Δρω Ποιητικά: Ένα -πολύ προσωπικό- αφιέρωμα σε Ποιητικές Συλλογές που αγάπησα το 2022

 Όταν είμαι γονατιστός/ με τα δυο χέρια πίσω απ' το κεφάλι/ αλλάζει η εποχή στο δωμάτιό μου/ εντοπίζει τη θέση όπου δεν βρίσκομαι πια [Σήμερα μου φτάνει το χώμα, Γιώργος Αλισάνογλου, Κυψέλες, Κίχλη]

Η ώρα είναι 5:09πμ κι είμαι από τις τρεις πάλι στο πόδι. Υποτίθεται πως ξύπνησα με την έγνοια "να γράψω ώρες" στο Ασύγχρονο μάθημα ενός σεμιναρίου που (ευτυχώς) φτάνει στο τέλος του μαζί με τον Χρόνο, ασθμαίνοντας. Γράφω και ώρες. Περισσότερο όμως περιδιαβαίνω στο ίντερνετ για να περνούν αυτές οι έρημες, μαύρες ώρες. Να περάσει η νύχτα, να ξημερώσει. Πίνω καφέ. Τον πίνω και με πίνει που λένε, δεν τον απολαμβάνω γιατί με τον καφέ θέλω τσιγάρο και δεν μπορώ να καπνίσω μέσα, αλλά δεν θέλω και να βγω στο μπαλκόνι γιατί κρυώνω, άλλαξε πάλι ο καιρός.

Είναι Κυριακή μα ο Α. δουλεύει και σήμερα, σε λίγο θα κάνω παύση σκέψεων κι εργασιών για να τον ξυπνήσω. Όλες οι μέρες μοιάζουν τρομακτικά ίδιες όταν δουλεύει τις Κυριακές· ή, μήπως, είναι όντως ίδιες; Όμοιες σαν μονοζυγωτικά δίδυμα, τρομακτικές σαν σιαμαία...

ας μιλήσουμε για τη ζωή/ που θέλουμε να ζήσουμε/ όχι τη ζωή που ζούμε [Θρύψαλα, Ευά Παπαδάκης, μερακλίνα κουκιμπιμπέρισσα ομπλαντί, Στιγμός]

Έχω κανένα μισάωρο -ίσως και παραπάνω- που πάω από ανάρτηση σε ανάρτηση στο blog του Sraosha. Εκεί όταν μπεις δεν ξεφεύγεις εύκολα, το έχω παρατηρήσει. Λειτουργεί σαν υπαρξιακός λαβύρινθος, σε πάει από το ένα κομμάτι της ζωής σου στο άλλο, αλώβητος σπάνια αποχωρείς. 

Στο κεφάλι μου μέσα αντηχούσε όταν κοιμόμουν ένα τσέλο. Τώρα, πολλά. Συγκεκριμένα στ' αυτιά μου σφηνωμένα ακουστικά εκπέμπουν το Allegro στο Κοντσέρτο για Τσέλο σε B Minor, του Vivaldi. Αγαπώ τον Vivaldi. Ο δικός μου παράδεισος ξέρω καλά πως βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε Τσέλο και βιολιά και τον Ραχμάνινοφ στο πιάνο...

Έχω μέσα μου/ ένα αχαρτογράφητο νησί/ γεμάτο αιχμές/ κι απόκρημνους μονόδρομους [Το νησί, Γιάννης Ζαραμπούκας, Οι άνθρωποι στις κορνίζες, εκδόσεις Συρτάρι]

