Επειδή χάθηκα, κι επειδή κάπου ήθελα να γράψω δυο λέξεις ελεύθερα γι' αυτά που ζω τελευταία και γι' αυτά που νιώθω, δίχως να φοβάμαι πως θα παρεξηγηθώ.
Πάει καιρός, ξέρω. Πάει καιρός που έχουμε να τα πούμε από εδώ. Το καλοκαίρι αυτό περνάω φάση "Ποιο το νόημα;" που ελπίζω να λήξει σύντομα γιατί δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Πολλά δεν μου αρέσουν πια ιδιαίτερα, αυτό είναι το κακό. Οπότε, ποιο το νόημα να ασχολούμαι μαζί τους, δεν καταλαβαίνω. Να όμως που πρέπει. Γιατί, το ξέρω, πως όταν η φάση "Ποιο το νόημα;" περάσει, τότε όλα θα έχουν νόημα. Νόημα που εγώ θα έχω αντιληφθεί επιτέλους και συνειδητοποιήσει. Ας είναι, λοιπόν. Φάση είναι, θα περάσει.
Αποπειράθηκα να εξωτερικεύσω δυο-τρεις φορές στο facebook μου αυτά που έχω μέσα μου αλλά ακριβώς ένα δευτερόλεπτο μετά ένιωσα από λίγο έως πολύ ηλίθια. Μάλιστα, μου φώναξα κάποια στιγμή θυμωμένα "σταμάτα να κάνεις αυτά που κοροϊδεύεις!" κι έσβησα μετά από λίγο τις αναρτήσεις. Αλήθεια, γιατί κάποιος που δεν μας γνωρίζει να δείξει ενδιαφέρον για τα εσώψυχά μας, για τους πόνους και τις λύπες μας; Μόνο από περιέργεια, υποθέτω. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος, κι εκεί να κρύβεται η χαρά της επικοινωνίας. Εκεί, ακριβώς. Τέλος πάντων, εδώ μπορώ και μιλάω πιο άνετα. Λες και κανείς δεν με διαβάζει. Ή ακριβώς επειδή κανείς δεν με διαβάζει. Έχει και τα καλά της τούτη η μοναξιά, σε κάνει να νιώθεις σαν τον σχοινοβάτη την ώρα που πασχίζει να αυτοσυγκεντρωθεί ώστε να κρατήσει λίγο ακόμα την ισορροπία του...
Η αιτία της κατήφειας μου όμως δεν είναι τυχαία, έχει όνομα και καταγωγή. Χασιμότο. Έτσι ονομάζεται το αυτοάνοσο με το οποίο -επιτέλους, εδώ που τα λέμε, φάγαμε τόσο καιρό στο ψάξιμο- διαγνώστηκα. Σιγά, θα μου πεις, θα μπορούσες να μου αναφέρεις τουλάχιστον χίλια δυο χειρότερα νοσήματα. Ναι, σίγουρα υπάρχουν. Μα το δικό μου είναι αυτό, έχει αυτό το συγκεκριμένο όνομα που παραπέμπει στην Άπω-Ανατολή (πολύ θα ήθελα να πάω στην Ιαπωνία, παρεμπιπτόντως), κι είναι αυτό που μου κάνει τη ζωή δύσκολη, αυτό, όχι άλλο. Είναι αυτό για το οποίο έλεγα "δεν είναι τίποτα μωρέ, θα προσαρμοστώ", μα τρεις μήνες μετά κι αφού ακολουθώ πιστά την ενδεδειγμένη θεραπεία, όχι μόνο δεν προσαρμόστηκα αλλά νιώθω πως έχασα εντελώς τον εαυτό μου. Κι ας πασχίζει η φιλενάδα μου η Αθηνά να με ανακουφίσει πηγαίνοντάς με στη θάλασσα ή για τσίπουρο ή για μπίρες, μια φορά την εβδομάδα. Όποιος έχει αυτοάνοσο της κατηγορίας "Το ανοσοποιητικό σου επιτίθεται στον ίδιο σου τον οργανισμό" μπορεί να καταλάβει τον καθημερινό αγώνα που δίνουμε. Στους άλλους εύχομαι να μην σας τύχει ποτέ, να έχετε την υγεία σας και να σας δίνει ο οργανισμός σας την ελευθερία να κάνετε ό,τι κατεβάζει η γκλάβα σας. Γιατί εμείς με το Χασιμότο (και οι άλλοι με τον Λύκο, επίσης) δεν μπορούμε, αφού συχνά-πυκνά δεν έχουμε ούτε την ενέργεια για να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να πάμε για κατούρημα.
