Ένα έγκλημα, του Georges Bernanos

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2022


Ονειρεύομαι, σημαίνει λέω ψέματα στον εαυτό μου, και για να πεις ψέματα στον εαυτό σου πρέπει πρώτα να μάθεις να λες ψέματα σε όλους τους άλλους.

Διαβάζουμε  από το οπισθόφυλλο:

" Σ' ένα μυθιστόρημα μεταξύ αστυνομικού είδους και πνευματικής περιπέτειας, ανάμεσα στον λυρισμό του ύφους και τη δυσφορία που προκαλούν οι έρευνες, ο Μπερνανός δεν αφήνει τον αναγνώστη να πάρει ανάσα μέχρι την τελευταία σελίδα. Η λύση του μυστηρίου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και σκανδαλιστική για την εποχή που γράφτηκε το μυθιστόρημα."

Το αποτύπωμα που άφησε εντός μου:

Το μυθιστόρημα "Ένα έγκλημα", κυκλοφόρησε το 1935. Μιλά για μία σειρά εγκλημάτων που διαπράχθηκαν σε ένα ορεινό χωριό της Γαλλικής εξοχής, κι έχει όλο το "πακέτο" του αστυνομικού μυθιστορήματος: επιθεωρητές, ανακριτές, αστυνόμους, μάρτυρες και φυγάδες, ενόχους και αθώους. Ως εδώ, όλα είναι όπως τα γνωρίζουμε όλοι από τις επαφές μας με τα βιβλία αστυνομικού ενδιαφέροντος. 

Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και με κράτησε πραγματικά στο βιβλίο κάνοντάς μου θετικότατη εντύπωση, είναι το πνευματικό ταξίδι που προσφέρει ο συγγραφέας με τη γραφή του μέσα από μια σχετικά κοινή αστυνομική ιστορία. Το βάθος κάποιων χαρακτήρων είναι προς συνεχή εξερεύνηση και ξεδιπλώνεται αργά καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται. Συνάμα όμως φροντίζει ο συγγραφέας να μας στρέφει στα ενδότερα του δικού μας χαρακτήρα, κάνοντας επίκληση όχι μόνο στο συναίσθημα αλλά και στη λογική μας. Δεν καλούμαστε μόνο να λύσουμε τα εγκλήματα, καλούμαστε να κατανοήσουμε την ανθρώπινη φύση και τον μηχανισμό εκείνον που οδηγεί ένα άτομο στο έγκλημα...

ο κοινός άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εαυτό του παρά μέσα από την κρίση των άλλων, οι άλλοι είναι αυτοί που του δίνουν το όνομά του, αυτό το όνομα με το οποίο ζει και πεθαίνει, σαν ένα πλοίο με ξένη σημαία.

Ο συγγραφέας δίνει έμφαση στο ψέμα. Όχι οποιοδήποτε ψέμα βέβαια, αλλά εκείνο που για να καλύψει κάποιο βαρύ μυστικό  που δεν πρέπει - για οποιονδήποτε λόγο - να φανερωθεί, μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει... ώσπου στο τέλος αποκαλύπτεται καταστρέφοντας τον δημιουργό του και όποιον άλλο έχει εμπλακεί.

Το ψέμα... το προσωπείο... η υποκρισία... Ένα θέμα που θα είναι πάντα επίκαιρο και άλυτο, που αντιμετωπίζεται όμως ανάλογα με την προσωπική ηθική του καθενός, τον χαρακτήρα και τις ψυχικές κι ενίοτε σωματικές αντοχές του. Ο Μπερνανός, με απίστευτη τόλμη και ψυχραιμία, αναζητά την αλήθεια των ανθρώπων πίσω από τα άθλια ψέματά τους. Όμως, όπως με αφοπλιστική ειλικρίνεια παραδέχεται με τη φωνή του ήρωά του:

Αναζητώ την αλήθεια, αλλά δεν έχω πολλή όρεξη να τη βρω...

