Η κόρη της Μαρίας Κάλλας, της Γεωργίας Συμεωνίδου

 

Αν ο άνθρωπος έχει χάσει την ανάγκη της Αλήθειας, θ' αντιληφθεί, άραγε, την εξαφάνισή της;

Ξεκινώ παραφράζοντας ελαφρώς μία φράση του Μίλαν Κούντερα όπου στη θέση της "Αλήθειας" υπάρχει η λέξη "Ποίηση", αν και θα μπορούσαμε σήμερα να μιλάμε για την Ποιητική της Αλήθειας, μιας και το βιβλίο της Γεωργίας Συμεωνίδου αυτό ακριβώς πραγματεύεται.

Πέρασαν τρία χρόνια από την κυκλοφορία του, άργησα να το ανακαλύψω, μα στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κάθε τι έρχεται στον δρόμο μας τη στιγμή που το μελετάμε, που προβληματιζόμαστε πάνω σε αυτό. Έτσι πιστεύω. 

Τί είναι, όμως, αυτό που θέλει να μας πει η συγγραφέας με το μυθιστόρημά της "Η κόρη της Μαρίας Κάλλας";

Διαβάζω από το οπισθόφυλλο: "Ο Λουίτζι Πιραντέλο, ορίζοντας τον τρόπο με τον οποίο το εκάστοτε κοινό επιλέγει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, αποφαίνεται ότι "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε". Ίσως γιατί αισθανόταν ότι τα ψέματα, όπως τα έλεγαν τότε, τα fake news, όπως τα λέμε σήμερα, έχουν μεγαλύτερη δύναμη από την αλήθεια".

Η ιστορία έχει ως εξής: "Θα μπορούσε ποτέ η μεγάλη prima donna της όπερας Μαρία Κάλλας να έχει κόρη που μεγάλωσε στις Σέρρες, υιοθετημένη από μια μικροαστική, αλλά με τον δικό της, ιδιαίτερο, αξιακό κώδικα, οικογένεια;"

Πρόκειται, λοιπόν, για μία ιστορία με κέντρο τις Σέρρες, από τα χρόνια της Βουλγαρικής κατοχής του 1941-1944 και μέχρι σήμερα.

Η υπεράσπιση της Αλήθειας

Με εξαιρετική μυθοπλαστική δεξιοτεχνία, η Γεωργία Συμεωνίδου μέσα από την ιστορία μίας γυναίκας μέσης ηλικίας αναζητά τη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με μια ηθική κληρονομιά  που  (ελπίζει να) διέπεται από έναν διαυγή κώδικα αξιών. Το δίπολο Αλήθεια-Ψεύδος υπερισχύει στο μυθιστόρημα, μιας και οι ισορροπίες, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, έχουν διαταραχθεί και οι βεβαιότητες έχουν προ πολλού παρέλθει και μάλιστα ανεπιστρεπτί. 

Ας πούμε, όμως, τί δεν είναι αυτό το βιβλίο: Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα γραμμικό ταξίδι. Είναι, βεβαίως, ένα ταξίδι αυτογνωσίας ενός ελεύθερου πνεύματος, μα μέσα από τις εγκιβωτισμένες ιστορίες που παρεμβάλλονται σαν σφήνες στη γραμμικότητα του χρόνου, δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη, με οδηγό του τη Μνήμη, να κάνει συγκρίσεις ανάμεσα σε συμπεριφορές που έγιναν νόρμες και σε άλλες που παρέκκλιναν από μια κατεστημένη πραγματικότητα. 

Γιατί, τί είναι η αλήθεια; Και για ποιο λόγο οφείλουμε να την υπερασπιζόμαστε;

Από την ανάγνωση του έργου προκύπτουν οι ακόλουθοι προβληματισμοί: Υπάρχει η αλήθεια; Είναι μία, ένας άσβεστος πυρήνας που όλα γυρίζουν (ή θα όφειλαν να περιστρέφονται) γύρω  του, ή μήπως πρόκειται για μία ψευδαίσθηση και όλα τελικά προκύπτουν μέσα από τις εξολοκλήρου κατασκευασμένες πραγματικότητες των ανθρώπων, το παζλ των οποίων συνθέτει ο κάθε εγκέφαλος ανάλογα με το εύρος της διανοίας του;

Λέει η ηρωίδα του βιβλίου, στη σελίδα 220:

Στις μέρες μας συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ το κοινό έχει τη δυνατότητα της άμεσης και από πολλές πηγές πληροφόρησης, συγχρόνως είναι εκτεθειμένο και ανυπεράσπιστο στην παραπληροφόρηση. Την πληροφορία και την είδηση μπορεί να την κοινοποιήσει, να τη διαχειριστεί και να την αλλάξει ο οποιοσδήποτε. Δυστυχώς, μπορεί και κάτι χειρότερο. Να την κατασκευάσει. Την ίδια στιγμή που κατασκευάζεται μια είδηση, παραλαμβάνεται από τους πολλαπλασιαστές της που άμεσα τη διαχέουν σε όλα τα μέσα. [...] όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται.

 Το θέμα της ιστορίας μας, λοιπόν,  είναι η Φήμη. Η φήμη που, σαν μεταδοτική ασθένεια εξαπλώνεται και μεταδίδεται επηρεάζοντας συνειδήσεις, αλλάζοντας αντιλήψεις, καταστρέφοντας ζωές. Η φήμη που εργαλειοποιείται προς το συμφέρον κάποιων που γνωρίζουν καλά πώς να γίνονται χειριστικοί για χάρη της εξουσίας, της δόξας, ή/και της αθανασίας τους.

"Μέσω της εισβολής της φήμης στη γραφή [η συγγραφέας] αναρωτιέται για τη σχέση μεταξύ των αφηγηματικών μορφών και της κοινωνικής και ηθικής συνείδησης", γράφει στο επίμετρό της η Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Διδακτικής της Λογοτεχνίας στο ΠΤΔΕ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Μαρίτα Παπαρούση.

Θα κλείσω κυκλικά αυτό το άρθρο, με άλλη μία φράση του σπουδαίου όσο και πολυαγαπημένου συγγραφέα, Μίλαν Κούντερα. "Ο μυθιστοριογράφος δεν είναι ούτε ιστορικός, ούτε προφήτης: είναι εξερευνητής της ύπαρξης".

