Σκέψεις πάνω στο βιβλίο "Ο γύρος του θανάτου" του Θωμά Κοροβίνη

 

Άργησα, θεωρώ, ν' ανταμωθώ με τη γραφή του Θωμά Κοροβίνη. Μαζί με δύο-τρεις άλλους συγγραφείς όμως έχει κερδίσει την καρδιά μου. Τα βιβλία του έχουν αυτό που ψάχνω, έχουν Ψυχή. Η γραφή του καταφέρνει ν' αγγίξει το μέσα μου, να το πλάσει, να το μεταμορφώσει. Μετά τον "Γύρο του Θανάτου" διάβασα κι άλλα από τα βιβλία του, έτσι, για να σιγουρευτώ γι'  αυτό που ένιωσα, να κρίνω με βεβαιότητα πως το συναίσθημα που μου άφηνε η γραφή του δεν ήταν ούτε επιφανειακό μα ούτε και περαστικό...

Ο Γύρος του Θανάτου αφορά την ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη. Θα τον έχετε, ίσως, ακουστά. Καταδικάστηκε σε θάνατο ως άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και στις 16 Φεβρουαρίου του 1968 εκτελέστηκε στον τόπο που -θεωρείται- ότι εγκλημάτισε, στο δάσος του Σέιχ Σου, στη Θεσσαλονίκη.

Για την ιστορία θα αναφέρω λίγα λόγια (αντιγράφοντας από τη Βικιπαίδεια):

Ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας υποστηρίζει ότι: «...Μια τοπική κοινωνία καθαρμάτων μαζί με την αστυνομική και δικαστική εξουσία έβαλαν στη μέση έναν ανθρωπάκο και τον κατασπάραξαν… Έναν αλητάκο που λειτουργούσε ως οπή ηδονής για τα αποβράσματα της πόλης, προερχόμενος από μια οικογένεια που μάτωσε στον Εμφύλιο. Παράλληλα μια ανθρωποφαγική τοπική κοινωνία, το παρακράτος στα ντουζένια του, και η αστυνομία που έβγαζε άφοβα τα νύχια της και που η δικαστική εξουσία με τη σειρά της λίμαρε θωπευτικά. Το θέμα δεν είναι αν ο Παγκρατίδης ήταν αθώος ή ένοχος, αλλά ότι δεν είχε δίκαιη δίκη καθιστώντας την εκτέλεσή του εγκληματική».
Την ίδια άποψη ενστερνίζεται και ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης: «Η Θεσσαλονίκη της εποχής χαρακτηρίζεται από ένα παρακράτος – απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και Χητών- που εκφοβίζει την πόλη με τον αέρα φυσικά που του δίνει η Ασφάλεια. Η οργάνωση «Καρφίτσα», που λύνει και δένει, αποτελείται από ρουφιάνους και μάγκες που αποθρασύνονται και κάνουν ό,τι θέλουν. Στους κόλπους της κυοφορούνται οι δολοφόνοι του Λαμπράκη. Ο Παγκρατίδης συλλαμβάνεται λίγο μετά την δολοφονία του βουλευτή και αποδεικνύεται για την Ασφάλεια η ιδανική περίπτωση να στρέψουν τα βλέμματα του κόσμου από ένα έντονα πολιτικό θέμα σε ένα κοινωνικό».

Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα συγκλονισμένη. Τον πόνεσα τον Άρη... τον έκλαψα... Στάθηκα πάνω στο βιβλίο για μέρες, σκεπτόμενη τί θα άλλαζε αν όλα αυτά συνέβαιναν σήμερα. Σήμερα, που οι αστυνομικές αρχές βασίζονται στα δείγματα dna για να αποδείξουν την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου. Σκέφτομαι, ακόμα, πόσο άδικοι είναι μερικοί θάνατοι, πόσο σκληρή ζωή ζουν κάποιοι άνθρωποι και πόσο άδικοι γινόμαστε συχνά εμείς απέναντί τους, βγάζοντας εύκολα συμπεράσματα, κρίνοντας και κατακρίνοντας δίχως να έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα δεδομένα...

Κρίνουμε αβασάνιστα. Ανθρώπους που υποφέρουν, ανθρώπους που βασανίζονται σε μια ζωή που δεν επέλεξαν, ανθρώπους που, απλά, προσπαθούν να επιβιώσουν. Κατατρεγμένες ψυχές γίνονται βορά στην απανθρωπιά μας, στην σκατοψυχιά μας... Άνθρωποι δίχως στηρίγματα, παιδιά που μεγαλώνουν μόνα...

Απ' αυτά τα παιδιά, τα σακάτικα, που τα πετάει η ζωή στην άκρη σαν τα σπουργίτια στην ανεμοδούρα και δεν έχουν ποτέ στον ήλιο μοίρα.[...] Ένα τρακαρισμένο παιδί ήταν, ένα φοβισμένο ζωάκι. -Απόσπασμα από το βιβλίο-

 Περνάμε δίπλα από παιδιά που αργοπεθαίνουν κάτω από την πίεση μιας σιδερένιας πόρτας και γυρνάμε σπίτι μας, στην "ευτυχισμένη" οικογένειά μας, στα παιδιά τα δικά μας που δεν τους λείπει τίποτα. Περνάμε δίπλα από τοξικοεξαρτημένους και παρίες, από άστεγους, πρόσφυγες και μετανάστες που κουβαλούν όλο τους το βιός σε μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών και γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη... Λες κι ό,τι δεν βλέπουμε, δεν υπάρχει.

Το άδικο δεν το μπορώ. Μου πέφτει βαρύ στο στομάχι... Στο ίδιο τραπέζι είναι αραδιασμένα το σήμερα, το αύριο, το χθες, όλα τα γεύεσαι και όλα τ' αρπάζεις με βουλιμία νομίζοντας πως η ζωή είναι φτιαγμένη μονάχα για σένα, κι είναι άφθαρτη, κι είναι αθάνατη, κι είναι δεδομένη. Μα, η ζωή,  δεν είναι τίποτα από αυτά.

Κυριακή σήμερα κι είπα ν' αφήσω εδώ τούτες τις σκέψεις. Καμιά φορά τις Κυριακές, όταν δεν είμαι πολύ καλά ψυχολογικά, ρίχνω ένα καρβουνάκι στο λιβανιστήρι και λίγο θυμίαμα και καπνίζω το δωμάτιο. Να φύγουν οι άγριες σκέψεις, οι πικρές, να ζαλιστούν οι θύμησες των πεθαμένων μου, να βυθιστεί το άδικο στο σύννεφο, να εξαγνιστεί... Κι όλο ψάχνω, χρόνια τώρα, από παιδί, να βρω κάπου ανάμεσα στα νέφη και στις ουράνιες μυρωδιές τον Θεό. Τον Θεό μου. Ένα χεράκι να του τα ψάλλω που του τα' χω μαζεμένα...