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη χώρα μας το 2020 από τις εκδόσεις UTOPIA σε μετάφραση Έφης Κορομηλά. Αξίζει να το διαβάσετε. Σας φανερώνω επίσης ότι μπορούμε να το συμπεριλάβουμε στην ΛΟΑΤΚΙ+ βιβλιογραφία, μα περισσότερα δεν μπορώ να εξηγήσω πάνω σε αυτό δίχως να κάνω άθελά μου αποκαλύψεις της υπόθεσης.

Τρία εγκλήματα, ένας καθολικός ιερέας που με τις πνευματικές του γνώσεις, τη γλυκιά του γλώσσα και την -σχεδόν θηλυκή- ομορφιά του μαγεύει τους πάντες, ένα ψέμα που με τον χρόνο μεγαλώνει, μία κληρονόμος, μία γριά οικονόμος που κάποτε ήταν καλόγρια μα αποσχίστηκε, ένα έφηβο παπαδάκι, ένας ανακριτής ορκισμένος να ανακαλύψει την αλήθεια. 

Αγάπες ανεκπλήρωτες κι έρωτες ανολοκλήρωτοι που γεννούν ανάγκες, αισθήσεις που υποβόσκουν και υπονοούνται στην κλειστή κοινωνία ενός χωριού που παλεύει να επιστρέψει στις πεζές, κοινότοπες συμπεριφορές που δεν κρύβουν εκπλήξεις κι άρα είναι εύκολα διαχειρίσιμες. Το μυθιστόρημα του Μπερνανός είναι μια αστυνομική ιστορία που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά του κατεστημένου, μιλώντας για εκείνα που συμβαίνουν στο παρασκήνιο της ιεροσύνης και πίσω από τα σφαλιστά παραθυρόφυλλα των χωριατόσπιτων, για την υποκρισία, το ψέμα και την αδιαφορία που προκύπτει από τη βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να υποτάσσεται  στα κοινωνικά στερεότυτα σε βάρος των "θέλω" και των προσωπικών του αναγκών, ακόμα κι όταν είναι άτομο πέρα από κάθε υποψία.

Διαβάστε Περισσότερα

Ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε!

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2022

 

Οι Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications κι εγώ είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως το μυθιστόρημά μου "Να μ' αγαπάς" υπάρχει πλέον και σε audio book! Δημιουργήθηκε από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών και απευθύνεται σε άτομα που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν την έντυπη μορφή του βιβλίου. Το φιλοξενεί, βεβαίως, η Βιβλιοθήκη Ομιλούντων Βιβλίων του Π.Σ.Τ. (για περισσότερες λεπτομέρειες όπως και για τον τρόπο με τον οποίο θα το αποκτήσετε όσοι είστε ΑΜΕΑ, μπορείτε να απευθύνεστε εκεί).
Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, τον ηθοποιό Ηρακλή Στρούγγη που δάνεισε την υπέροχη φωνή του για να πραγματοποιηθεί αυτό το εγχείρημα, την Christina Sarri που στάθηκε η αφορμή για να έρθω σε επαφή με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών και όλους εσάς που στην πορεία του χρόνου θα το ακούσετε!
Διαβάστε Περισσότερα

Η επέλαση της ροζ λογοτεχνίας, Δοκίμιο της Εύας Στάμου

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2022

 


Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα των συμβάντων. Όταν έπεσα, λοιπόν, πάνω σε ένα άρθρο από το 2014 που αναφέρονταν στο δοκίμιο της Εύας Στάμου με τίτλο "Η επέλαση της ροζ λογοτεχνίας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg, δεν το θεώρησα τυχαίο γεγονός. Είχε, η κίνηση αυτή, κάτι να μου πει, κάτι να μου προτείνει που μου είχε προφανώς διαφύγει μέσα στον χρόνο. Ο τίτλος, άλλωστε, ήταν από μόνος του κινητήριος ώστε να προβώ στην άμεση απόκτηση του βιβλίου. Και, πιστέψτε με, κερδισμένη βγήκα.

Ας πιάσω όμως το κουβάρι της σκέψης μου που απλώθηκε πάνω στο βιβλίο, από την αρχή.

