου. Πιστεύεις στην δύναμή σου. Αγαπάς αυτό που είσαι. Κι όταν αγαπάς τον εαυτό σου, κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει. Ντύνεσαι, χαμογελάς, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη κλείνοντας πίσω σου την πόρτα του διαμερίσματος. Μετά από μέρες, βγαίνεις έξω, στο φως.