Κι αυτή είναι η εξαιρετική επίγευση, η ιδέα που σου εντυπώνεται στο τέλος του μυθιστορήματος "Η κόρη της Μαρίας Κάλλας", της Γεωργίας Συμεωνίδου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης: η αίσθηση μιας βουτιάς στα ενδότερα του Εαυτού και της σύγχρονης κοινωνίας, μιας βουτιάς στα απύθμενα βάθη της Προσωπικής Ηθικής, της Ψυχής, της ίδιας της Ύπαρξης.  Μιας βουτιάς, όμως, δίχως αναπνευστήρα. 

Διαβάστε Περισσότερα

Επισφαλείς Ισορροπίες, της Μάρως Γερμανού

 

Ποιά όμορφη αγκαλιά, και ποια ώρα καλή θα μου ξαναχαρίσουν αυτόν τον τόπο απ' όπου κατάγονται τα όνειρά μου και όλες μου οι ενέργειες; - Αρθούρος Ρεμπώ, Εκλάμψεις

Η πορεία του Όσκαρ Ουάιλντ από τη δίκη στη φυλακή και στην εξορία

Έχουν ειπωθεί πολλά για τη ζωή και το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ. Εμπεριστατωμένες μελέτες γράφτηκαν, έρευνες στοιχειοθετήθηκαν, δοκίμια, μυθιστορήματα, ποιήματα γέμισαν σελίδες που αφιέρωσαν τις λέξεις τους τόσο στον άνθρωπο Όσκαρ όσο και στον δημιουργό Ουάιλντ.

Τα χρόνια περνούν κι εκείνος αδιάκοπα και παλινδρομικά επιμένει να μπαίνει στις ζωές μας, ερεθίζοντας κι εξάπτοντας φαντασίες και φαντασιώσεις, αισθήσεις και θεωρίες περί αισθητισμού, λόγιες κι ακαδημαϊκές κρίσεις, επικρίσεις, κατακρίσεις που όλες εκπηγάζουν από τις εκάστοτε αντιλήψεις σε συνάρτηση με τις κοινωνικές συμβάσεις αλλά και τα προσωπικά βιώματα, βεβαίως, των γραφόντων. 

Αυτή τη φορά, ο άνθρωπος, ο Ποιητής, Όσκαρ Ουάιλντ βρίσκεται κάτω από το αναλυτικό μικροσκόπιο της σκέψης της καθηγήτριας/συγγραφέως Μάρως Γερμανού που επιλέγει να σταθεί στο πόνημά της -όπως και ο τίτλος του δοκιμίου υποδηλώνει- πάνω από τις λεπτές και τόσο επισφαλείς ισορροπίες όπου, εντέχνως, ο Όσκαρ Ουάιλντ επέλεγε να ακροβατεί. Μέσα σε πέντε κεφάλαια (συμπεριλαμβανομένης της Εισαγωγής και του Επιλόγου) η κ. Μάρω Γερμανού ξεδιπλώνει και αναλύει τα έργα, τις συνήθειες, ακόμα και τις σκέψεις που προκύπτουν μέσα από τη μελέτη του έργου του και που οδήγησαν τον Ουάιλντ στη δόλιχο διαδρομή του βίου του που όλοι, λίγο - πολύ, γνωρίζουμε.

Επαναπροσδιορίζει το πλαίσιο που νοηματοδοτεί τη σχέση του συγγραφέα με την Τέχνη του, με τη Βικτωριανή κοινωνία, με τον Εραστή του, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό· τολμά ν' αναδεύσει τον ασταθή πυρήνα της πολυμορφικής ταυτότητάς του καταλήγοντας σε συμπεράσματα για  το πώς αυτή όρισε το πλαίσιο της συνθήκης όπου βίωνε την ορατότητά του.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο χρήζει ερμηνείας, ειδικά σε μια κοινωνία που εμμένει στη νοηματοδότηση, στον ορθολογισμό και στην κυριολεξία, που επιθυμεί να ξέρει πού βρίσκεται. [σελ. 68. κεφ. "Από κατήγορος κατηγορούμενος"]

Στα λογοτεχνικά του κείμενα ο Ο.Ο. ψάλλει τις λέξεις με τα φωτερά φτερά*, τις λατρεύει, τις θεωρεί το τέλειο εργαλείο έκφρασης. Τις εμπιστεύεται. Ιδιωτικοποιείται τις έννοιες των λέξεων και τις μεταλλάσσει, τις τιθασεύει και τις τιμά. Θα ορκιζόταν σε κείνες, τις λατρεμένες του λέξεις, πως θα κατάφερναν να τον βγάλουν από οποιοδήποτε αδιέξοδο. Άλλωστε, θεωρεί τον εαυτό του ικανότατο τεχνίτη του λόγου και της έκφρασης.

Αυτή του η ισχυρότατη πεποίθηση, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η κ. Μάρω Γερμανού στο δοκίμιό της, τον οδηγεί σε μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας. Ο ατομικισμός του, δεν του επιτρέπει να αναγνωρίσει την εξάρτησή του από τον Άλλο: εκείνον τον Άλλο που αυτός τον θεωρεί εσφαλμένα υποδεέστερο, εκείνον τον Άλλο που επιλέγει να ακολουθεί τους κανόνες μιας κοινωνίας όπου εντός της νιώθει ασφαλής, διαμορφώνοντας τους ρόλους και τις δικές του (συχνά κρυψίνους κι επίσης ασαφείς) ταυτότητες. Το "καθεστώς της αλήθειας" της Βικτοριανής κοινωνίας όμως, απέχει παρασάγγας από τη δική του αλήθεια. 

Όπως γράφει στην επιστολή [De profundis], το "αιώνιο παράδοξο" της ανθρώπινης ζωής είναι ότι είμαστε "εντελώς ελεύθεροι, και ταυτόχρονα εντελώς κυριαρχούμενοι από τον νόμο". Η χίμαιρα της αυτοδυναμίας οδήγησε στην υπερεκτίμηση της ελευθερίας και στην υποτίμηση του παράγοντα της κυριαρχίας. [σελ. 121, κεφ. "De profundis"]

Κι εκεί που ο Όσκαρ αναμένει τη δίκη για να αποδείξει την ευφράδεια του λόγου και την ευφυία του, το δικαστήριο τον καταδικάζει σε δύο χρόνια φυλάκιση με καταναγκαστικά έργα. Η Τέχνη του, τον προδίδει. Η Τέχνη του, αντί να τον λυτρώσει κρατά εμπρός του τον καθρέφτη μιας κοινωνίας που τον δικάζει εντέλει όχι μόνο για τον τρόπο ζωής του αλλά και για το έργο του, στρέφοντας την ίδια του την αγάπη για τις λέξεις, εναντίον του. Ο άνθρωπος Όσκαρ, ηττήθηκε. Ο δημιουργός Ουάιλντ, εξαναγκάζεται σε οπισθοχώρηση. 

