Τα βιβλία του Πέτρου Μπιρμπίλη

 

Για έναν λόγο δεν επιλέγω συχνά τα βιβλία που έχουν συλλογές διηγημάτων: Επειδή νιώθω πως το τέλος θα έρθει σύντομα. Στο τέλος της εκάστοτε ιστορίας, βεβαίως, αναφέρομαι. Βλέπεις, βιώνω το κάθε διήγημα σαν μια μικρή ζωή με έναν προαναγγελθέντα θάνατο. Μια ζωή με σύντομη ημερομηνία λήξης...

Έχω ξεχωρίσει όμως μέσα στα σαράντα εφτά μου χρόνια, αρκετά βιβλία με διηγήματα που έχουν κερδίσει με την αξία τους μια θέση στην καρδιά μου.
Σήμερα θα σας μιλήσω για τα βιβλία του Πέτρου Μπιρμπίλη (Petros Birbilis) που με την αμεσότητα της γραφής του διεκδίκησε και κέρδισε τα εντός μου.

Το "Έχω μόνο εσένα" και το "Ξυπόλητος" είναι συλλογές διηγημάτων (Εκδόσεις Μελάνι) ενώ το - αγαπημένο μου- "Μπελ Ετουάλ" είναι μία μικρή νουβέλα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θράκα.
Αγαπώ τις κοφτές του φράσεις (σαν ανάσες εκστασιασμένες) που δίνουν νόημα στο αναπόφευκτο. Την ακροβασία των λέξεων ανάμεσα στο Ονειρικό και το Πραγματικό, σαν το σκληρό πέλμα της ζωής πάνω στο οποίο βαδίζουμε και το τρυφερό λουλούδι που ξεμυτίζει στο λυκαυγές όπως η νοτισμένη θλίψη. Αγαπώ τις εικόνες που καθοδηγεί σε κάθε φράση του έντεχνα ώστε να φτάνουν πίσω από τα βλέφαρα, αναγκάζοντάς με να κοιτάξω τον κόσμο με τα δικά του μάτια. Κι αγάπησα, - αχ πόσο αγάπησα...- αυτήν την ιδιαίτερη ματιά του, τη σκοπιά από όπου αντικρίζει ολόψυχα τη μεγαλοσύνη μα και τη μικρότητα, όχι του κόσμου γενικά μα των ανθρωπίνων ψυχών.
Έχει ένα εκπληκτικό χάρισμα ψυχογράφησης χαρακτήρων ο Πέτρος Μπιρμπίλης κι ένα άλλο, εξίσου εξαίρετο, αυτό της ευγενούς μετάδοσης πηγαίων συναισθημάτων μέσα από τις λέξεις που συνθέτουν τις ιστορίες του.

Αυτό ακριβώς έχω ανάγκη όταν διαβάζω μία μικρή ιστορία. Να καταφέρει ο συγγραφέας να μου περάσει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την ουσία της ύπαρξής της. Γιατί μια μικρή ιστορία πρέπει να έχει ισχυρότερη δύναμη από μία μεγάλη. Σε ένα μυθιστόρημα ο συγγραφέας έχει όλον τον χρόνο να εκθέσει στον αναγνώστη του νου και ψυχή, να του περάσει συναισθήματα, σχόλια, απόψεις. Οι μικρές ιστορίες όμως για να είναι επιτυχημένες πρέπει πρώτα να έχει καταφέρει ο συγγραφέας συμπτύσσοντας τον πυρήνα τους δίχως να χάνεται το νόημα να φτάνουν στην έκρηξη! Να δημιουργούν εντός μας αυτή την έκρηξη επαναλαμβανόμενα μέχρι την τελευταία σελίδα. Μικρά σούπερ νόβα με στόχο τη διάρκεια της ύπαρξής τους στο χρόνο, στη μνήμη μας... Οι ιστορίες του Πέτρου Μπιρμπίλη λοιπόν, αυτό άριστα το επιτυγχάνουν!

Αγαπημένο απόσπασμα (από "Μπελ Ετουάλ") αν και έχω σημειώσει και αρκετά άλλα:

" 'Οχι ότι δεν έχουν την αξία τους οι θάνατοι. Την έχουν. Είναι εξιτήρια διαρκείας. Κι είναι και μια αλλαγή, και για κείνον που πεθαίνει και για κείνους που μένουν πίσω."

(Σημείωση: Η ιστορία της Μέμης, της πρωταγωνίστριας στο "Μπελ Ετουάλ" μου θύμισε τόσο την αδικοχαμένη Δήμητρα από τη Σκάλα Συκαμιάς...)