Διαβάστε Περισσότερα

Αρκεί ένας άνθρωπος

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2022

 Δεν έχω κλείσει μάτι... Ξέρω πως οι λέξεις μου δεν θα έχουν ίσως καμία σημασία, μα είναι από εκείνες τις σπάνιες φορές που πασχίζω να ξεπεράσω τον φόβο του προφορικού λόγου και να σου πω δυο κουβέντες από καρδιάς... Και θέλω να με ακούσεις (αχ, πόσο θέλω να με ακούσεις)...




Διαβάστε Περισσότερα

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης γράφει για βιβλία [κι εμείς τον διαβάζουμε με προσοχή]

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2022

 


Το πρώτο του βιβλίο πάνω στο θέμα "μυθιστορηματικό αναγνωστήριο" έχει τον τίτλο Υπό το φως του μυθιστορήματος και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το 2015, ενώ έγινε η δεύτερη ανατύπωσή του το 2021. Το νέο βιβλίο έχει ακριβώς τον τίτλο του θέματος, λέγεται δηλαδή Μυθιστορηματικό αναγνωστήριο και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις επίσης, το 2021. Προφανώς υπήρξε η αιτία που προέκυψε η δεύτερη ανατύπωση του πρώτου βιβλίου της ίδιας θεματικής, αν κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια... Αφού κι εγώ, διαβάζοντας το καινούργιο βιβλίο θέλησα να γνωρίσω και το πρώτο του που, κινούμενο στο ίδιο ύφος, μου συνέστησε νέα αναγνώσματα, μου έδειξε από μια άλλη οπτική γωνία βιβλία που έχω διαβάσει και, φυσικά, μου δημιούργησε νέες αναγνωστικές ανάγκες.

Διαβάστε Περισσότερα

Το απροστάτευτο, του Παναγιώτη Μέντη

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2022

 

Διαβάζω από το οπισθόφυλλο:

Βόρεια Ελλάδα. Μέσα της δεκαετίας του ογδόντα. Οι ιαχές και τα συνθήματα “αλλαγή στην εξουσία”, σπρωγμένα από τον Βαρδάρη, βουλιάζουν στη θάλασσα.
Η εύπορη ελληνική επαρχία, κρυμμένη στην αυτάρκεια-νάρκη της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να ζεστάνει την παγωνιά της μοναξιάς της.
Μια δήθεν έκρηξη της πολιτιστικής ανάπτυξης χρησιμεύει ως τέλειο άλλοθι και καμουφλάρισμα ερωτικών διαστροφών και απωθημένων. Στη σκιά του Παγγαίου και της Ροδόπης, σε σεμινάρια υποκριτικής, ο Μπρέχτ στριμώχνει και παρενοχλεί σεξουαλικά τη Γκόλφω.
Μέσα σ’ ένα ανθρώπινο τοπίο -εφιαλτικά αφελές ή εφιαλτικά πωρωμένο;- γίνεται η παράξενη συνάντηση δύο αντρών.
Ο ένας με τις εμμονές και τις νευρώσεις δημοσίου υπαλλήλου της επαρχίας, ο άλλος με το άγχος και το φόβο του λαθρομετανάστη.
Τι πρέπει να κρύψουν;
Από τι πρέπει να κρυφτούν;
Χαμένες παρτίδες, μητριές πατρίδες και άγριες καταστάσεις, που αλίμονο αν σε συναντήσουν “απροστάτευτο”.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Κέδρος, μα έτυχε να το διαβάσω πρόσφατα ( μία μέρα μετά το Υλικό καθαρισμού, του Μιχάλη Κατράκη, θέλοντας ν' αποδιώξω το βάρος από το στέρνο μου διαβάζοντας κάτι ευχάριστο). Και το διάβασα μονορούφι, παρόλες τις 214 σελίδες του, μέσα σε ένα πρωινό· τόσο γρήγορα κυλά η ροή του, δεν κουράζει τον αναγνώστη. Η γλώσσα του είναι εύκολη και εύπεπτη, κι όλο το πάρε-δώσε του βιβλίου έχει να κάνει με την  - αρρωστημένα -  αποκρύπτουσα σχέση δύο αντρών, του Λευτέρη και του Γρηγόρη. Ο πρώτος είναι Έλληνας, δημόσιος υπάλληλος (καθηγητής σε σχολείο), με μία ζωή στρωμένη και απόλυτα οργανωμένη σε σημείο ιδεοψυχαναγκασμού, κι ο έτερος είναι Βούλγαρος που έχει έρθει στην Ελλάδα (μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του '80, να θυμίσω) παράνομα, για να βρει ένα μεροκάματο και να επιβιώσει σε όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες από ότι επικρατούν στη χώρα του.

