Ποιος είναι ο Χρήστος Ρούσσος; - Ένα νέο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, από τον Κώστα Πάρη

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023


Λίγα λόγια για την μοιραία βραδιά...

 Ήταν το βράδυ της Τρίτης, 7 του Απρίλη του 1976 όταν ο 19χρονος τότε ναύτης Χρήστος Ρούσσος δολοφόνησε με μαχαίρι τον άντρα που αγαπούσε επειδή τον πίεζε (όπως υποστηρίχτηκε στο δικαστήριο) να βγει στην πορνεία. Ο Ρούσσος συνελήφθη και οι εφημερίδες έγραψαν για το "έγκλημα πάθους" χρησιμοποιώντας λάβρους χαρακτηρισμούς κατά του ομόφυλου ζευγαριού. Η συντηρητική κοινωνία σοκαρισμένη αρνήθηκε για μία ακόμη φορά να αποδεχτεί την πραγματικότητα, πως δύνανται δηλαδή να δημιουργηθούν σχέσεις αγάπης, στοργής, αλλά και πάθους -μοιραίου, στην προκειμένη- και ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.

 Έξι μήνες αργότερα, το Διαρκές Ναυτοδικείο Πειραιά  έκρινε τον κατηγορούμενο νέο ένοχο δίχως κανένα ελαφρυντικό καταδικάζοντάς τον σε ισόβια κάθειρξη. Η ιστορία του, σημάδεψε μία εποχή και ταυτίστηκε με την ιστορία των διεκδικήσεων της Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας στην Ελλάδα -ήταν η εποχή που ιδρύθηκε το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδος) και εκδόθηκε το περιοδικό ΑΜΦΙ.

Η ταινία και το βιβλίο



Η ταινία "Άγγελος" του Γιώργου Κατακουζηνού είχε για θέμα της τη δολοφονία του Α.Π. από τον Χρήστο Ρούσσο. Αν και προκάλεσε μία σειρά αντιδράσεων πριν ακόμα γυριστεί, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1982, απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Μιχάλη Μανιάτη. 

Ο Χρήστος Ρούσσος, στο βιβλίο του "Εγώ ο Άγγελος που σκότωσα τον εραστή μου..." (που κυκλοφόρησε το 1987 από τις Εκδόσεις Οδυσσέας) αναφέρει στον Πρόλογο: 
Την αυτοβιογραφία μου την έγραψα το ΄81, μόνο και μόνο για να περνώ την ώρα μου, αλλά και για εκτόνωση. Η πρώτη σκέψη για την έκδοσή της δημιουργήθηκε μετά την προβολή της ταινίας  Άγγελος, γιατί στην ταινία αυτή, η οικογενειακή και προσωπική μου ιστορία ήταν προκλητικά παραποιημένες. Ήθελα τέλος πάντων να πω εγώ πώς ήταν η πραγματικότητα. Διαφώνησα τότε, για ασήμαντους λόγους, με τον εκδοτικό και η έκδοση αναβλήθηκε. Αν με την ταινία είχα ένα λόγο να βγάλω αυτό το βιβλίο, με τις εξελίξεις που ακολούθησαν γύρω από την υπόθεσή μου το χειμώνα του ΄87, θεώρησα πλέον ότι έπρεπε να γίνει γνωστή η αλήθεια, τα πραγματικά γεγονότα, ώστε να μην αυθαιρετεί κανείς όταν αναφέρεται στην υπόθεσή μου, αλλά και για να μη μείνουν όσοι είδαν την ταινία κι όσοι ενδιαφέρθηκαν για μένα, με την εντύπωση της παραποιημένης ιστορίας μου.