Η φάση ξέρεις ποια είναι; Όταν παρακολουθείς ένα blog από τόσο παλιά (ξεκίνησε το 2005 ο Sraosha, γι' αυτόν μιλάω ακόμη) κι αναδρομείς περιδιαβάζοντας παλαιότερες αναρτήσεις (γιατί έχει αυτή την, σπουδαία κατά τη γνώμη μου, τάση να σε πηγαίνει από τη μία ανάρτηση στην άλλη σε βάθος χρόνου), διαπιστώνεις με λύπη και τρόμο ότι σε τούτη τη χώρα ΔΕΝ αλλάζει τίποτα όσα γαμημένα χρόνια κι αν περάσουν. Οι μαλάκες παραμένουν μαλάκες, οι ψωνισμένοι το ίδιο, οι γλείφτες το πολύ-πολύ να το έχουν ρίξει στους τεμενάδες επειδή ξέμειναν -προσωρινά- από σάλιο, οι κακοί κι αν προσποιούνται για κάποιο χρονικό διάστημα τους καλούς παραμένουν κακοί, ενσυναίσθηση μηδέν εις το πηλίκο, οι κάθε λογής ετεροπροσδιορισμοί συνεχίζουν να ενοχλούν και η ζωή συνεχίζεται κάτω από τον νεφελοσκεπή για σήμερα ουρανό μας και την έγνοια του "τι θα πει ο κόσμος" στο μεγάλο μας χωριό.

Η λοβοτομή έχει πολλές όψεις./ Ίσως η πιο αποτελεσματική να είναι η αυταπάτη του στόχου [Λοβοτομής Εγκώμιον, Ειρήνη Παραδεισανού, Παιδικές Παλάμες, Βακχικόν]

Σκεφτόμουν να γράψω "Ζω Ποιητικά" στον τίτλο αλλά πρώτα πήγα να ρίξω νερό στη μούρη μου στο μπάνιο για ν' ανοίξει το μάτι μου και αναπόφευκτα ήρθα σ' επαφή με τον εαυτό μου στον καθρέφτη που γέλαγε. "Τότε, Δρω θα γράψω", του λέω κατάμουτρα κι αποφασιστικά καθώς τον έτριβα με την πετσέτα προσώπου (η μάνα κάποτε αποκαλούσε  τις πετσέτες προσώπου πισκίρια, αργότερα η μνήμη της λέξης κάπως της διέφυγε), κι εκείνος -ο επικριτικός εαυτός μου, ντε- παραδόξως συμφώνησε, με το βλέμμα του αναπόφευκτου ν' αγγίζει για λίγο τη μούχλα στο ταβάνι (τούτο το σπίτι τρίβεται, λιώνει, καταρρέει πάνω μας μέρα με τη μέρα. Υπέρ πάντων όλων, η Υγρασία... -Να θυμηθώ να μετακομίσω.)

Μη διστάσετε ποτέ να δηλώσετε αυτό που είστε./ Παραδεχτείτε τη φτώχια, την πνευματική σας ένδεια,/ τη σύφιλη· ποτέ όμως ότι είστε ποιητής./ θα υποφέρετε αιώνια. [Οι πέντε συμβουλές του Κώστα Καρυωτάκη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, Πόλις]

Έχω πάθει το εξής, για το οποίο ομολογώ ευθαρσώς ότι όσο κι αν έχω ψάξει -γιατί το έχω ψάξει, μην αμφιβάλλεις διόλου γι' αυτό- γιατρειά δεν βρήκα: όταν πονάω, όταν δεν είμαι και πολύ στα καλά μου, μαζί με ένα ντεπόν κουμπώνω και μια ποιητική συλλογή. Ύστερα από λίγο συνέρχομαι. Παιδιόθεν τούτο το χούι, αντιχνούμενα κάποτε από το "Στο περιβόλι κάθε καλοκαίρι/μια φλύαρη χρυσόμυγα βουίζει" του Τίμου Μωραϊτίνη, πέρασα αισίως στο "Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα/γι' αυτό η ζωή μου εδόθη" της Πολυδούρη και στο "Εφτά. Σε παίρνει αριστερά" του Καββαδία. Μάλλον, λέω λοιπόν, η φράση που μου ταιριάζει καλύτερα είναι "Δρω Ποιητικά" και όχι "Ζω Ποιητικά", παρόλες τις προσπάθειες που κάνω κατά περιόδους να το φιλοσοφήσω, όπως σε αυτή την ανάρτηση.