Βέβαια, δεν σταματώ να λέω στον εαυτό μου πως κάτι καλό θα βγει και από αυτή την ιστορία. Μόνο να καταφέρω να σηκώσω αυτή την ομίχλη μέσα από το κεφάλι μου. Το θέμα της όρασης που μειώθηκε, το έλυσα: άλλαξα γυαλιά, πήρα και πρεσβυωπίας (άλλος σκασμός λεφτά έφυγαν εκεί). Τώρα είμαι σε φάση βγάζω-το-ένα-βάζω-το-άλλο-ουπς!-λάθος-γυαλί-έβαλα. Αλλά θα συνηθίσω, πού θα μου πάει, θα βρω πάλι τις ισορροπίες μου.
Κάποιοι, με ρωτήσατε αν φέτος θα είμαι στο Ζάππειο, στην έκθεση βιβλίου. Θα το ήθελα τόσο πολύ! Μα όχι, δεν θα είμαι. Πρώτον, γιατί δεν νομίζω να είμαι σε θέση να αντέξω το ταξίδι κι έπειτα να έχω και κάποια αποθέματα ενέργειας για να υποδεχτώ κόσμο στο περίπτερο του εκδοτικού μου (Βακχικόν), στην έκθεση. Δεν ήρθε αυτή η μέρα ακόμη, που να νιώθω άνετα με τον νέο, όχι-και-τόσο-πρόσχαρο/ευκίνητο/ακούραστο εαυτό μου. Δεύτερον, επειδή οι γιατροί κι οι εξετάσεις μας άφησαν πανί με πανί. Το εννοώ! Με δυσκολία βγάζουμε πλέον το νοίκι και με πάααααρα πολύ άγχος. Και ξέρεις τι κάνει το άγχος, ε; Θρέφει το Χασιμότο! Και ιδού, ο φαύλος κύκλος...
Κάποιοι, μου στείλατε μηνύματα μετά από αυτές τις λιγοστές αναρτήσεις (που όπως είπα κατέβηκαν με συνοπτικές διαδικασίες εντός σύντομου, σχετικά, χρονικού διαστήματος) γεμάτα αγάπη κι ενδιαφέρον. Σας ευχαριστώ μέσα από τα μύχια της ψυχής μου.
Κάποιοι άλλοι, μου στείλατε μηνύματα μίσους. Κι εσάς σας ευχαριστώ. Που μου θυμίζετε ότι ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ζώο που έχει υπάρξει ποτέ πάνω στον πλανήτη. Γιατί τείνω να το ξεχνάω...
Αυτά λοιπόν, μέσες άκρες, είναι όσα έχουν συμβεί και μ' έχουν αποσυντονίσει, συν το ότι χάλασε ο υπολογιστής μου και τώρα παρατείνω τη ζωή του με πατέντα. Ζωή σε μας, δηλαδή. Θα προσπαθήσω να είμαι περισσότερο συνεπής εδώ στο blog, αλλά αυτό εξαρτάται από την υγεία τόσο τη δική μου όσο και του υπολογιστή που πνέει τα λοίσθια. Έχω πάντως όλη την καλή διάθεση να σας πω για όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει τον καιρό που έλειψα. Αα, όλα κι όλα. Μπορεί συχνά να έχω το χάλι μου το μαύρο, τα βιβλία δεν λείπουν όμως ποτέ από το πλάι μου. Το διάβασμα ήταν και θα είναι πάντα η παρηγοριά μου, το παράθυρο που έχω επιλέξει να ανοίγω στον κόσμο. Μου κάνει καλό. Με βοηθά να φεύγω, να ξεφεύγω. Νομίζω πως πρώτα θα πεθάνω και μετά θα σταματήσω να διαβάζω.
Τα φιλιά μου!