Τα χρόνια του εγκλεισμού του επανεκτιμά τις απόψεις του, επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του επινοώντας διάφορες μάσκες, αρνείται να υποταχθεί στη βία, προσεγγίζει το Θείο ως νέο υλικό διαμόρφωσης - και κάθαρσης - της τέχνης του και του πνευματικού του κόσμου, μεταμορφώνεται.

Για τον ιρλανδό συγγραφέα, όμως, η μετάνοια είναι μια αυστηρά εσωτερική διαδικασία και δεν μπλέκει κάποιον τρίτο. Οι δυνάμεις που καθιστούν δυνατή τη μεταμόρφωση προέρχονται αποκλειστικά "μέσα από τον εαυτό". [σελ. 106, κεφ. "De profundis"]

Η αγάπη, ο παντοδύναμος έρωτας, δεν εξαιρείται, βεβαίως, σε ένα κείμενο για τον Όσκαρ Ουάιλντ αφού,  στην ομοφοβική πατριαρχική Αγγλία αυτό που σθεναρά υποστήριξε με κάθε του λέξη και με κάθε ρανίδα του αίματός του ήταν το δικαίωμα στον Έρωτα· κι ιδιαίτερα σε εκείνον τον Έρωτα που δεν τολμά να πει το όνομά του. Υποστήριξε το αυτονόητο, αναφαίρετο δικαίωμα να είναι κανείς ο εαυτός του.

Η γενικότερη αντίληψη του Ουάιλντ για την ταυτότητα αφορούσε τον εμπλουτισμό της και όχι τη συρρίκνωσή της, Η ταυτότητα βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία μεταμορφώσεων, σε κάθε στιγμή είμαστε αυτό που θα γίνουμε και αυτό που ήμασταν, πάντα διχασμένοι με ποικίλους τρόπους και με ασυνέχειες, δηλαδή η ταυτότητα ως ολοκληρωμένη οντότητα είναι πάντα ένα ζήτημα του μέλλοντος, ο ερχομός του οποίου πάντα θα αναβάλλεται. [σελ. 46, κεφ. "Από κατήγορος κατηγορούμενος"]

Η ασάφεια της γλώσσας των έργων του, διαφυλάσσει τη λογοτεχνικότητά τους μα δίνει επίσης τη δυνατότητα στον συγγραφέα να εκφράζει τον αποκλίνων εαυτό του, έστω υπαινικτικά. Ο Όσκαρ Ουάιλντ αφήνει τον αναγνώστη ελεύθερο να επιλέξει μεταξύ διαφορετικών αναγνώσεων, ενισχύοντας γλωσσικά τις εναλλακτικές. Με την ερμηνεία του έργου του, όμως, δεν ασχολήθηκαν μόνο άνθρωποι της διανόησης. Το έργο του, ερμηνεύεται και από εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν το προτεσταντικό ήθος και την αξία της οικογένειας. Ερμηνεύεται και από τα άτομα εκείνα  που μάχονται φανατικά το δικαίωμα στην διαφορετικότητα. Έτσι, το έργο του ποινικοποιείται στο όνομα της κοινωνικής εξυγίανσης.

Επίλογος:

Η Μάρω Γερμανού σε αυτό το, ομολογουμένως, καλογραμμένο δοκίμιο αναπτύσσει τις σκέψεις και τα συμπεράσματά της για την πορεία του Όσκαρ Ουάιλντ από τη δίκη στη φυλακή και κατόπιν στην αυτοεξορία του. Ακολουθούμε τον Δημιουργό και τον άνθρωπο κατά την πτώση του, παρακολουθούμε την πορεία του καθώς μετασχηματίζει πνευματικά τον εαυτό του. Η συγγραφέας αντιμετωπίζει την ιδέα της αλήθειας του με βαθύ σκεπτικισμό. 

Ακόμα κι όταν δεν συμφωνεί  ο αναγνώστης του βιβλίου Επισφαλείς Ισορροπίες με όλα τα γραφόμενά της (προσωπικά συνάντησα αρκετά σημεία στα οποία έχω ενστάσεις καθώς, έχοντας αφιερώσει προσωπικό χρόνο στη μελέτη του συνόλου του έργου του Όσκαρ Ουάιλντ κατέληξα σε διαφορετικά συμπεράσματα), η μελέτη της αυτή αναμφισβήτητα θρέφει τη σκέψη, διαμορφώνοντας εντός μας τις συνθήκες για να επανεξετάσουμε τη δική μας ζωή σε σχέση με την σύγχρονη κοινωνία, την Τέχνη (όποια τέχνη κι αν υπηρετούμε), και πάνω από όλα -κατά την ταπεινή μου άποψη- σε σχέση με τον ίδιο μας τον Εαυτό και τους ρόλους που καλούμαστε καθημερινά να ενστερνιστούμε ή/και να υποδυθούμε. 

Διάλεξα μία φράση του Όσκαρ Ουάιλντ από το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη" για να κλείσω αυτή την ανάρτηση, επειδή ζούμε και πάλι σε ζοφερούς καιρούς:

Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι αυτά που δείχνουν στον κόσμο τη διαφθορά του.

Το δοκίμιο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νήσος.

* Η φράση βρίσκεται στο βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ "Ο Κριτικός ως Δημιουργός", κι εδώ την αποδίδω ελαφρώς παραλλαγμένη.

Διαβάστε Περισσότερα

Βόλος: Τα μεθεόρτια μιας εκλογικής αναμέτρησης

 

57%

Δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι ακόμα σε κατάσταση σοκ, μη με ρωτάτε. Να πεις ότι δεν το περίμενα; Το περίμενα. Μέρες τώρα το συλλογιόμουν, το άκουγα να ψιθυρίζεται ή να υποστηρίζεται μεγαλοφώνως παθιασμένα από μερικούς που, -λάθος μου, αλλά- προτίμησα να τους κατατάξω στην κατηγορία των "γραφικών". Το 57% του Μπέου όμως αποδεικνύει περίτρανα πως οι γραφικοί έκαναν για μία ακόμη φορά κουμάντο σε αυτή εδώ την πόλη. Την όμορφη πόλη μου, την πόλη που έχω αγαπήσει με πάθος κι έχω γράψει γι' αυτή στα βιβλία μου· την κατεστραμμένη μου πόλη.