Τα γεγονότα του ΄87 στα οποία αναφέρεται στο βιβλίο του ο Χρήστος Ρούσσος και τα οποία συντάραξαν τότε το πανελλήνιο είναι, εν συντομία, τα εξής:  Ο καταδικασμένος σε ισόβια Χρήστος Ρούσσος, ήδη δεκατέσσερα χρόνια έγκλειστος, συμμετέχοντας και ο ίδιος στις εξεγέρσεις των κρατουμένων που κατηγορούσαν τα σωφρονιστικά ιδρύματα για απάνθρωπες συνθήκες και για βασανισμούς, κήρυξε απεργία πείνας με σκοπό να πετύχει την επανεξέταση  της δίκης του και την αναγνώριση ελαφρυντικών. Ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης απέρριψε  το αίτημα για επανεξέταση της πρώτης δίκης του και ο απεργός οδηγήθηκε στα πρόθυρα του θανάτου. Τότε, δημοσιογράφοι ξεκίνησαν μία πύρινη, υποστηρικτική αρθρογραφία, διανοούμενοι και στελέχη της Αριστεράς για συμπαράσταση κάνουν απεργία πείνας στα Προπύλαια και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιάνεται εξαπίνης. Ένα πολιτικό θρίλερ εξελίσσεται, η κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει και η κοινή γνώμη παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις.  Η απονομή χάριτος έρχεται εντέλει από τον επόμενο πρόεδρο της δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Εκείνο το πρώτο βιβλίο όμως, ακολούθησαν και άλλα. Ο Χρήστος Ρούσσος σε συνέντευξή του στον συγγραφέα  Νίκο Λέκκα που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Φτερά Χήνας τον Οκτώβριο του 2015(μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ στο σύνολό της) μιλάει για τη συγγραφή, λέγοντας:

Συγγραφέας δεν μπορώ να πω πώς είμαι, με την έννοια αυτή που έχουμε στο μυαλό μας ότι η συγγραφή γίνετε από πνευματικούς και πολύ μορφωμένους ανθρώπους και είναι και το μέσον βιοπορισμού τους. Καταπιάστηκα με το γράψιμο από ζωτική ανάγκη. Για τα βασανιστήρια που γίνονταν εις βάρος των κρατουμένων και δεν μπορούσα να τα καταγγείλω και δεν μπορούσα να φωνάξω στους βασανιστές, γιατί αν το έκανα θα με σκότωναν στο ξύλο, το έγραφα κρυφά σε χαρτοπετσέτες για να εκτονωθώ να αποσυμφορήσω την αγανάκτηση μου. Το γράψιμο ήταν για μένα διέξοδος σε αδιέξοδα, ήταν άμυνα, κάθε φορά και για διαφορετικούς λόγους. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα να γράψω κάτι για να κονομήσω μια πεντάρα. Τώρα αν υπάρχει η δεν υπάρχει παράδοση στο μυθιστόρημα στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που με απασχόλησε, γιατί σου είπα, δεν έγραψα ποτέ κάτι με το σκεπτικό του κέρδους. Οπότε το μυθιστόρημα που έγραψα δεν θεωρώ πως είναι κάποιο τόλμημα στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι. Με στο μυαλό μου είχα το στόρι το θεωρούσα πολύ τρυφερό και σε μια περίοδο που δεν είχα άλλες ασχολίες αντί να χαζολογάω και να περνά ο χρόνος χωρείς να κάνω κάτι, ασχολήθηκα με το «Μονοκατοικία με κήπο». Δεν ήταν λοιπόν κάποιο συγγραφικό τόλμημα ούτε ένας πειραματισμός ήταν απλά μια ανάγκη να γεμίσω κάποιο χρονικό διάστημα με κάποια δραστηριότητα. Μπορεί να μην ξαναγράψω ποτέ τίποτα. Μπορεί όμως να προκύψουν θέματα που να μου δημιουργήσουν την ανάγκη να ξαναγράψω κάτι, αλλά αυτό δεν το ξέρω.

Το σύνολο του συγγραφικού του έργου αποτελείται πλέον από επτά βιβλία, διαφόρων κατηγοριών. 

Το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη

Πέρασαν σαράντα επτά χρόνια κι ο Χρήστος Ρούσσος μιλάει και πάλι για εκείνο το έγκλημα που άλλαξε τη ζωή του και συγκλόνισε το Πανελλήνιο. 
  • Πώς βίωσε την κοινωνική κατακραυγή;
  • Ποιοι ήταν οι λόγοι, με πάσα ειλικρίνεια, που τον οδήγησαν στο έγκλημα;
  • Ποια είναι η άποψή του, τόσα χρόνια μετά, για την ταινία "Άγγελος";
  • Υπήρξαν νέοι έρωτες, και μάλιστα όσο ήταν ακόμα έγκλειστος στα ιδρύματα κράτησης;
Γι' αυτά μα και για άλλα πολλά, που ίσως να ακουστούν δημόσια για πρώτη φορά, μίλησε ο Χρήστος Ρούσσος στο ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη "Ήσαν και οι δύο ανώμαλοι" - ο τίτλος έχει παρθεί, βεβαίως, από πρωτοσέλιδο της εποχής...- που θα προβληθεί την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023 στις 7μμ, στον Πολυχώρο HGW std. ( περισσότερα για την οργάνωση θα βρείτε ΕΔΩ ) Μαυρομιχάλη 138, στην Αθήνα (τηλ. 6982387394)

Στην εκδήλωση θα παρευρεθεί και ο συγγραφέας Χρήστος Ρούσσος και βέβαια ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ Κώστας Πάρης. 


