Λοιπόν, ήρθε η ώρα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω την αλήθεια: το βιβλίο το αγόρασα νομίζοντας πως έχει ιστορίες με γάτες. Κι εγώ λατρεύω τις γάτες.
Άργησα, θεωρώ, ν' ανταμωθώ με τη γραφή του Θωμά Κοροβίνη. Μαζί με δύο-τρεις άλλους συγγραφείς όμως έχει κερδίσει την καρδιά μου. Τα βιβλία του έχουν αυτό που ψάχνω, έχουν Ψυχή. Η γραφή του καταφέρνει ν' αγγίξει το μέσα μου, να το πλάσει, να το μεταμορφώσει. Μετά τον "Γύρο του Θανάτου" διάβασα κι άλλα από τα βιβλία του, έτσι, για να σιγουρευτώ γι' αυτό που ένιωσα, να κρίνω με βεβαιότητα πως το συναίσθημα που μου άφηνε η γραφή του δεν ήταν ούτε επιφανειακό μα ούτε και περαστικό...
Ο Γύρος του Θανάτου αφορά την ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη. Θα τον έχετε, ίσως, ακουστά. Καταδικάστηκε σε θάνατο ως άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και στις 16 Φεβρουαρίου του 1968 εκτελέστηκε στον τόπο που -θεωρείται- ότι εγκλημάτισε, στο δάσος του Σέιχ Σου, στη Θεσσαλονίκη.