Το "γιατί' το σκέφτομαι από χθες που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Το συζήτησα με γνωστούς που εμπιστεύομαι, με φίλους, το ανέλυσα διεξοδικά μέσα στο κεφάλι μου κι έξω από τα δόντια θα σας το εκθέσω: Γιατί δεν βρέθηκε κανείς αντίπαλος αρκετά ικανός να τον κερδίσει. Γιατί, κακά τα ψέμματα, μπορεί να είναι ο Μπέος το χειρότερο λυκοτόμαρο, αλητάμπουρας πρώτος, αλλά τη δουλειά του την έκανε: Ο Βόλος αναπτύχθηκε οικονομικά από τότε που ανέλαβε τα ηνία της δημαρχίας, ομόρφυνε όσο ποτέ άλλοτε (μιας και είχαμε να δούμε δήμαρχο να ασχολείται πραγματικά με την πόλη δεκαετίες), έγιναν έργα, αποτύπωσε την ταυτότητά του στο τουριστικό τοπίο όπως ακριβώς του άξιζε, κι αν ψάξω θα βρω κι άλλα να σας πω αλλά δεν έχω τώρα τη διάθεση.

Κι εδώ έρχεται το ηθικό ερώτημα: Τα φώτα μίας πόλης κι ο οικονομικός της πλούτος είναι ικανά να καθαγιάσουν ακόμη και τις χειρότερες προσωπικότητες; 

Νά που μπορούν. Πότε το χρήμα και η δόξα δεν έκαμψαν αντιστάσεις, άλλωστε και δεν παρέκαμψαν αμφιβολίες; 

Με φράσεις που διαβάζω σήμερα στη δημοκρατία των social media όπως "εσάς τους Βολιώτες σας αξίζουν όλοι οι Daniel του κόσμου!" και "λίμνη να γίνετε, να καταστραφείτε", μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ αν, τελικά, ίσως και να μας αξίζουν. Ευτυχώς, μου περνάει γρήγορα η κρίση μεμψιμοιρίας. Κι ύστερα θυμάμαι τα λόγια του τοπικού "άρχοντα" πάνω στο βάθρο του, κι οργίζομαι. Ένας άνθρωπος που είναι μαθημένος να ξερνά μισαλλοδοξία, ομοφοβία, σεξισμό, ένας άνθρωπος που βρωμά συντηριτικίλα και στρέφεται σε κάθε ευκαιρία εναντίον των στατιστικών αποκλίσεων και των μειονοτήτων, μπορεί να αλλάξει; Όχι, φυσικά! Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να σας απαντήσω σε αυτό. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε τί μέρος του λόγου είναι ο Μπέος (και ο κάθε Μπέος, εδώ που τα λέμε, γιατί σαν να ξεπετάχτηκαν πολλοί τελευταία όμοιοί του και ξεπετάγονται από παντού, από όλους τους χώρους, αφού ακόμη και άνθρωποι του πνεύματος -υποτίθεται- εκφράζουν ανοικτά πλέον τις ίδιες απόψεις), όταν έριχνε το ψηφαλάκι του στην κάλπη. Κανείς. Ουδένας.

43%

όπως τα διάφορα φυτά, που δεν ευδοκιμούν στην ίδια φυσική ατμόσφαιρα και το ίδιο κλίμα, έτσι και τα άτομα δεν μπορούν να ζήσουν υγιώς στην ίδια ηθική ατμόσφαιρα και το ίδιο ηθικό κλίμα. Τα ίδια πράγματα, που βοηθούν ένα άτομο να καλλιεργήσει την ανώτερη φύση του, ένα άλλο το εμποδίζουν. [...] αν δεν υπάρχει ανάλογη ποικιλία στους τρόπους ζωής τους, είναι αδύνατο να εξασφαλίσουν ίσο μερίδιο ευτυχίας ή το διανοητικό, ηθικό και αισθητικό ανάστημα για το οποίο είναι από τη φύση τους ικανοί. (Περί Ελευθερίας, J.S. Mill)

Ποικιλομορφία. Ελευθερία. Συμπερίληψη. Ανοχή. Κατανόηση. Σεβασμός. Αγάπη. Λέξεις που σε κάποιων τα αυτιά φτάνουν απλώς ως ήχοι ρηχοί. Κάποιοι μαθαίνουν περισσότερα πάνω σε αυτές βέβαια, αποκτούν πτυχία και διδακτορικά νομίζοντας πως τις εξελίσσουν, βγάζουν μέχρι και άδειες της επαγγελματικής τους χρήσης. Λέξεις. Λέξεις που φέρουν νοήματα και κληρονομιές ασήκωτες... Κι  ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω και νουν νοείτω.

Αν βγάλετε το 57%, μας μένει ένα 43%. Δυναμικό; Όχι. Εν υπνώσει; Ίσως. Έχω την άποψή μου για το ποια είναι η απάντηση, αλλά σκέφτομαι να το αφήσω στην κρίση σας. Άλλωστε, κάποιοι από εσάς έχετε βάλει για βράσιμο σήμερα όλους τους Βολιώτες στο ίδιο καζάνι... 

Υπάρχει όμως αυτό το 43% που σήμερα έχει βάλει κάτω τα πράγματα και σκέφτεται. Ένα 43% βουτηγμένο στα σκατά και στη λάσπη (έτσι κι αλλιώς, λόγω των καταστροφών). Ένα 43% που έχει χάσει τον ύπνο του, πονάει το στομάχι του και βρίσκεται στο χείλος άλλης μίας ημικρανίας. Ένα 43% που τιμά τις λέξεις που προανέφερα, κι έχει τη βαθιά θέληση να αλλάξει ακόμα και παγιωμένες καταστάσεις, γιατί, εντελώς ρομαντικά μπορεί να εξακολουθεί να πιστεύει στους ανθρώπους και έχει τη διαύγεια πνεύματος και την κουλτούρα να αντιληφθεί πως ο άνθρωπος, αυτό το παράξενο ζώο, φυσικά και είναι ικανός να τα καταφέρει και καλύτερα. Με οργάνωση· με αλληλεγγύη· με δικαιοσύνη. Χωρίς τραμπούκους ενδιάμεσους κι αρχοντιλίκια.

Αυτό το 43% λοιπόν, σήμερα αισθάνεται έντονα την επιθυμία να υπενθυμίσει στο 57% το εξής, μέρες που έρχονται: Κι ο Χίτλερ δημοκρατικά ανέβηκε στην εξουσία, τον ψήφισαν, δεν ξύπνησε μια μέρα και πήρε τα όπλα εξοντώνοντας τους ανθρώπους που δεν γούσταρε, όχι. Αυτού του γεγονότος την πλήρη επίγνωση οφείλετε να έχετε πάντα κατά νου διαμορφώνοντας τις αντιλήψεις και τους στόχους σας, ρίχνοντας την ψήφο σας. Να το θυμάστε.

