Ίσως να τα είχα καταφέρει καλύτερα, ίσως να μην προσπάθησα αρκετά. Πέρασε ο καιρός, ό,τι κάναμε το κάναμε, πισωγυρίσματα δεν έχει. Άλλος ένας χρόνος πάνω από το κεφάλι μας. Από το κεφάλι μου πάνω, κρεμασμένος με όλο του το βάρος, ένας χρόνος. Με τις μέρες, τις ώρες και όλα του τα κλάσματα του δευτερολέπτου. Δεν κάνει εκπτώσεις, ο Χρόνος, τα όμοια αποδίδει σε όλους. Μα είναι και κάποιοι που τον παίρνουν ελαφρά. Εκείνους τους ζηλεύω.
Να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μην σε πονάει τίποτα, να νιώθεις ανάλαφρος, ζωηρός, ορεξάτος, κι ό,τι κάνεις εκείνη τη μέρα να έχει επιτυχία, να σε αποζημιώνει. Το θέλεις κι εσύ;
Έκανα πολλά λάθη, τα μετράω και μου βγαίνουν ακριβώς όπως τα είχα υπολογίσει. Τα αποταμιεύω, τα συντηρώ ευλαβικά, κι εκείνα με φροντίζουν, με διδάσκουν με αυστηρή προσήλωση, δεν τα παρατάνε ακόμα, δεν λένε πως είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως, μα εγώ ξέρω· θα έρθει μια μέρα που θα μου το πετάξουν στα μούτρα σαν φτυσιά.
Κοιτάζω τη φάτσα μου στον καθρέφτη, γέρασες μωρή, της λέω, γέρασες και τίποτα δεν άλλαξε στη φυσιογνωμία σου, είσαι πάντα η ίδια μετριότητα ό,τι κι αν κάνεις.
Καταπιάνομαι, τότε, με άλλα. Για να ξεχνάω τα αληθινά συναισθήματα, τον εαυτό μου ξεχνάω, τον απαρνιέμαι.
Θα προτιμούσα να είμαι το σφυρί παρά το καρφί, ο σπουργίτης που στο μπαλκόνι μου έρχεται τα πρωινά επίσκεψη, παρά το σαλιγκάρι που κλέβει ψήγματα από το φαΐ της γάτας και γεμίζει με τα σάλια του το μπολ. Θα ήθελα να είμαι ο κηπουρός σε έναν κοραλλένιο κήπο στο βυθό, ο συγγραφέας θα ήθελα να είμαι, που για όλα αυτά θα μιλάει με λέξεις που αγκυλώνουν και κολλάνε στις ψυχές και στον Χρόνο κολλάνε και τον ακινητοποιούν, να μην περνάει με όλες του τις μέρες και τις ώρες και τα κλάσματα του δευτερολέπτου που πάνω μας πέφτουν σαν καρφιά και σαν σφυριά και θρυμματίζονται σαν τα κοράλλια...
[ επειδή ξύπνησα με τους στίχους μέσα στο κεφάλι μου να παίζουν στο repeat ]
Δημοσίευση σχολίου
Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!