Σε όλο το βιβλίο, πλην του τέλους, είναι αδύνατον να μην αισθανθώ την αύρα του Γκάρθ Γκρίνγουελ  στο μυθιστόρημα "Αυτό που σου ανήκει", το οποίο όμως κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2016 (από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση Τόνιας Κοβαλένκο). Είναι σαν οι δύο συγγραφείς να αφηγούνται την ίδια ιστορία, ελαφρώς διαφοροποιημένη...  Κι αυτό μου έφερε στο νου την καθόλα αληθής έκφραση που λέει πως  "στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Παίρνεις κάτι από εκεί που κάποιος άλλος το άφησε και -αν είσαι ικανός- το πηγαίνεις ένα βήμα πιο πέρα.

Ο συγγραφέας θίγει τα κοινωνικά δίπολα που διαχρονικά ταλανίζουν το συγγραφικό γίγνεσθαι, βολεμένος - αβόλευτος, άγριος κι εξημερωμένος, ημεδαπός και ξένος, πολιτισμένος κι απολίτιστος... Ορμητικά τα θίγει, συχνά υπονοώντας την ερωτική έλξη που έφερε κοντά αυτούς τους δύο, αταίριαστους κατά τα άλλα, ανθρώπους, κι άλλοτε αναφέροντας ανοιχτά το ερωτικό στοιχείο, θέλοντας όμως να δείξει πόσο αδιόρατη κάποιες φορές είναι η γραμμή που χωρίζει το Εγώ από το Άλλο, τον θύτη από το θύμα· και πόσο εύκολα μπορούν οι ρόλοι ν' αλλάξουν, βεβαίως. Μυθοπλασία ή όχι, η νουβέλα του Παναγιώτη Μέντη ακουμπά στην ελληνική πραγματικότητα μιας δεκαετίας πληθωρικής σε όλα της, εκτός από την αλήθεια. Η υποκριτική γίνεται κομμάτι αναπόσπαστο της επιβίωσης, ώστε να εδραιωθούν πολιτικά και κοινωνικά status, οι άνθρωποι κρύβουν καλά τα μυστικά τους και κρύβονται, ακόμα -κυρίως- κι από τον εαυτό τους. 

Τα πράγματα ήταν φως φανάρι σοβαρά. έπρεπε να ρωτήσει, να ενδιαφερθεί. Φαινόταν στη ματιά του άλλου, που παρακαλούσε: "Εγώ σου στήνω σκηνικό. Σου στέλνω σήματα ότι βουλιάζω"... "Τέρμα οι θεατρινισμοί και τα τερτίπια που ξεσηκώνεις από τη Δυναστεία στην τηλεόραση και από τα άθλια μπουλβαράκια που αλωνίζουνε την επαρχία και τα μοστράρεις σαν συμπεριφορά υπεράνω, Λευτεράκη", σκέφτηκε ο Λευτέρης. "Τέντωσε τ' αυτιά σου κι άκου με προσοχή τί τρέχει, αλλιώς μπορεί και να την έβαψες".

