Ρωγμή
Και τότε ακούστηκε ένας κρότος.
Κάτι που μέσα μου
αιώνες φώλιαζε,
έσπασε.
Κι απ' τη ρωγμή
αγέρας φύσηξε,
μα δε σάλεψε η κουρτίνα,
ούτε τα βλέφαρα κινήθηκαν.
Επάνω του μια θλίψη,
φερμένη απ' άλλον Κόσμο, κουβαλούσε.
Κι εγώ να στέκομαι στο πλάι,
να κολυμπώ μες στη σιωπή,
αλλόκοτο δελφίνι.
Σε κάθε μου βουτιά,
όλο και πιο βαθιά
να καταδύομαι, απ' το όνειρο μέχρι το Τίποτα
και πάλι πίσω.
[ Εκδόσεις Συρτάρι ]
Δημοσίευση σχολίου
Αφήνοντας εδώ το σχόλιό σας, μην ξεχνάτε να είστε ευγενείς!