UPDATE:

Μπορείτε πλέον όλοι να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη, δωρεάν, είτε μέσα από το κανάλι του δημιουργού στο YouTube: "Ήσαν και οι δύο ανώμαλοι - Κώστας Πάρης" , είτε μέσα από αυτό εδώ το blog, ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο: "Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη"
Διαβάστε Περισσότερα

Νιάου, Μπενίτο Πέρεθ Γκαλντός

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2023

 


Από το οπισθόφυλλο:

Καυστική σάτιρα της γραφειοκρατικής ζωής της Μαδρίτης των τελών του 19ου αιώνα, το Νιάου είναι ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του μεγάλου Ισπανού συγγραφέα Μπενίτο Πέρεθ Γκαλντός. Η διαφθορά και η αυθαιρεσία, η απληστία και η ηθική αποχαλίνωση, η υποκρισία και η ιδιοτέλεια, θίγονται με λεπτομερή και γλαφυρό τρόπο με κεντρικό άξονα την ιστορία ενός δημοσίου υπαλλήλου που χάνει τη δουλειά του. Το Νιάου είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του ισπανικού ρεαλισμού, ένα κομμάτι της Ισπανίας, όπως έλεγε ο συγγραφέας, η ψυχολογική ανατομία ενός ανθρώπου και μιας κοινωνίας, ένα έργο τόσο επίκαιρο και οικουμενικό που θα μπορούσε να έχει γραφτεί στην εποχή μας και για εμάς.

Σκέψεις, πάνω σε όσα διάβασα:

Η ελευθερία βούλησης δεν είχε καμία απολύτως θέση σ' αυτές τις εμπιστευτικές κουβέντες. Η εξωτερική, ορατή γυναίκα επιδιδόταν ασυναίσθητα σε μια σειρά από ενέργειες όπως οι υπνοβάτες, ενώ η εσωτερική γυναίκα παρέμενε αδέσμευτη, σε απόσταση, έτοιμη να πράξει ωθούμενη από πιο ανθρώπινα συναισθήματα.

Δεν ξέρω για εσάς, δεν ξέρω πώς μεγαλώσατε και τί σας νουθετούσε η δική σας μάνα. Εγώ πάντως πολλά δεν έμαθα από τη δική μου, εκτός από το να κρύβομαι. Ήταν κανόνας στο σπίτι που μεγάλωσα. Έπρεπε να μάθω καλά να κρύβω τί άνθρωπος είμαι, τί άνθρωπος γίνομαι με το πέρασμα των χρόνων από πάνω μου. Η συμβουλή που με συνόδεψε από τις πρώτες μου -ερωτικές- σχέσεις ακόμα, η συμβουλή όχι μόνο της μάνας αλλά και άλλων θηλυκών του κύκλου της, ήταν "ο άντρας να σε ξέρει από τη μέση και κάτω". Έτσι λειτουργούσαν τότε. Έτσι μάθαιναν να υπάρχουν, προφανώς, σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία όπου ο λόγος τους δεν μετρούσε διαφορετικά κι έπρεπε να μάθουν να χειρίζονται και να εκμεταλλεύονται τα θέλγητρά τους, κι εμμέσως να εκμεταλλεύονται τον πόθο των αρσενικών. Κάπως έτσι, με την πονηριά δηλαδή και με τους ενδιάμεσους τρόπους που τους γινόταν βίωμα, μάθαιναν να περνάει το δικό τους: υπογείως.

[...] το να έχεις  έναν τέτοιο σύζυγο ήταν σαν να έχεις μια βεντάλια, μια παραμάνα ή κάποιο άλλο πολύ εύχρηστο και συνάμα αδιάφορο αντικείμενο.