Μετουσιώνεται, άραγε, ποτέ το άκρατο ερωτικό πάθος σε αγάπη; Ή πάντα θα περικλείεται από κάτι το βρώμικο, το πονηρό κι απρεπές, μέχρι να σβήσει; Με απασχολεί πολύ, πάντα, εκείνη η στιγμή που συμβαίνει ανεπαίσθητα κι όμως επηρεάζει απόλυτα το υπόλοιπο του βίου μας. Η τραγική στιγμή που η αγάπη στρέφεται εναντίον του εαυτού της μετουσιώνοντας την ενέργειά της σε μίσος... Η στιγμή που όλα τα απωθημένα γυρνούν και παίρνουν την εκδίκησή τους, μεταμορφώνοντας το πρώην λατρεμένο πρόσωπο του συντρόφου σε ένα άλλο, άγνωστο και μισητό. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, θα πείτε. Μπορεί. Δεν έχω αποφασίσει... 

Διαβάστε Περισσότερα

Δευτέρα - Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιάννη Μ. Λειβαδιά

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2022



[ Δευτέρα ]


Εγκεφαλικό κενό,

πόδια βαριά,

μηχανικές κινήσεις,

σαν ζόμπι

κάθε Δευτέρα

(εκτός της Καθαρής

και αυτών των Χριστουγέννων

και του Πάσχα)

τα ίδια,

στα ίδια κάθε Δευτέρα λοιπόν

κάθε κατεργάρης

στον πάγκο του χασάπη

με άδειες τις τσέπες

κάθε τέλος του μήνα

κάθε μήνα εσαεί

ως τη δευτέρα παρουσία

από Δευτέρα σε Δευτέρα

με τον ενδιάμεσο μύθο

του Σαββατόβραδου

μονότονο σταθμό ανάμεσα

στις Δευτέρες


η επανάληψη μήτηρ

της μάθησης

και της εμπέδωσης

του Συστήματος



Ποια Υόρκη

ποια Λονδίνα

ποιες Βρυξέλες

η Δευτέρα είναι

η πρωτεύουσα

του καπιταλισμού

και της αυτοκρατορίας

κοίτα τους υπηκόους

πως κυκλοφορούν με

πόδια βαριά

και μηχανικές κινήσεις

σαν ζόμπι

από Δευτέρα σε Δευτέρα

...


Κάθε επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της

θα κατέστρεφε την Δευτέρα χωρίς δεύτερη σκέψη

και χωρίς ποτέ να την αντικαταστήσει..!
Διαβάστε Περισσότερα

Υλικό Καθαρισμού, του Μιχάλη Κατράκη

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2022

 


Δεν ξέρω πως θα γράψω σήμερα. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω, τι θέλω, στ' αλήθεια, να πω. Για αρχή, να σου πω ότι δεν μπορούσα ούτε τον τίτλο ν' αποφασίσω. Να γράψω "σκέψεις πάνω στο βιβλίο"; Ή, μήπως, να το κρατήσω από την αρχή όσο πιο απλό, όσο πιο καθαρό γίνεται, το κείμενο; Λίγο να ημερέψει η ψυχή μου μέσα στην απλότητα... Χτυπάει η καρδιά μου τώρα, άρρυθμα χτυπάει, ακανόνιστα, πιο δυνατά απ' όσο με έχει συνηθίσει, αλλά χτυπάει. "Σε καλό δρόμο είμαστε" λέω, στον εαυτό μου. "Τράβα το τώρα! τράβηξέ το σαν να είναι τσιρότο! Ή, καλύτερα, κολλητική ταινία· πάνω σε σκασμένα χείλη που ματώνουν..." Ξεκινώ. Τραβάω. Γράφω. Η αλήθεια άλλωστε, πάντα, αιμορραγεί.

Πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων, ας ξεκινήσω από αυτό. Ένας πρόλογος του "ανιχνευτή" Λεωνίδα Οικονομάκη (που σε προετοιμάζει -όσο αυτό είναι εφικτό- για όσα θα συναντήσεις κατά την ανάγνωση, υποσχόμενος έναν κόμπο στο λαιμό κι ένα σφίξιμο στο στομάχι) κι εννέα διηγήματα που μέσα από τη μικρή τους φόρμα (δεν είναι μικρό το βιβλίο, είναι 225 σελίδες) ταξιδεύουν τον αναγνώστη σε εννέα διαφορετικά μέρη του κόσμου. Εννέα ιστορίες που, κάπως, συνδέονται μεταξύ τους. Μόνο στο τέλος μαθαίνουμε, βεβαίως, τον λόγο και τον τρόπο. Μόνο στο τέλος το κουβάρι ξεφτίζει και διακρίνουμε την άκρη του, την τραβάμε νοερά, κι η αλήθεια, γυμνή και άσχημη όσο είναι, μας αποκαλύπτεται... Έχουμε λοιπόν ένα κουβάρι ιστοριών ανθρώπων που, ίσως, να ζουν τόσο κοντά μας που να τους έχουμε προσπεράσει στον δρόμο αδιάφορα, μα ίσως και να μας άγγιξε η ιστορία της ζωής τους όταν την αντικρύσαμε μέσα από μια οθόνη, ένα δελτίο ειδήσεων που μίλησε για κάποιο συνταρακτικό γεγονός στην άλλη άκρη του κόσμου. Μπορεί ακόμα και να κύλησε ένα δάκρυ γι' αυτούς τους, ξένους κατά τα άλλα, ανθρώπους, σύντομο δάκρυ αν και ζεστό, που διαπέρασε βιαστικά την σάρκα αφήνοντας πάνω της το αλάτι του. Κι ύστερα... ύστερα συνεχίσαμε τις ζωές μας οχυρωμένοι στον δικό μας κόσμο. Εντός των δικών μας, προσωπικών ορίων. Ολότελα απορροφημένοι στις δικές μας ιστορίες. 

Κάθε φορά που πιάνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου είσαι, λίγο ή πολύ, προετοιμασμένος γι' αυτό που θα συναντήσεις. Διάβασες το οπισθόφυλλο, μία-δύο κριτικές, είπες στον εαυτό σου "ωραία θα περάσουμε φιλαράκι, πάρ' το" και το πήρες. Και καθώς οι σελίδες προχωρούν κι οι λέξεις τρέχουν μπροστά στα μάτια σου βγάζοντας νόημα, ρέουν και τα συναισθήματα ακολουθώντας την πλοκή· δεν είσαι πια εσύ, παύεις να είσαι ο εαυτός σου, έχεις μεταμορφωθεί τώρα, είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου που διαβάζεις. Κλαις, γελάς, ερωτεύεσαι, τρως, πίνεις, χύνεις... Μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα ζεις τη ζωή κάποιου άλλου και ξέρεις, εντέλει,  ότι το βιβλίο που επέλεξες μέσα σε τόσα άλλα  σου άρεσε ακριβώς επειδή η απόδραση από τον εαυτό σου έχει κριθεί επιτυχημένη. Εδώ σ' έχω, όμως. 

Πώς αντιδράς όταν η ιστορία είναι τόσο σκληρή που δεν την αντέχεις;

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου του Μιχάλη Κατράκη "Υλικό Καθαρισμού", συνήθως τελειώνοντας ένα κεφάλαιο και καθώς προετοιμαζόμουν ψυχολογικά να προχωρήσω στο επόμενο, αναρωτιόμουν "μα, γιατί το κάνω τώρα αυτό στον εαυτό μου;" Το ίδιο με ρώτησε κι ο άνθρωπός μου όταν, γυρνώντας από τη δουλειά χθες με βρήκε με κατακόκκινα και πρησμένα μάτια από το κλάμα, κουλουριασμένη στο πάτωμα. Μόλις είχα τελειώσει το δεύτερο διήγημα, με τίτλο  "Οι παράνομοι του Γκρόζνι". Η απάντηση όμως που έδωσα, στον εαυτό μου πρωτίστως κι έπειτα στον άνθρωπό μου, είναι "γιατί, διαβάζεις αυτό που γίνεται το σημείο επαφής σου με την αλήθεια. Κι εσύ, δεν τη φοβάσαι την αλήθεια"...

Λοιπόν, η αλήθεια πονάει. Πάντα θα πονάει. Σου το λέω, μήπως δεν το γνωρίζεις, μήπως η ζωή σε ευνόησε τόσο που ροδοπέταλα σε ραίνουν κι ήρεμα κυλά ο καιρός σου. Αλλά δεν το νομίζω να συμβαίνει αυτό. Όλοι, βαθιά μέσα μας, κρύβουμε τη δική μας σκληρή ιστορία. Αν είναι απλώς μια ιστορία περιπέτειας ή αν είναι μια ιστορία απέραντης φρίκης, η ψυχή μας το ξέρει. Κανείς άλλος. Γιατί, αυτό που μου επιβεβαίωσαν οι ιστορίες του Μιχάλη Κατράκη είναι πως το χειρότερο ζώο σε τούτον τον πλανήτη θα είναι πάντα ο άνθρωπος. Αλλά...

Θα σου πω όμως κάτι ακόμα, κι αν θέλεις θυμήσου το: Μέσα στο πιο πηχτό, στο πιο μαύρο, το πιο βαθύ σκοτάδι, ακόμα κι αν έχεις -από φόβο- τα μάτια κλειστά, θα διακρίνεις μικρές, κόκκινες σπίθες. Εκεί είναι η δύναμή σου. Κι όσο μόνος θα νιώθεις,  όσο σπασμένος, εκεί απάνω, σε αυτές τις σπίθες, αν μπορέσεις να κρατηθείς, θα βρεις τον λυτρωμό σου. Πέρα, λοιπόν, από ένα άρτιο λογοτεχνικό εγχείρημα που έχει δημιουργηθεί μετά από επίμονη και ψυχικά επώδυνη (είμαι βέβαιη γι' αυτό) έρευνα πεδίου, που αξίζει να έχεις στη βιβλιοθήκη σου -η γραφή του Μιχάλη Κατράκη, σου το έχω ξαναπεί  ‖ εδώ ‖ όταν έγραψα για το βιβλίο του "Χίλια Μιλιγκράμ Απουσίας" έχει ρυθμό και σε παρασέρνει- , ξέρεις γιατί σου προτείνω να αποκτήσεις το βιβλίο; Επειδή το σύνολο των συγγραφικών δικαιωμάτων δίνεται σε αυτοοργανωμένες δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, κι έτσι, από τη μεριά σου, μπορείς κι εσύ να βοηθήσεις έναν άλλο άνθρωπο που δεν ζει τη δική σου ζωή, δεν έχει τη δική σου τύχη. Κι αυτή η κίνηση είναι η μικρή, κόκκινη σπίθα που διαπνέει αυτό το βιβλίο. Είναι η ελπίδα που διαπερνά το σκοτάδι και αργά μα σταθερά το διαλύει. Είναι η λεπίδα που αποκόβει το κακό, το διαμελίζει. Είναι, το Υλικό Καθαρισμού. Και μέσα από αυτό είναι η προσπάθεια όλων των κατατρεγμένων, τρομαγμένων, βιασμένων, βασανισμένων, πικραμένων, σπασμένων ανθρώπων να καθαρίσουν τη ζωή τους.

Πρόσφατα, φίλος μου είπε πως είμαι γεννημένη θύμα. Πως είμαι απλά ένα θύμα, ένας μαλάκας. Επειδή έχω επιλέξει να νοιάζομαι. Με μεγάλο ψυχικό κόστος, έχω επιλέξει να νοιάζομαι. Το ξέρω όμως, το γνωρίζω καλά, πως ακριβώς εκεί βρίσκεται η λύση των πάντων. Στην έγνοια, στο ειλικρινές ενδιαφέρον. Ξέρεις γιατί; Επειδή εκεί κατοικεί η αγάπη...

Το "Υλικό καθαρισμού" κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων και θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, ίσως μετά από παραγγελία όπως έκανα κι εγώ. Διαβάστε το, αξίζει.

Για το τέλος, σας παραθέτω ένα απόσπασμα από τις σημειώσεις του βιβλίου, προς αφύπνιση:

Αυτή την στιγμή ζουν περισσότεροι άνθρωποι σε καθεστώς σκλαβιάς παρά σε οποιαδήποτε άλλη χρονική περίοδο της ανθρωπότητας.


Διαβάστε Περισσότερα