το πρωί Σίσυφος από ανάγκη,/ το απόγευμα Σπάρτακος από συνείδηση,/ και από έρωτα το βράδυ Προμηθέας [ΗΜΕΡΑ -σαν όλες τις άλλες, Γιάννης Μ. Λειβαδιάς, Νύχτες Εξορίας]

Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τον Κόσμο, τουτέστιν τη ζωή, προτού στερέψει. Δια της Ποιήσεως αυτό, λέω, και δια της ενσυναίσθησης. Σαν να αντιλαμβάνομαι καλύτερα το πώς έχουν τα πράγματα, μέσα από την οπτική των Ποιητών. [ Σημειώνω: η μουσική τώρα στ' αυτιά μου είναι το κοντσέρτο για τσέλο σε D Minor, κι είμαστε στο Allegro non molto. Οι ώρες μου της Ασύγχρονης Τηλεκατάρτισης τελειώνουν, έχω φτάσει στο κεφάλαιο "Σχεδιασμός Μοντέλου Οντοτήτων-Συσχετίσεων", κάτι που έχω διαβάσει άλλες τρεις, τουλάχιστον, φορές μα στο κεφάλι μου μέσα οι Οντότητες παραμένουν πάντα κάτι άλλο από αυτό που θέλουν να παραστήσουν στην Πληροφορική...]

Εν πλω, βυθίστηκε/ Όλα στο κατάστρωμα είναι υποφερτά/ Εκτός αν πάσχεις από ναυτία. [Νουβέλα, Σοφιάνα Παρασκευοπούλου, Ανάταση, Βακχικόν]

Λοιπόν, αυτή η ανάρτηση θα μου βγει μεγάλη· και περισσότερο προσωπική από όσο την σχεδίαζα. Δε βαριέσαι... Ας είναι αυτή ο προάγγελος της Ανασκόπησης του 2022 που θα ανέβει την τελευταία εβδομάδα του χρόνου, όπως κάθε χρόνο. 

Λέω "όπως κάθε χρόνο" και ξεχνάω ότι το blog μου σε αυτή τη μορφή μετράει μόλις δύο χρόνια ύπαρξης. Ξεχνιέμαι, νομίζω πως έχω ακόμη το παλιό, εκείνο που έκλεισα οριστικά (δίχως ν' αποχωρήσω ωστόσο από τον χώρο αμετάκλητα, είναι κι αυτό μία συνήθεια όπως το τσιγάρο) έξι χρόνια πριν, κι ενώ κόντευε να κλείσει τα δεκατρία του χρόνια. Γιατί, τί είναι η ζωή ενός blog, τελικά; Τί είναι η ζωή μας; Ένα κουμπί γυρνά από το On στο Off και τελειώνουν όλα. Δεν θέλει κόπο, τρόπο θέλει. Κι ενίοτε, τσαγανό. Για να πιστεύεις στον εαυτό σου.

Ενδεχομένως, η πιο θλιβερή αυταπάτη/ είναι η επιμονή να πιστεύεις πρόσωπα/ που διαρκώς σε διαψεύδουν. [Αυτεπίγνωσης Επίλογος, Στέργιος Φωτόπουλος, Αυτεπίγνωσης Επίμετρο, Βακχικόν]

Πού είχαμε μείνει; Γιατί χάνω τον ειρμό μου... Λίγο οι σκέψεις, λίγο οι λέξεις, το μάθημα που μηχανικά αποζητά την αποστήθιση (δύο μήνες από τη ζωή μου έχασα, να μην την πάρω στο τέλος την πιστοποίηση; Να αποτύχω στις εξετάσεις; Είναι και τα χρήματα, καλό το δέλεαρ, πόνταρα σε αυτό τη συνέχεια του έργου μου... Το λες και κατάντια αυτό...) Δεν ξέρω αν σου το είπα κι άλλη φορά μα, πρέπει να το καταλάβεις γι' αυτό θα το επαναλάβω: την Ποιητική Ζωή την αντιλαμβάνονται συνήθως μόνο εκείνοι που τη βλέπουν εξ' αποστάσεως. Γιατί αυτοί που τη βιώνουν, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν πως τη βρίσκουν, τουλάχιστον, βασανιστική.

