Απολογισμός 2022

 

Πάλι γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε

Θα έπρεπε αυτή την ανάρτηση να την έχω κάνει μία εβδομάδα πριν. Ήθελα να είμαι πιστή στο ραντεβού μου με το κλείσιμο της χρονιάς, αλλά λέω δε γαμιέται, και που ήμουν πάντα τυπική τί κατάλαβα; Μπας κι αλλάξει λίγο το γούρι. Ούτε γενική καθαριότητα στο σπίτι όπως άλλοτε έκανα, παραμονές των εορτών. Εκεί, να νιώσουμε λίγη μπίχλα μπας και μάθουμε να αναγνωρίζουμε την αξία της καθαρότητας. Συμβολικά το λέω, βέβαια. Είμαι ψυχαναγκαστική κι αλλεργική στη σκόνη.

Και στη γκρίνια έχω αλλεργία. Δεν μπορώ τη γκρίνια. Αν έγραφα τούτο τον απολογισμό μία εβδομάδα πριν θα μου έβγαινε όλη η συσσωρευμένη πικρία κι αυτά που κοροϊδεύω έχω πάψει προ πολλού να τα κάνω. Οπότε, εδώ είμαστε, στο τώρα, στο σήμερα, που μπορεί και να είναι ίδιο με το χτες μα μυρίζει βρε παιδί μου καινούργιο πράμα, μυρίζει φρεσκάδα και καθαριότητα, μωρουδίλα. Τρυφερότητα. Φρέσκια, τρυφερή, ανθρώπινη σάρκα. Για χάδια και για γρατζούνισμα. Ωιμέ!

Δεν λέω, καλό ήταν το ΄22 κι ας γαμήθηκε το σύμπαν. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερο. Πάντα κοιτάω τα χειρότερα και λέω πάλι καλά, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα. Κι ας έχουμε περάσει τα πάνδεινα, όχι, σκέψου το αυτό, πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα. Ευελπιστώ το ΄23 να φερθεί καλύτερα. Οι πολλές μαγκές κομμένες φιλαράκι, αλλού αυτά, του λέω. Πες το κι εσύ, έτσι για να του πάρουμε τον αέρα τώρα που είναι ακόμα μικρό, τώρα που είναι αρχή, μετά που θα μας καβαλήσει θα είναι αργά, το παιχνίδι το έχουμε χαμένο από χέρι. Τα μικρά παιδιά και τα ζώα είναι όπως τα μάθεις· ισχύει και για τους νιογέννητους χρόνους, αυτό. 

Τη χρονιά που μας πέρασε ήμουν ακόμη αθώα. Πίστευα σε όλους τους ανθρώπους, έδειχνα εμπιστοσύνη σε κουβέντες, ξεθάρρευα με υποσχέσεις, έκανα σχέδια και όνειρα. Ύστερα έμαθα να κάνω μακροβούτια. Από πολύ ψηλά. Να μελανιάζω, να κλαίω, ν' αποδέχομαι. Ν' αποδέχομαι: πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Πως όλες οι κουβέντες δεν είναι καθαρές. Πως όλες οι υποσχέσεις δεν έχουν αντίκρισμα. Πως όλες οι εν-δυνάμει-πολλά-υποσχόμενες-συνεργασίες δεν θα ευοδωθούν. Πως όλοι δεν μιλούν με ειλικρίνεια και όλοι δεν λένε αυτό που στ' αλήθεια πιστεύουν. 

Έμαθα πολλά τη χρονιά που μας πέρασε. Όχι αναίμακτα ούτε ανεμπόδιστα, τα έμαθα. Όμως πήρα τα μαθήματά μου, έδωσα κι εξετάσεις, αποφοίτησα με άριστα. Άλλη μία χρονιά που νίκησα. Νίκησα!...

Το πιο υπέροχο πράγμα που μου συνέβη παραμένει, βεβαίως, η έκδοση του μυθιστορήματός μου "Θύματα" από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το δεύτερο βιβλίο μου έφυγε από το μυαλό και την καρδιά μου, έφυγε από τα χέρια μου, σαν το παιδί που αφήνει για πρώτη φορά το σπιτικό του και βρήκε εσένα, τον αναγνώστη του. Αυτή ήταν η μεγάλη μου ευτυχία, κι ό,τι άλλο συνέβη δεν μπόρεσε να την επισκιάσει. Ακόμα και τα θέματα υγείας μου, το Χασιμότο που αποφάσισε να με χτυπήσει αλύπητα για πέντε ολόκληρους μήνες και η Άνοιά μου που επιδεινώθηκε (μάλλον βοήθησε σε αυτό το Χασιμότο) δεν τα κατάφεραν να με κάνουν να χάσω τον δρόμο μου, ούτε την αισιοδοξία μου. Θα το παλεύω όσο μπορώ, επειδή γράφω. Και θα γράφω όσο μπορώ, επειδή το παλεύω! Έτσι ωραία κι απλά τα έχω εγώ τακτοποιημένα μέσα μου. Για να τα διαχειρίζομαι.

Η ευφορία της Ύπαρξης θα συνοδεύει πάντα το παρόν μου. Και το παρόν θα συνορεύει πάντα με τη λαχτάρα του αγνώστου, του Αύριο που θα είναι πάντα αύριο... Ας μην πενθούμε για όσα έγιναν, λέω λοιπόν. Να λυπόμαστε μόνο για όσα μπορούσαμε να πράξουμε και δεν το κάναμε από φόβο. Κι ας δώσουμε την υπόσχεση αυτή τη νέα χρονιά να είμαστε λίγο πιο ευγενικοί απέναντι στον Εαυτό μας· ας είμαστε λίγο περισσότερο ο Εαυτός μας· ας είμαστε, επιτέλους, ο Εαυτός μας. Τίποτε άλλο δεν έχει, στ' αλήθεια, τόση σημασία όσο αυτό. Για να μην πηγαίνει η ζωή μας χαμένη.

Καλή, δημιουργική Χρονιά σας εύχομαι. Σε όλα τα πεδία της ζωής σας!

Με αγάπη,

Λία