Έτσι που λες. Αποτραβήχτηκα πάλι στα ιδιαίτερα διαμερίσματά μου, εδώ είναι το κονάκι μου, εδώ βρίσκονται χτισμένα, νοερά, τα δικά μου ντουβάρια. Κι αποτραβιέμαι εδώ σαν νιώθω πως βάλλομαι. Όταν νιώσω πως ξανοίχτηκα πολύ και δεν βρίσκω πού να πιαστώ κι από πού να κρατηθώ για να συνεχίσω να επιπλέω. Για να μην σπάσω.
Γράφω. Γράφω, ναι, χιλιάδες λέξεις, μέρα νύχτα, άλλες πλημμυρίζουν τα χαρτιά που έχω αραδιασμένα στο δωμάτιο και άλλες το κεφάλι μου. Γράφω για να προφτάσω. Μολύβια καλά ξυσμένα και μελάνια που στάζουν κυριαρχούν στα όνειρά μου. Κι άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι, άνθρωποι που, συνήθως, φεύγουν. Να προφτάσω ν' αφήσω και για εκείνους μια λέξη, προτού η αίσθηση σβήσει.
Μια μέρα, να με θυμηθείς.
Μα θα έχω φύγει τότε, οπότε, τί νόημα θα έχει;
Δημοσίευση σχολίου
Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!