Κι αφού οι μανάδες μας μεγάλωσαν με την προτροπή των δικών τους μανάδων να πάρουν ένα "καλό παιδί για σύζυγο, με καλή δουλειά, που να τις τρέφει και να μην μιλάει πολύ, για να τον κουμαντάρουν εύκολα" (όλες - ή σχεδόν όλες - με αυτόν τον ευγενή πόθο αναθράφηκαν), δημιούργησαν άθελά τους ένα υποείδος αρσενικού: εκείνον τον άντρα που "φέρει το θηλυκό του" ως κορώνα επί κεφαλής, τον άβουλο και υπάκουο κουβαλητή, που τον ήθελαν όμως να παίρνει στο κρεβάτι και τον ρόλο του επιβήτορα αρκεί να μην αγριεύει και να μην βγάζει τις "διαστροφές" του: ίσα-ίσα δηλαδή για την αναπαραγωγική διαδικασία, για να τις κάνει μάνες, ώστε να μην μπορεί να πει ο κόσμος ότι δεν επιτέλεσαν τον ρόλο τους (γιατί αυτό διδάσκονται οι γυναίκες από τα μικράτα τους, ας μην το ξεχνάμε, ότι ο ρόλος τους είναι να φέρνουν στον κόσμο παιδιά, ως αναπαραγωγικές μηχανές).

Πολύ βαρύ φορτίο για έναν άνθρωπο, αν μου επιτρέπετε... Το νόμισμα όμως έχει πάντα δύο όψεις. Κι έτσι, ενώ οι γυναίκες μάθαιναν να μεταχειρίζονται την πονηριά ως μέσω χειρισμού του αρσενικού του σπιτιού τους, εκείνοι (οι άντρες) αναζητούσαν στην αυθεντικότητα ενός άλλου χαρακτήρα αυτό που το θηλυκό τους δεν ήξερε ή δεν ήθελε να τους προσφέρει: τη συντροφικότητα, την ειλικρινή κατανόηση των αναγκών τους, αλλά και την ελεύθερη από συμβάσεις και στερεότυπα ερωτική επαφή. Κοινώς,  ξενοπηδούσαν.

Μέχρι που κάτι άλλαζε εντός του "ασφαλή" πεδίου μίας οικίας, κάτι διατάρασσε την -επισφαλή όσο και εικονική- οικογενειακή γαλήνη. Ένας αναπάντεχος έρωτας; Μία αλλαγή επαγγελματική; Κάτι, τέλος πάντων, που προκαλούσε ρωγμές στο οικοδόμημα, άλλαζε τις συνήθειες κι έφερνε τριγμούς. Όταν, ας πούμε, άλλαζε η επαγγελματική δραστηριότητα ή έπαυε εντελώς (όπως συμβαίνει στο Νιάου), με αποτέλεσμα ο ρόλος του κουβαλητή να πάει στράφι. Ή, όταν μπαφιασμένος ο άντρας από την υποκρισία που επικρατούσε στο σπιτικό του αποφάσιζε πως η ζωή είναι μικρή κι έπρεπε να τη ζήσει χωρίς τους εξαναγκαστικούς συμβιβασμούς και τα πρέπει της κοινωνίας που τον ήθελαν υποζύγιο μίας κατάστασης από την οποία μονάχα νεκρός θα δραπέτευε. Όταν έδινε μία κι έχυνε την καρδάρα με το γάλα που μάζευε χρόνια, δηλαδή, επειδή -το ένιωθε- πως η Πατριαρχεία τον είχε εγκλωβίσει.

Η άλλη πλευρά 

Ίσως σου φανούν περίεργα όσα λέω, ίσως ήδη το φεμινιστικό σου ένστικτο να έχει αρχίσει να με βρίζει, γι' αυτό ας εξηγηθώ καλύτερα: Πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά μίας ιστορίας! Είμαι της άποψης ότι πίσω από έναν βιαστή, κακοποιητή, ανέντιμο άντρα, αλλά και πίσω από κάθε "ευνουχισμένο", καταθλιπτικό, αυτοκαταστροφικό, ανασφαλή, λιγόψυχο άντρα, υπάρχει μία γυναίκα: η μάνα του! Η πηγή... Από όπου πολλά κακά του χαρακτήρα του, των συνήθειών του αλλά και τα ίδια τα πιστεύω και οι παγιωμένες του απόψεις, προέρχονται. Να με συμπαθάτε, αλλά αυτή είναι η άποψή μου. Οι μητέρες, όλων μας οι μητέρες, φέρουν μεγάλο μερίδιο της ευθύνης αυτού που είμαστε. Όλα τα μηνύματα που μας έχουν περάσει μέσα από τη δική τους ζωή, είτε συνειδητά είτε εντελώς ασυνείδητα, μας έγιναν βίωμα, έγιναν το υλικό με τον οποίο χτίσαμε σιγά-σιγά τον τωρινό (κι ίσως και τον μελλοντικό) εαυτό μας.

