Λοιπόν, άκου!

 

Κυριακή, ξημέρωσε. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίαζαν ποτέ οι Κυριακές. Τις αντέχω, ωστόσο. Σήμερα, όμως, ήθελα να σου γράψω με αφορμή ετούτο το άρθρο του φίλου μου. Μιλάει για επαναστάσεις. Κι εμένα πάντα με συγκινούσαν οι μικρές, προσωπικές επαναστάσεις. Αυτές που, αθέλητα, αλλάζουν τον κόσμο· επειδή, μέσα από αυτές, αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Κι αν δεν αλλάζει ο κόσμος όταν αλλάζουμε εμείς, τότε πότε αλλάζει;

Υπήρξαν φορές στη ζωή μου που μου εμπιστεύθηκαν άνθρωποι πως είχα γίνει η αφορμή για ν' αλλάξουν τη ζωή τους. Το έναυσμα, αν θέλεις να το πούμε έτσι, για να πετάξουν όλα αυτά που δεν ήθελαν, που δεν τους ταίριαζαν, που τους ενοχλούσαν, ώστε να γίνουν εντέλει ο πραγματικός εαυτός τους. Μεγάλη ευθύνη. Το να είσαι ο εαυτός σου. Και να συντηρείς την αλήθεια σου. 

Πρότυπο, δεν ήθελα να είμαι ποτέ, δεν το επεδίωξα. Προσδοκούσα μόνο να ζήσω αυτή την έρμη, τη ρημάδα, τη μικρή ζωή ακριβώς όπως ήθελα. Δίχως συμβιβασμούς κι αναβολές. Σήμερα. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Γιατί, έχει κόστος το να είσαι ο εαυτός σου, μη νομίζεις. Μεγάλο κόστος. Βλέπεις, όλοι, η κοινωνία και όσα εμπεριέχονται σε αυτή, έχει μάθει να σε αφομοιώνει, να σε στριμώχνει στα πλαίσιά της, ώσπου να χωρέσεις. Κι αν δεν χωράς...

Τότε, λοιπόν, αν δεν χωράς, είτε παύεις να είσαι αρτιμελής επειδή πολύ απλά "έκοψαν" αυτό που περίσσευε από σένα (πλεονασμούς δεν δεχόμεθα!), είτε επειδή ακριβώς περισσεύεις μένεις στην απέξω. Περιθώριο. "Κι άντε βγάλτα πέρα μόνος σου", σου λέει. "Έτσι είναι το σύστημα, κύριε. Δεν θέλεις να ενσωματωθείς; κάνε ό,τι καταλαβαίνεις αλλά μην υπολογίζεις σε μας. Δεν είσαι πλέον, ένας από εμάς. Περισσεύεις, κατάλαβέ το επιτέλους!" Στα ψιλά γράμματα, βεβαίως, θα υπάρχει πάντα το "όταν αλλάξετε μυαλά/άποψη/συνήθειες, θα εἴμεθα στη διάθεσή σας"...

Όμως, αν δεν σου επιτρέπει ο κόσμος να είσαι εσύ, τότε ποιός είσαι; και δεν ρωτώ ποιος θα ήθελες να είσαι... Σημασία δεν έχουν οι επιθυμίες άλλωστε μα η πραγματικότητα. Αυτό που η φύση σου προστάζει. Αυτό που κρύβεις. Αυτό που επιδιώκεις να χαντακώσεις, να εξαφανίσεις, να πάψει να υπάρχει. Γιατί; επειδή πολύ απλά σου δημιουργεί προβλήματα. Δεν σε αφήνει να είσαι κομμάτι του συνόλου. Κι εσύ, θέλεις να είσαι κομμάτι του συνόλου, να νιώθεις, βρε αδερφέ, ότι κάπου ανήκεις...

Λοιπόν, άκου! Θέλω να σου πω ένα πράγμα, σήμερα, έτσι επειδή είμαι λίγο θυμωμένη, λίγο θλιμμένη, όπως θέλεις πες το. Θέλω να γυρίσεις και να σε κοιτάξεις. Βγες από τούτο το σώμα και κοίταξε τον εαυτό σου. Έπειτα κοίτα πίσω σου, σε όλα όσα έχεις αφήσει στο παρελθόν. Δες πού είσαι τώρα, την απόσταση που διάνυσες, το πόσο μακριά πήγες τον εαυτό σου. Αν αυτό δεν είναι νίκη, αν αυτό δεν είναι αποτέλεσμα των μικρών επαναστάσεων που κάνεις σε καθημερινή βάση τότε τι είναι; 

Κανείς, δεν σου έδωσε πιστοποίηση κατά τη γέννησή σου πως όλα θα είναι εύκολα, χάρμα οφθαλμών, ταξίδι ξεκούραστο. Κανένας. Παίρνεις τα δεδομένα που έχεις κάθε συγκεκριμένη στιγμή, τα αναλύεις και κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Το ξέρω. Το γνωρίζω καλά γιατί κι εγώ έτσι κάνω. Σε νιώθω. Προχωράμε μαζί, κι ας είμαστε χώρια, κι ας μη με γνωρίζεις, κι ας μην σε γνωρίζω, στον ίδιο μακρύ κακοτράχαλο δρόμο βαδίζουμε. Μαζί. Μα ο καθένας ως ο εαυτός του. Γιατί, αυτός ο εαυτός  είναι το καλύτερο που θα μας συμβεί, το καλύτερο, πιο αξιόπιστο εργαλείο που έχουμε. Πολυεργαλείο, αν θες να ξέρεις, είναι ο εαυτός μας. Και θα τα βγάλουμε πέρα, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, στο υπόσχομαι. 

Κάνοντας, όμως,  μικρές, καθημερινές επαναστάσεις.