Ετεροχρονισμένη σημείωση:

Θα ήθελα εδώ να συμπεριλάβω μία ανάρτηση του καθηγητή και συγγραφέα Χαράλαμπου Βέντη (ενός ανθρώπου που εκτιμώ τα μάλα και συχνά ανατρέχω στις σημειώσεις και στα βιβλία του) που κάλυψε απόλυτα τις σκέψεις μου:

Οι εκλεγμένοι άρχοντες, εκτός από την αποτελεσματικότητα που πρέπει να επιδεικνύουν, έχουν κι έναν παιδευτικό ρόλο, υποχρεωτικό: οφείλουν να είναι υποδείγματα ευπρέπειας, πολιτισμού και ήθους. Το "ήθος" δεν το εννοώ με τη σαχλή σημασία των σλόγκαν "πνεύμα και ηθική" του αείμνηστου Αυλωνίτη, αλλά με την έννοια μιας στάσης ικανής να εμπνέει τους πολίτες προβάλλοντας ψυχραιμία, σύνεση, αστική ευγένεια, και κυρίως έλλογη επιχειρηματολογία με τους αντιδίκους, λειτουργώντας έτσι ως παράδειγμα προς μίμηση. Ο "τραμπισμός" πουλάει διεθνώς, όχι επειδή προσφέρει λύσεις (είδαμε ποιές λύσεις προσέφερε ο Boris Johnson και οι Brexiteers στη Βρετανία, ή οι αντίστοιχοι στην Ιταλία, που αφ' ης στιγμής μπήκαν στο Κοινοβούλιο συμβιβάστηκαν με την πραγματικότητα) αλλά λόγω απενοχοποίησης και ψυχολογικής εκτόνωσης των μαζών. Δεν είναι μόνο ότι υπεραπλουστεύει εξαιρετικά σύνθετα προβλήματα, ότι απευθύνεται στο θυμικό και τα ποταπότερα ένστικτα των ψηφοφόρων με ελλειμματική ειδικά παιδεία (και όχι μόνο), ποτέ στη λογική τους και ότι στοχοποιεί ομάδες και ανθρώπους συχνά ευπαθείς. Πουλάει πρωτίστως περιζήτητη ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ. Είναι απολύτως οκ να είσαι αμόρφωτος από επιλογή, να είσαι άξεστος από επιλογή, μισογύνης, ρατσιστής, ομοφοβικός από επιλογή, οπότε μην καταπιέζεις τα ένστικτά σου, εγώ που ζητώ την ψήφο σου αδιαφορώ για την ευπρέπεια και άλλα παρόμοια φλώρικα. Ο παραγκωνισμός της σοβαρής και υπεύθυνης δημοσιογραφίας από χυδαίες φυλλάδες και κυρίως από τις σκουπιδοσελίδες του διαδικτύου, με όλη τη συνωμοσιολογία, την τρομολαγνεία και τα fake news ρίχνουν συνεχώς νερό στον μύλο του εγχωρίου και διεθνούς τραμπισμού.
Πασίγνωστα είναι όλα αυτά, δεν λέω τίποτε καινούργιο ή πρωτότυπο. Βιώνουμε όμως μια light εκδοχή του μεσοπολεμικού φλερτ των μαζών με τον κοινωνικοπολιτικό αυταρχισμό και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει πολύ. Οι κυβερνώντες ας προσέξουν την οικονομία, διότι από αυτήν εξαρτώνται τα μείζονα -- μια οικονομικά εύρωστη κοινωνία διαθέτει και αντισώματα στη δημαγωγία.

Διαβάστε Περισσότερα

Οι όμορφες πόλεις, όμορφα πνίγονται

 

[φωτ.: Eurokinisi-Αντώνης Νικολόπουλος]

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι "Πώς να καταστρέψεις μία όμορφη πόλη". Γιατί αυτό ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη μου, το βλέπετε άλλωστε στα δελτία ειδήσεων καθημερινά. Οπότε δεν θα περάσω σε λόγια ανούσια, δημοσιογραφικά, που περιγράφουν την κατάσταση που βιώνουμε στην άλλοτε όμορφη πόλη μας, με γλαφυρότητα.

Αυτό που έχω την ανάγκη να κάνω σήμερα είναι να βγάλω από μέσα μου τούτη τη λάσπη που με πλακώνει. Έχω την ανάγκη να πω πως πονάω, όλοι πονάμε, όλοι είμαστε πολύ κουρασμένοι, ψυχικά και σωματικά. Ανοίγουμε το πρωί τα μάτια μας και το πρώτο που μας έρχεται στο νου είναι ότι δεν βλέπαμε εφιάλτη, όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Βρισκόμαστε, πάλι, μέσα στη λάσπη. Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα εικοσαήμερο. Κάποιος το διασκεδάζει πολύ μαζί μας εκεί πάνω, στο κέντρο αποφάσεων, φαίνεται... Κάποιος περίμενε να καθαρίσουμε, να πετάξουμε, να βάψουμε (γιατί μυρίζει το σπίτι μούχλα και υγρασία και δεν μπορείς να ζήσεις μέσα του, να βγάλεις τον χειμώνα, αν δεν έχεις καθαρίσει τα πάντα και δεν έχεις ασπρίσει τα πολύπαθα ντουβάρια), να ανανεώσουμε την επίπλωση και τις οικοσυσκευές που καταστράφηκαν, να δώσουμε έναν σκασμό λεφτά λέγοντας "έγινε τώρα, πάει, τί να κάνουμε; σπάνιο φαινόμενο ήταν, ποιος ξέρει πότε θα ξανασυμβεί", και πάνω που αρχίζεις να νιώθεις πάλι  βολικά μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, Μπαμ! Ξανά-μανά τα ίδια. Κι άντε μετά να βρεις κουράγιο για να ξεκινήσεις από την αρχή.