1888-Σήμερα

Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από την εποχή που ο Γκαλντός έγραψε το Νιάου, δυστυχώς, κι αυτό ισχύει οικουμενικά, γι' αυτό και το έργο του είναι διαχρονικό. Σήμερα στάθηκα περισσότερο στις γυναίκες του βιβλίου επειδή όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Νιάου στην Ελλάδα (το 2018, από τις εκδόσεις Βακχικόν, σε μετάφραση Τάσου Ψάρρη) ελάχιστα γράφτηκαν γι' αυτό καθώς ο Γκαλντός δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στη χώρα μας παρόλο που θεωρείται ο δεύτερος εθνικός συγγραφέας, μετά τον Θερβάντες, της Ισπανίας. Κι αυτά που γράφτηκαν τότε στάθηκαν περισσότερο στη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Γκαλντός αναφορικά με τα θηλυκά της ιστορίας του.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας κι ας μην αναζητούμε την πολιτική ορθότητα ακυρώνοντας έργα που θεωρούνται κλασικά κι έχουν πάντα κάτι να μας διδάξουν. Αντίθετα θα συμβούλευα όλους εμάς να μάθουμε να κοιτάμε ολόγυρά μας, στρέφοντας την προσοχή μας περισσότερη ώρα στους οικείους μας, στη ζωή που μας ανήκει και στους δικούς μας ανθρώπους. Στον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Για να αλλάξει ο κόσμος, για να γίνει δικαιότερος για όλους, πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε και να αποκωδικοποιήσουμε το Σφάλμα. Μόνο τότε θα έχουμε τη δυνατότητα να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Όλα τα άλλα είναι γιαλατζή επαναστάσεις και λόγια του αέρα που συντηρούν, αν μη τί άλλο, το Κακό (με όποια μορφή κι αν αυτό επιλέγει να ενσωματωθεί).

[...] έτσι μαθαίνουμε όλοι σιγά σιγά να περιφρονούμε το Κράτος και να συντηρούμε μέσα μας τη φλόγα της επανάστασης. Όποιος αξίζει, τρώει σκόνη· όποιος δεν αξίζει, τρώει λουκούμι.

Διαβάστε Περισσότερα

Απολογισμός 2022

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2023

 

Πάλι γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε

Θα έπρεπε αυτή την ανάρτηση να την έχω κάνει μία εβδομάδα πριν. Ήθελα να είμαι πιστή στο ραντεβού μου με το κλείσιμο της χρονιάς, αλλά λέω δε γαμιέται, και που ήμουν πάντα τυπική τί κατάλαβα; Μπας κι αλλάξει λίγο το γούρι. Ούτε γενική καθαριότητα στο σπίτι όπως άλλοτε έκανα, παραμονές των εορτών. Εκεί, να νιώσουμε λίγη μπίχλα μπας και μάθουμε να αναγνωρίζουμε την αξία της καθαρότητας. Συμβολικά το λέω, βέβαια. Είμαι ψυχαναγκαστική κι αλλεργική στη σκόνη.

Και στη γκρίνια έχω αλλεργία. Δεν μπορώ τη γκρίνια. Αν έγραφα τούτο τον απολογισμό μία εβδομάδα πριν θα μου έβγαινε όλη η συσσωρευμένη πικρία κι αυτά που κοροϊδεύω έχω πάψει προ πολλού να τα κάνω. Οπότε, εδώ είμαστε, στο τώρα, στο σήμερα, που μπορεί και να είναι ίδιο με το χτες μα μυρίζει βρε παιδί μου καινούργιο πράμα, μυρίζει φρεσκάδα και καθαριότητα, μωρουδίλα. Τρυφερότητα. Φρέσκια, τρυφερή, ανθρώπινη σάρκα. Για χάδια και για γρατζούνισμα. Ωιμέ!

