Απολογισμός 2021

 

28 Δεκεμβρίου, 2021

Λέμε πως ο χρόνος εκπνέει, μα εγώ πιστεύω πως απλά κρατάει την ανάσα του. Σαν κάποια παιδιά που αρνούνται να κατεβάσουν τις μπουκιές τους και τις μαζεύουν στο στόμα μέχρι που πια δεν χωράνε ούτε κατεβαίνουν. Θα μας φτύσει κι αυτός ο χρόνος· επίμονα παραμπουκωμένος, φορτωμένος με κάθε τι χρήσιμο και άχρηστο που στοιβάξαμε στις πλάτες του. Το 2021, όπου να' ναι ξεμπουκώνει...

Ήταν μία χρονιά που μου έδωσε πολλά μαθήματα, συχνά με το ζόρι. Πήρα πίσω εμπιστοσύνη που είχα δώσει σε ανθρώπους απλόχερα και συντήρησα άλλη που άξιζε να είναι δοσμένη. Όταν μιλάς ανοιχτά, για πρώτη φορά στη ζωή σου, για τον εαυτό σου, κι εκτίθεσαι με τον τρόπο που βρέθηκα εγώ εκτεθειμένη, συμβαίνουν κι αυτά, πρέπει να υπολογίζεις τις παράπλευρες απώλειες. Κι εγώ δεν τις υπολόγιζα. Όμως έτσι έμαθα να διαχειρίζομαι καταστάσεις δύσκολες που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και την επικοινωνία ανάμεσα σε νοήμονα -ή όχι και τόσο- όντα.

Έπαθα κι έμαθα. Γιατί πάντα διαλέγω τον εμπειρικό δρόμο, δεν ξέρω. Θα μπορούσα να μείνω στη θεωρία, αν με ρωτάς. Μα η θεωρία μου αφήνει κενά, οπότε καλώς συνέβησαν όλα. Άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί και το εννοώ, δεν πιστεύω στην τυχαιότητα των συμβάντων.

Κάθομαι τώρα εδώ και γράφω τούτες τις αράδες και κρυφογελάω, αλήθεια σου το λέω. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν θα το πίστευα ποτέ αν μου έλεγες μια μέρα πριν κάτι μήνες πως θα αποχαιρετούσα την χρονιά μέσα από το δικό μου blog και πάλι όπως έκανα πριν από τέσσερα χρόνια. Πίστευα -και ήλπιζα, κακά τα ψέματα- ότι αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει για τα καλά. Όμως, να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, που έλεγε κι εκείνο το παλιό τραγούδι  του Αντρέα Μικρούτσικου και του Μανώλη Ρασούλη. Οι δρόμοι τρέχουν χιαστί...

Κάτι που ήταν αρκετά ευχάριστο όσο και απελευθερωτικό την χρονιά που αφήνω πίσω μπορώ να πω με βεβαιότητα πως ήταν οι συνεντεύξεις που έδωσα με αφορμή το βιβλίο μου. Εμείς τα λιοντάρια, ξέρεις, λίγες στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε πως έχουμε ψηλώσει ίσα με δυο μέτρα, τις εκτιμούμε δεόντως. Ειδικά αν -σαν και του λόγου μου- δεν είσαι από τη φύση σου πρώτο μπόι. Μην σου φαίνεται αυτό εγωιστικό ή παράξενο, την αλήθεια λέω. Καλά ήταν, παράπονο δεν έχω. Πόσοι άλλοι άνθρωποι που έχουν μείνει στη σιωπή όσα χρόνια έμεινα εγώ έχουν την ευκαιρία να τα πούνε (και να τα σύρουν...) όλα μαζεμένα; Ελάχιστοι, γι' αυτό είμαι πολύ ευχαριστημένη. Η έκδοση του "Να μ' αγαπάς" έφερε στη ζωή μου διαφάνεια, πολλές στιγμές ευτυχίας, νέους αγαπημένους φίλους, έναν άνθρωπο που αποκαλώ αδερφό κι ας μην έχουμε το ίδιο αίμα, και την επιβεβαίωση της σταθερότητας της σχέσης ζωής που έχω με τον άνθρωπό μου. Δεν τα λες και λίγα αυτά...

Όμως, ό,τι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε, τώρα μαζεύω τον εαυτό μου σαν τη φτέρη. Κάπου διάβασα μια φράση που είτε την είπαν τα χείλη της Ζυράννας Ζατέλη είτε κάποιος για εκείνη, δεν θυμάμαι ακριβώς, μου άρεσε ωστόσο τόσο πολύ που σκέφτηκα αμέσως πως πρέπει να την υιοθετήσω για την συνέχεια της ζωής μου:

Όχι με τα εφήμερα και τα επίκαιρα, αλλά με τα αθάνατα και τα αόρατα.

Το 2021 ήταν, για μένα προσωπικά, δυσκολότερη χρονιά σε σχέση με το 2020. Όμως ήταν η χρονιά που ολοκλήρωσα το νέο μου βιβλίο, που έχει τίτλο "Θύματα" (το αποκαλύπτω αυτό για πρώτη φορά) και θα εκδοθεί την Άνοιξη του 2022. Οπότε, ακόμα και μέσα στις τόσες δυσκολίες, ανάμεσα στις πικρές στιγμές που αναγκάστηκα να διαχειριστώ και στην ελάχιστη διάθεση για μελλοντικά σχέδια, γεννήθηκε ένα νέο βιβλίο· μεγαλύτερο από το πρώτο και πλουσιότερο όσον αφορά το θέμα και τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν. [update: Το μυθιστόρημά μου με τίτλο "ΘΥΜΑΤΑ" κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2022, από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα γι' αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ.]

Αυτό που θέλω να πω, κι εκεί επιθυμώ να εστιάσω, είναι πως ακόμα και μέσα στο μαύρο, πηχτό σκοτάδι, μπορεί να δημιουργηθεί φως· η ελπίδα, η δημιουργία, ο πόθος της ψυχής για γνώση κι ανάκαμψη, η ανάγκη για επούλωση των πληγών, μπορούν να γίνουν εξαίρετα δομικά υλικά για την τέχνη και τη δημιουργία. 

Με αυτά δουλεύω πάντα. Κι αυτό θέλω να ευχηθώ και σε σένα: Μέσα από τη θλίψη και την πίκρα σου, να βρίσκεις πάντα τη δύναμη για να γυρνάς τον διακόπτη στο Φως. Τα όνειρα, να ξέρεις, είναι αθάνατα. Συχνά τα κοιμίζουμε και τα ξεχνάμε... Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις τα ληθαργικά σου όνειρα, να τεντώσεις τα άκρα τους να ξεμουδιάσουν και να τα σπρώξεις έξω, στη ζωή, τη δική σου ζωή.

Καλή χρονιά αγαπημένο μου πλάσμα, όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες που σε έχουν εγκλωβίσει. Ψηλά το κεφάλι! Το 2022, κοιτάζει μπροστά!

Με αγάπη,

Λία