Πριν δύο μέρες, έσπασα. Την άκουσα την ψυχή μου που έσπαγε, σας τ' ορκίζομαι, την άκουσα, χίλια κομμάτια έγινε και πάει, σκόρπισε στις λάσπες. Ξέρεις πότε έσπασα; 

Δεν ήταν όταν, μέσα στις λάσπες, αναγκάστηκα να κάνω μία διαδρομή που πριν δεν μου έπαιρνε ούτε είκοσι λεπτά με τα πόδια, μέσα σε μία ώρα. Δεν ήταν όταν κόλλησα στη λάσπη και συνειδητοποίησα ότι τώρα ή πέφτω στα τέσσερα και πάω μπουσουλώντας και πνίγομαι ή θα συνεχίσω την πορεία μου ξυπόλυτη γιατί τα παπούτσια μου δεν ξεκολλούσαν με τίποτα. Δεν ήταν όταν παντού στο δρόμο μου αντίκρυζα εικόνες απόλυτης καταστροφής, αυτοκίνητα πάνω σε γυρτές κολώνες της ΔΕΗ, τόνους λάσπης και φερτών υλικών, άμμου ποταμίσιας που σκέπασε κήπους και λουλούδια και δέντρα κι αυλές και μπαλκόνια κι ανθρώπινες ψυχές που πάλευαν με τα φτυάρια να τη μεταφέρουν σε άλλους λόφους, κι όλες οι γειτονιές να είναι γεμάτες από αυτούς τους μουλιασμένους αμμόλοφους και μουδιασμένους, σιωπηλούς ανθρώπους που μηχανικά έκαναν κάθε κίνηση γιατί αυτό τους ορμήνευε το ένστικτο της επιβίωσης. Ξέρεις πότε έσπασα;

Όταν κατάφερα να επιστρέψω κάποια στιγμή στο σπίτι, κατάκοπη και πληγωμένη βαθιά από τις εικόνες που έπνιξαν το βλέμμα μου για ν' ακούσω από των παιδιών μου τα χείλη "μάνα, κουράστηκα, κουράστηκα, μάνα, δεν αντέχω άλλο να μη νιώθω ασφαλής μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, δεν αντέχω άλλο να ψάχνω μέσα μου και να μη βρίσκω άλλο από άγχος, αγωνία και φόβο. Μάνα, φοβάμαι, μάνα θέλω να φύγω μακριά, όσο μακρύτερα γίνεται". Τα παιδιά μου είναι μόλις 23 και 21 ετών. Δεν χαίρονται τη ζωή, τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου, φοβούνται.

Εκεί, απάνω σε αυτή τη συνειδητοποίηση, έσπασα.

Διαβάστε Περισσότερα

Παρακολουθήστε το Ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη: "Ήσαν και οι δύο ανώμαλοι"

 Στις 27 Ιανουαρίου έγραψα σε αυτό εδώ το blog λίγα λόγια για τον Χρήστο Ρούσσο, πάνω σε ένα σημαντικό περιστατικό της ζωής του οποίου βασίστηκε το ντοκιμαντέρ του Κώστα Πάρη. Καθώς το ντοκιμαντέρ είχε την τύχη να παρουσιαστεί σε διάφορα φεστιβάλ (που πολλοί από εσάς τιμήσατε με την παρουσία σας), δεν είχα την άδεια μέχρι σήμερα να το δημοσιεύσω, ως συνέχεια εκείνου του άρθρου, ώστε να το παρακολουθήσετε όλοι δωρεάν.

Τώρα που ο δημιουργός το ανέβασε στο κανάλι του στο YouTube - @Kostas Paris - έχουμε το ελεύθερο να το δημοσιεύσουμε και να το παρακολουθήσουμε. 

Άλλωστε, αγαπάμε να στηρίζουμε νέους δημιουργούς, σωστά;

Διαβάστε Περισσότερα

636 για την Αθανασία, του Γιάννη Αδαμίδη

 

Νεοεισερχόμενος στα συγγραφικά μονοπάτια, ο Γιάννης Αδαμίδης αφήνει το δικό του στίγμα στην Κουήρ λογοτεχνία με ένα πολυεπίπεδο όσο και πολυπρόσωπο έργο.

Από τον τίτλο ακόμη προϊδεαζόμαστε πως το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας δεν περιέχει στις σελίδες του άλλη μία συνηθισμένη ιστορία που θα ξετυλιχτεί ομαλά κάτω από το βλέμμα μας. Εκτός περιγράμματος και νόρμας, οι ανθρώπινες ιστορίες που εμπεριέχονται στάζουν αίμα και σπέρμα, μυρίζουν έρωτα και βία, αγάπη και πόνο. Το έμφυτο δράμα της ανθρώπινης φύσης, το βίωμα της ψυχικής και σωματικής διέγερσης, ξεβολεύει και διαταράσσει, αφυπνίζει και  αναστατώνει. Οδηγεί το νου του αναγνώστη σε συνειρμικές συνάψεις που σκοπό έχουν μόνο έναν: να ορίσουν εντός του υποκειμένου (δηλαδή του αναγνώστη) κι εντέλει να προσδιορίσουν με ακρίβεια τη σχετικότητα των αρχετύπων εννοιών του Καλού και του Κακού. Και κάπως, κάπου μέσα σε αυτό το ιδεολογικό (κι ενίοτε ιδεοληπτικό) εγκεφαλικό χάος ο αναγνώστης να τοποθετήσει εαυτόν μυστικά στη θέση που του ανήκει...

Ας διαβάσουμε το οπισθόφυλλο:

"Πέντε ιστορίες αυτοτελείς, ημιτελείς και φαινομενικά ασύνδετες συναντώνται σε μία έκτη. Οι ιστορίες σκληρές, ωμές, δύσκολες, εύκολες, κωμικές, τρυφερές, μα πάνω από όλα βαθύτατα ανθρώπινες, προσκαλούν τον αναγνώστη στη σχεδόν εξωπραγματική και υπερφίαλη πραγματικότητα των ηρώων δείχνοντας ξεκάθαρα πως η ζωή χωρίς όρια πολλές φορές δεν είναι επιλογή αλλά μονόδρομος.

Οι χαρακτήρες, μερικοί καταραμένοι, ακραίοι, βουτηγμένοι στην υπερβολή και στο πρόβλημα, κάποιοι άλλοι βασανισμένοι ή απλοί καθημερινοί άνθρωποι, γίνονται άθελά τους πρωταγωνιστές μιας συνθήκης που τους θέλει δέσμιους του αριθμού "636". Αυτό το μαγικό νούμερο συνδέει με έναν σχεδόν καρμικό τρόπο τις ζωές όλων τις οποίες ορίζει η αινιγματική και αμφιλεγόμενη Αθανασία.

Ο Πέτρος, ο Άκης, ο Γιάννης, την αναζητούν για να τους λυτρώσει και όταν τελικά τη συναντούν τη φλερτάρουν αγνοώντας επιδεικτικά τη μοναξιά, τη ματαιότητα, το τέλμα, ακόμα και τον θάνατο στον οποίο ενδέχεται να τους καταδικάσει.

