Τα υπέροχα πλάσματα ενός Πολύχρωμου πλανήτη - Στήριξη & Απαξιώσεις

 2 του Δεκέμβρη, 2022

Στον Βόλο έβρεχε για μέρες, υγρασία παντού και μία διάθεση εμποτισμένη Χειμώνα δεν με άφηνε να αισθανθώ χαρά. Είχα άγχος, πάντα έχω άγχος όταν βγαίνω από τη ζώνη όπου νιώθω ασφαλής, εντός της ρουτίνας της καθημερινότητας. Είμαι, προσπαθώ να είμαι, ένα καλοκουρδισμένο ρολόι· αλλιώς πιέζομαι, ζορίζομαι, βρίσκομαι έξω από τα νερά μου. Κι όμως. Τούτα τα ξεσπάσματα που με απομακρύνουν από το θανατικό της συνήθειας είναι αυτά που με κρατούν τελικά ζωντανή...

Η Αθήνα μας υποδέχτηκε λουσμένη στο φως. Καλός οιωνός, σκέφτηκα, αναζητώντας τα σημάδια που θα όριζαν μια κάποια συνέχεια. Οι ασάφειες δεν είναι πολύ του γούστου μου, βλέπεις. Θέλω αυτό που λέγεται αυτό να είναι, κι αυτό που τα μάτια μου αντανακλούν, να είναι, όντως, εκείνο που κοιτάζουν. Τα μάτια τα άλλα, εκείνα της ψυχής, αυτά που ονοματίζουν οι άλλοι "ένστικτο" κι εγώ το λέω διαίσθηση, έχουν μάθει πλέον να αναγνωρίζουν τις μικροδιαφορές. 

Λαχταρούσα να ανταμώσω τους φίλους μου! Να τους αγκαλιάσω σφιχτά, να τους κοιτάξω κατάματα και να μοιραστούμε σε ένα και μόνο βλέμμα όλα όσα νιώθουμε όταν βρισκόμαστε σε απόσταση. Να φύγω έχοντας τη μυρωδιά τους πάνω μου και τα λόγια τους μέσα στο κεφάλι μου να μου κρατούν συντροφιά μέχρι να ξανανταμώσουμε -ποιος ξέρει πότε, πάλι;

Απόγευμα στον Πολύχρωμο Πλανήτη

Ντύθηκα, στολίστηκα και πήγα. Έτρεμε το φυλλοκάρδι μου, ένας χώρος που πάντα ονειρευόμουν να επισκεφτώ τιμούσε εκείνο το απόγευμα το έργο μου, παρουσιάζοντας τα μυθιστορήματά μου για τα οποία θα μιλούσαν δύο άνθρωποι που εκτιμώ απεριόριστα για τη στάση ζωής τους, δυο υπέροχοι άνθρωποι που αγαπώ: Ο Θάνος Ξάνθος, εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος, και η Κατερίνα Βερίγκα, κοινωνική λειτουργός και blogger που γνωρίζω πολλά χρόνια μέσα από τον όμορφο κόσμο του blogging. Τα λόγια τους, που θα βρείτε και σε αυτό το άρθρο στον ιστότοπο T-zine [ηλεκτρονικό περιοδικό Trans* ενημέρωσης], με συγκίνησαν. Ο ιδιοκτήτης του Πολύχρωμου Πλανήτη Θάνος Βέσσης, με υποδέχτηκε ζεστά εξανεμίζοντας το άγχος και την αμηχανία των πρώτων στιγμών. Ένιωσα οικεία, βρισκόμουν ακριβώς εκεί όπου η ψυχή μου λαχταρούσε να βρίσκεται.

 Είμαι μαθημένη στα μικρά καλάθια, δεν έχω επιθυμίες πολλές, δεν έχω προσδοκίες. Αρκούν οι απογοητεύσεις του παρελθόντος για να καλύψουν τη ζωή μου όλη. Έτσι δεν περίμενα δα και καμιά κοσμοσυρροή. Με στήριξαν οι φίλοι που με την παρουσία τους έδωσαν χαρά στη ζωή μου. Γνώρισα από κοντά άτομα με τα οποία διατηρώ μια όμορφη διαδικτυακή φιλία, ανθρώπους με τους οποίους η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών λειτουργεί στη ζωή μου καταλυτικά, απολύτως ενδυναμωτικά. Συνάντησα όλη (σχεδόν) την ομάδα των εκδόσεων Βακχικόν, πήραν μορφή οι φωνές με τις οποίες έχω επικοινωνήσει τηλεφωνικά, κι οι αγκαλιές έσφιξαν ανυπόκριτα, εκδηλώνοντας τα ειλικρινή μας συναισθήματα. 

Μα είναι τόσο ωραία ν' ανταμώνεις τους ανθρώπους που αγαπάς, που νοιάζεσαι, που σέβεσαι κι εκτιμάς! Είναι υπέροχο μα και τόσο σπάνιο συναίσθημα να βρίσκεις εκείνους τους ανθρώπους που είναι συμβατοί με σένα και να μοιράζεσαι μαζί τους στιγμές που μένουν και μένουν και μένουν στο χρόνο σαν γλυκές αναμνήσεις στις οποίες θ' ανατρέχεις σε μέρες δύσκολες!...

Στήριξη κι απαξιώσεις

Αναγνωρίζω τους ανθρώπους που με στηρίζουν στο δρόμο μου, τους θυμάμαι όλους, έναν προς έναν, δεν ξεχνώ, έχω μάθει να επιστρέφω συμπεριφορές. Κι ας πέρασα υπέροχα εκείνο το βράδυ της Παρασκευής την δεύτερη μέρα του Δεκέμβρη, στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου του Πολύχρωμου Πλανήτη, την αναδρομή που κάνω τώρα εδώ στον προσωπικό μου ιστότοπο, με δυο φράσεις της Σώτης Τριανταφύλλου (συγκεκριμένα, πρόκειται για την αφιέρωση που έχει γράψει στο μυθιστόρημά της "για την αγάπη της γεωμετρίας") θα ήθελα να την κλείσω:

Για όσους με συμπαθούν: να με πάλι.
Για όσους δεν με συμπαθούν: να με πάλι.

Σας ευχαριστώ!