Δεν λέω, καλό ήταν το ΄22 κι ας γαμήθηκε το σύμπαν. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερο. Πάντα κοιτάω τα χειρότερα και λέω πάλι καλά, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα. Κι ας έχουμε περάσει τα πάνδεινα, όχι, σκέψου το αυτό, πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα. Ευελπιστώ το ΄23 να φερθεί καλύτερα. Οι πολλές μαγκές κομμένες φιλαράκι, αλλού αυτά, του λέω. Πες το κι εσύ, έτσι για να του πάρουμε τον αέρα τώρα που είναι ακόμα μικρό, τώρα που είναι αρχή, μετά που θα μας καβαλήσει θα είναι αργά, το παιχνίδι το έχουμε χαμένο από χέρι. Τα μικρά παιδιά και τα ζώα είναι όπως τα μάθεις· ισχύει και για τους νιογέννητους χρόνους, αυτό. 

Τη χρονιά που μας πέρασε ήμουν ακόμη αθώα. Πίστευα σε όλους τους ανθρώπους, έδειχνα εμπιστοσύνη σε κουβέντες, ξεθάρρευα με υποσχέσεις, έκανα σχέδια και όνειρα. Ύστερα έμαθα να κάνω μακροβούτια. Από πολύ ψηλά. Να μελανιάζω, να κλαίω, ν' αποδέχομαι. Ν' αποδέχομαι: πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Πως όλες οι κουβέντες δεν είναι καθαρές. Πως όλες οι υποσχέσεις δεν έχουν αντίκρισμα. Πως όλες οι εν-δυνάμει-πολλά-υποσχόμενες-συνεργασίες δεν θα ευοδωθούν. Πως όλοι δεν μιλούν με ειλικρίνεια και όλοι δεν λένε αυτό που στ' αλήθεια πιστεύουν. 

Έμαθα πολλά τη χρονιά που μας πέρασε. Όχι αναίμακτα ούτε ανεμπόδιστα, τα έμαθα. Όμως πήρα τα μαθήματά μου, έδωσα κι εξετάσεις, αποφοίτησα με άριστα. Άλλη μία χρονιά που νίκησα. Νίκησα!...

Το πιο υπέροχο πράγμα που μου συνέβη παραμένει, βεβαίως, η έκδοση του μυθιστορήματός μου "Θύματα" από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το δεύτερο βιβλίο μου έφυγε από το μυαλό και την καρδιά μου, έφυγε από τα χέρια μου, σαν το παιδί που αφήνει για πρώτη φορά το σπιτικό του και βρήκε εσένα, τον αναγνώστη του. Αυτή ήταν η μεγάλη μου ευτυχία, κι ό,τι άλλο συνέβη δεν μπόρεσε να την επισκιάσει. Ακόμα και τα θέματα υγείας μου, το Χασιμότο που αποφάσισε να με χτυπήσει αλύπητα για πέντε ολόκληρους μήνες και η Άνοιά μου που επιδεινώθηκε (μάλλον βοήθησε σε αυτό το Χασιμότο) δεν τα κατάφεραν να με κάνουν να χάσω τον δρόμο μου, ούτε την αισιοδοξία μου. Θα το παλεύω όσο μπορώ, επειδή γράφω. Και θα γράφω όσο μπορώ, επειδή το παλεύω! Έτσι ωραία κι απλά τα έχω εγώ τακτοποιημένα μέσα μου. Για να τα διαχειρίζομαι.

Η ευφορία της Ύπαρξης θα συνοδεύει πάντα το παρόν μου. Και το παρόν θα συνορεύει πάντα με τη λαχτάρα του αγνώστου, του Αύριο που θα είναι πάντα αύριο... Ας μην πενθούμε για όσα έγιναν, λέω λοιπόν. Να λυπόμαστε μόνο για όσα μπορούσαμε να πράξουμε και δεν το κάναμε από φόβο. Κι ας δώσουμε την υπόσχεση αυτή τη νέα χρονιά να είμαστε λίγο πιο ευγενικοί απέναντι στον Εαυτό μας· ας είμαστε λίγο περισσότερο ο Εαυτός μας· ας είμαστε, επιτέλους, ο Εαυτός μας. Τίποτε άλλο δεν έχει, στ' αλήθεια, τόση σημασία όσο αυτό. Για να μην πηγαίνει η ζωή μας χαμένη.

Καλή, δημιουργική Χρονιά σας εύχομαι. Σε όλα τα πεδία της ζωής σας!

Με αγάπη,

Λία

Διαβάστε Περισσότερα