Η ίδια φροντίζει να εισχωρεί στις πορνογραφικές, φιλικές και οικογενειακές σχέσεις των πρωταγωνιστών, να εμφανίζεται στα όνειρα και στους εφιάλτες τους, να τους γοητεύει, να τους στοιχειώνει και να τους παρασύρει σε έναν έρωτα βασανιστικό και αδιέξοδο.

Η σύγκρουση μαζί της θα είναι αναπόφευκτη και μετωπική. Μέσα από την πλάνη, την αρρώστια, τον θάνατο και μια σειρά αλλεπάλληλων αποκαλύψεων και ανατροπών, θα επιβιώσει τελικά αυτός που μαθαίνει να αποδέχεται τον εαυτό του και κυρίως την αλήθεια."

Λίγα λόγια για το μυθιστόρημα:

Να πω αρχικά ότι τελείωσα την ανάγνωσή του μόλις χθες, άρα ακόμη ο εγκέφαλός μου το επεξεργάζεται. Γιατί το μυθιστόρημα του Γιάννη Αδαμίδη "636 για την Αθανασία" που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Πολύχρωμου Πλανήτη, είναι από εκείνα τα βιβλία που όταν τα κλείνεις δεν φεύγουν εύκολα από το νου σου, σε στοιχειώνουν. Απαιτούν την αφοσίωσή σου, τη σκέψη και την ανάλυση όλων όσων αποτύπωσαν με τις σελίδες τους στο μυαλό σου. Ζητούν από εσένα την προσοχή σου. Ώσπου να λάβεις όσα έχουν να σου δώσουν. Ώσπου να πειράξουν (λίγο ή πολύ, από εσένα εξαρτάται) το μέσα σου... Γιατί, ναι, είναι κάποια βιβλία που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή σου, αυτό σας το έχω ξαναπεί.

Πρόκειται για ένα Κουήρ μυθιστόρημα, αυτή είναι η πρώτη βεβαιότητα που μπορώ να σας μεταφέρω. Για την ακρίβεια θα είμαι απόλυτη σε αυτό: Είναι Κουήρ με όλη τη σημασία της λέξης· παράξενο, αλλόκοτο, σε πετάει έξω από τα στενά πλαίσια της λογικής σου, αλλά είναι επίσης Κουήρ όσον αφορά το εύρος του φάσματος φύλου και σεξουαλικότητας των χαρακτήρων που το συνθέτουν. Περισσότερα πάνω σε αυτό δεν τολμώ να πω γιατί θα σποϊλάρω (συγχωρήστε μου τη λέξη) την υπόθεση και δεν θέλω. Μία ακόμη βεβαιότητα που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι πρόκειται για μυθιστόρημα ομοερωτικό. Ο έρωτας και η σεξουαλικότητα είναι βασικά στοιχεία του βιβλίου και ο Γιάννης Αδαμίδης έχει διανθίσει με ρεαλιστικότατες περιγραφές ομόφυλου σεξ τα κύρια κεφάλαια του έργου του. 

Βλέπετε, μέσα από την ερωτική πράξη τα ανθρώπινα όντα αποκαλύπτουν την αλήθεια τους. Βέβαια, όπως έγραψε κι ο Alberto Garlini στο τελευταίο του βιβλίο "Ο νόμος του μίσους" (Εκδόσεις Πόλις)

Η αλήθεια είναι μονάχα μία εκδοχή της πραγματικότητας.

 Θα χαρακτήριζα τις ιστορίες που συνθέτουν το μυθιστόρημα ως ομόκεντρους κύκλους. Στο κεντρικό σημείο, πάντα, βρίσκεται ένα ανθρώπινο ον. Είναι το σημείο από όπου όλα ξεκινούν κι όπου όλα τελειώνουν. Οι ιστορίες των υπολοίπων ηρώων το διαπερνούν, το συντρίβουν, το διεγείρουν, συνθλίβονται πάνω του, μαθαίνουν να το αγαπούν μα και να το μισούν. Με την ίδια ένταση συμβαίνουν όλα. 

Είναι αυτό το πλάσμα (βλέπετε; προσπαθώ να αποφύγω τον προσδιορισμού του φύλου για να μην σας χαλάσω την απόλαυση της ανάγνωσης απομαγεύοντας το Σύμπαν του συγγραφέα...) δημιούργημα των συνθηκών; Των - αλλεπάλληλων - λανθασμένων επιλογών; Είναι ένα απόβλητο μίας βάναυσης κοινωνίας; Κι όπως ο Ζαν Ζενέ αναφέρει στο έργο του "Το παιδί εγκληματίας" (Εκδόσεις Άγρα),

Οι βαναυσότητες αυτές οπωσδήποτε προέκυπταν και αναπτύσσονταν από το πάθος των παιδιών για το κακό. (Το κακό: αναφέρομαι, βέβαια, σε κείνη την πρόθεση, σε κείνο το θράσος να ακολουθήσει κανείς μια μοίρα που εναντιώνεται σε κάθε κανόνα.)

Ή μήπως κι εκείνο, όπως όλα τα άλλα πλάσματα του κόσμου, το μόνο που θέλησε και προσπάθησε εντέλει να πράξει, ήταν να φτάσει με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος στην ασφαλή αγκαλιά της Αγάπης;

Οι ήρωες που κυριαρχούν στο βιβλίο (που ίσως να αντιληφθείτε το πόσο μεγάλος και σπουδαίος είναι ο ρόλος τους μόνο στο τελευταίο κεφάλαιο, όπως συνέβη και σε μένα, αλλά κι αυτό είναι μέρος της ιδιαίτερης μαγείας του μυθιστορήματος) ελίσσονται ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα, σε "πραγματικότητες" δημιουργημένες και σε άλλες που καρμικά ο Χρόνος φέρνει, ψυχογραφώντας την σύγχρονη κοινωνία των ορίων και των στερεοτύπων, των "Θέλω" και των "Πρέπει".

Η περιπέτεια έχει ένταση καθηλωτική. Η γραφή του συγγραφέα γίνεται συχνά αλληγορική, σφύζει από συμβολισμούς. Εκεί που νιώθεις πως βρίσκεσαι εντός πλάνου ταινίας του Αλμοδοβάρ, χάνεσαι στον ονειρικό κόσμο του Κισλόφσκι, ενώ η καθημερινότητα των ηρώων ξεδιπλώνεται με κάθε λεπτομέρεια μέσα από Καφκικούς εφιάλτες εσωτερικών δαιμόνων.

Και καθώς "Η κόλαση είναι οι άλλοι", όπως έχει πει ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, είναι πάντα οι Άλλοι που έλκουν τους ήρωες του Γιάννη Αδαμίδη σε ένα ψυχολογικό τρενάκι τρόμου. Δυσλειτουργικές οικογένειες διαταράσσουν την έννοια του Εαυτού, κι οι μνήμες πότε αποστασιοποιούνται και πότε εμμένουν πεισματικά στα παραμορφωμένα θραύσματά τους ώσπου το βίωμα του πόνου να οδηγήσει στην κατανόηση -κι ίσως, στην αθώωση- των ανθρωπίνων αδυναμιών.

Σας το συστήνω. 

Διαβάστε Περισσότερα

Όσα έχω μέσα στο κεφάλι μου (Και μερικά βιβλία που αγαπώ ιδιαίτερα)

 

Πέρασε ο καιρός κι ούτε που το κατάλαβα. Γίνεται δίνη η καθημερινότητα και μας ρουφάει εντός της, είναι τόσα τα μικρά και τα μεγάλα που καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε που ξεχνάμε τί είναι αυτό που κάποτε μας πότιζε σταλιά-σταλιά την ευτυχία. Έφτασα στο σημείο να με απασχολεί ανώδυνα το τί θα μαγειρέψω πάλι σήμερα· για τ' άλλα, τα σπουδαία, εκείνα που βομβούν μέσα στο κρανίο μου, ούτε κουβέντα. Σσσσς... Προσοχή μην ξυπνήσουν εκείνα που πονούν, κι έπειτα άντε να τα κοιμίσω πάλι...

Ξεχνώ, μα μαθαίνω να το διαχειρίζομαι. Προχθές γνώρισα τον Παναγιώτη που μου είπε πως και για να ξυθεί βάζει memo πλέον, μην τυχόν και το ξεχάσει. Κάπως έτσι, κι εγώ. Παντού κολλάω post it. Η ζωή μου ένα παζλ από χρωματιστά χαρτάκια γεμάτα σημειώσεις. Πλάκα έχει. Ώσπου να μην έχει πλάκα πια. Το παλεύω όμως, και μπράβο μου. Είμαι περήφανη για μένα και για τον αχταρμά που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Κάπου θα καταλήξει κι αυτό, σε καλό μου. Είμαι αισιόδοξη, πώς αλλιώς; Τ' άγρια, τα κρατώ πειθαρχημένα.

Διαβάζω. Γράφω λιγότερο από όσο θα ήθελα, μα όλες μου οι λέξεις γεμίζουν κενά κι αυτό είναι σπουδαίο. Ωφελεί τη δουλειά, βοηθά όμως και το μέσα μου λειτουργώντας κατευναστικά. Διαβάζω όμως καθημερινά, διαβάζω πολύ, η μόνη μου πολυτέλεια πλέον είναι η αγορά βιβλίων. Μα δεν διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου, έχω αυστηρά κριτήρια επιλογής. Ξαναδιαβάζω τα ήδη διαβασμένα, επίσης. Ένα από τα βιβλία που ξαναδιάβασα τελευταία είναι και το εικονιζόμενο, "Ο Ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ", του Κόου. Το διάβασα όσο περίμενα να κυκλοφορήσει το νέο του βιβλίο γιατί αγαπώ τη γραφή του Κόου φανατικά, έχω όλα του τα βιβλία. 

Απέκτησα κι έναν νέο έρωτα: τη γραφή της Βασιλικής Ηλιοπούλου. Μετά Το Αθώο, που ήταν η πρώτη επαφή μου μαζί της, πήρα (και διάβασα, εννοείται) όλα της τα βιβλία (εκτός από ένα, νομίζω, που ήταν εξαντλημένο).

Χρειάζομαι νέες βιβλιοθήκες, δεν υπάρχει πια χώρος. Μα πρώτα θα μετακομίσω, οπότε ψιθυρίζω στα βιβλία μου να κάνουν λίγη ακόμα υπομονή. Μιλάτε κι εσείς στα βιβλία σας; Εγώ τους μιλάω, κλαίω μπροστά τους, δεν ντρέπομαι, γελάμε μαζί δυνατά, ανταλλάσσουμε απόψεις, γεννοβολάμε ιδέες. 

μου έρχονται κάθε λογής ιδέες από κάθε λογής πηγές, και όταν αρχίζω να τις συνδυάζω, τότε βγαίνουν και άλλα πράγματα. Άνθρωποι, για να είμαι ακριβής. Χαρακτήρες. (Από το μυθιστόρημα του Κόου "Ο Ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ")

Δεν μένει πολύ ακόμα πάντως για να τελειώσω το τρίτο μου μυθιστόρημα. Είναι που ένας χαρακτήρας με παιδεύει ιδιαίτερα, είναι κρυψίνους, αλλά εγώ θα τον ξεγυμνώσω. Τώρα, που ακόμα η ατμόσφαιρα διατηρεί την πρωινή δροσιά της, προτού πιάσουν οι ζέστες και το Χασιμότο μου αρχίσει πάλι να μου δωρίζει φλεγμονές και να ζητάει θάλασσες και μπάνια για να καλμάρει...

Οφείλω να παραδεχτώ ότι τώρα που σας γράφω σκέφτομαι τη χελιδόνα που έξω από την πόρτα μου, στην στιβαρή φωλιά που περίτεχνα έχτισε με τη συντροφιά της, γεννάει τα αυγά της. Σκέφτομαι και τον αδερφό μου που αρνείται να πάει στον γιατρό για το πονεμένο πόδι του. Νά, μόλις πέρασε κι η εικόνα των παιδιών μου μέσα στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου. Κι η φασολάδα που στην κατσαρόλα μαγειρεύεται. Κι η μάνα μου, που όσο πάει και το χάνει πιότερα από μένα... Και μία φράση από το βιβλίο του Μιχάλη Αλμπάτη "Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους", στην παρουσίαση του οποίου γνώρισα επιτέλους τον αγαπημένο Παναγιώτη:

Και πες της ακόμα πως τους ανθρώπους πρέπει να τους αγαπά κιανείς όσο είναι ζωντανοί, γιατί, άμα ποθάνουνε, δεν έχουν ανάγκη ούτε από γλυκόλογα ούτε από αγάπες.

Λοιπόν, σας αγαπάω! Να προσέχετε...

Διαβάστε Περισσότερα