Η φαντασία είναι χρήσιμη/ για ιδιωτική χρήση/ καταρρίπτει τους μύθους./ Με υπέρηχους πόνους/ θρυμματίζω τον καταρράκτη του χρόνου·/ έχω την ηλικία του κόσμου που ονειρεύομαι. [Ο κρότος της άρθρωσης, IV, Ευαγγελία Τάτση, Φυτά Εσωτερικού Χώρου, Βακχικόν]

Ελεύθερη βούληση σου λέει μετά. Ελεύθερη βούληση κι αηδίες! Για να βούλεσαι ελεύθερα (και να βουλεύεσαι, επίσης) πρέπει να έχεις γεμάτες τσέπες, μια ασφάλεια, ένα σπίτι δικό σου για να μείνεις. Όταν με το ζόρι τα βγάζεις πέρα ελευθερία δεν υπάρχει, τί να λέμε τώρα. Πάντα κάτι πεζό μα αναγκαίο θα σου βασανίζει το μυαλό: πώς θα μαζέψω τα λεφτά για το νοίκι; Θα τα βγάλουμε πέρα αυτή την εβδομάδα; -Την εβδομάδα αυτή θα φάμε ό,τι έχει το σπίτι! - Μα, δεν έχει τίποτα! -Κάτι θα βρούμε. Ας κάνουμε και λίγη δίαιτα, παχύναμε. -Είναι που οι υδατάνθρακες παχαίνουν. Όλο μακαρόνια και ρύζι, στουμπώσαμε. Πόσες φορές τον έχω κάνει στη ζωή μου αυτόν τον διάλογο; Ούτε θυμάμαι πια, ευτυχώς. Να και κάτι καλό που φέρνει η φθίνουσα μνήμη... Εισέρχομαι αργά μα σταθερά σε μια ποθητή για χρόνια, προσωπική Νιρβάνα. 

Παιδιά εμείς,/ πώς διάολο τις σηκώναμε/ τέτοιες μεγάλες,/ τέτοιες σπουδαίες πέτρες; [Οχυρώσεις, Μιχάλης Κατράκης, Αποθερισμός, Εκδόσεις Συρτάρι]

Πάντως, ονειρεύομαι ταξίδια κι ας με πιάνει ναυτία στο αυτοκίνητο. Ποιος μπορεί να μου απαγορεύσει τα όνειρα;  Κάποτε, πολύ δικός μου άνθρωπος είχε πει σχολιάζοντας τούτη την ιδιαιτερότητά μου (να ζαλίζομαι δηλαδή στο αυτοκίνητο) πως είναι ψυχολογικό· πως κατά βάθος, σαν τον πατέρα μου κι εγώ, θέλω τη βολή μου, δεν μπορώ τα ταξίδια γιατί με ξεβολεύουν. Τότε σθεναρά το αρνήθηκα, μάλιστα έδειξα θυμωμένη, του την κρατούσα για χρόνια αυτή την κουβέντα. Μα πιο πολύ δεν ήταν τα λόγια που με είχαν πειράξει, ήταν η ματιά που μου έριξε· εκείνο το παγωμένο βλέμμα που υπονοούσε μη αποδοχή, αποστροφή από κάτι μιαρό, σιχαμένο. Αυτό του κράτησα. Κι ακόμα το έχω φυλαγμένο. Το βλέμμα. Κι ας ξέρω μέσα μου πως έλεγε την αλήθεια, δεν μου αρέσει να ξεβολεύομαι, είμαι άνθρωπος της συνήθειας. 

Όχι φίλε μου Pascal!/ δεν φταίει που δεν είμαι/ ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα/ και μόνη/ φταίει που ο κόσμος γύρω μου/ άρχισε να γυρνά παράδοξα/ την εποχή των οραμάτων [Λευκοί Νάνοι, Κατερίνα Λιάτζουρα, Εκδόσεις Βακχικόν] 

Ξημέρωσε. Μόλις πάει εννιά, να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου.