Μαθαίνω να γράφω και μαθαίνω να σβήνω, να κλείνω μαθαίνω, τους λογαριασμούς, τις πόρτες, το στόμα. Χρειάζεται πότε-πότε για να μην κάνει ρεύμα, γιατί πιάνομαι όταν με χτυπά ρεύμα, από τα μαλλιά μου πιάνομαι για να μην πνιγώ κι ύστερα φτύνω το περίσσευμα χρόνου στο μωσαϊκό, σφουγγίζω το περίσσευμα πόνου, το ξεχωρίζω απ' το σάλιο, ξεσκονίζω τις ρίμες, τις λέξεις ξεκλειδώνω κι ύστερα πάλι κλειδώνω, διπλοκλειδώνω, απλώνω το χέρι, δοκιμάζω ξανά και ξανά, "έτσι κάνουμε εμείς", δικαιολογούμαι, "για να έχουμε τη σιγουριά της αβεβαιότητάς μας δεδομένη".
"Λυπάμαι, κλείσαμε", προφέρω διστακτικά στην σκυφτή μορφή στον καθρέφτη μου που δοκίμασε ν' ανοίξει το μάνταλο. "Περάστε αύριο πάλι, που θα έχουμε σκέψεις φρέσκιες και φθηνές για δόσιμο".
Δημοσίευση σχολίου
Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!