Παθανθές, του Ελάρης (Λευτέρη Κωνσταντίνου)

 

Ένα αλληγορικό παραμύθι

Είμαι λάτρης των ρεαλιστικών ιστοριών, αυτών που μπορώ να υποθέσω πως έχουν εμπνευστεί από τη ζωή, ή πως η ζωή έχει πάρει κάτι από εκείνες. Μου αρέσουν οι ιστορίες με τις οποίες μπορώ με κάποιον τρόπο να ταυτιστώ, να βρω έναν ρόλο εντός τους ώστε να δραπετεύσω από την πραγματικότητα· το έχω ανάγκη, συνήθως. Προτιμώ, επίσης, εκείνα τα βιβλία που κάτι έχουν να με διδάξουν, κάτι έχουν να μου πουν επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη γνωρίζω ή ανοίγοντας νέους ορίζοντες στη γνώση και στην αντίληψή μου. Γι' αυτό και ήταν μεγάλη η έκπληξή μου όταν διαπίστωσα πως το μυθιστόρημα του Ελάρης -κατά κόσμον Λευτέρη Κωνσταντίνου- μου άρεσε. Μάλιστα, έχοντας αυτή τη φοβία, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως μπορεί να μην ευχαριστηθώ την ανάγνωσή του, καθυστέρησα τόσο να το διαβάσω αφού, πάει καιρός που το αγόρασα και το γυρόφερνα μέσα στο σπίτι. 

Το Παθανθές είναι ένα σύγχρονο, αλληγορικό, απολύτως κουήρ, παραμύθι. 

Μια ιστορία που μας καλεί να αποκωδικοποιήσουμε την ίδια την ύπαρξή μας, τον ρόλο μας σε αυτή τη ζωή, την ουσία της ύπαρξής μας, αναλογιζόμενοι πάντα τις δυνάμεις και τα όριά μας. Πρόκειται για μία ιστορία κατοπτρικής πραγματικότητας που στόχο έχει να μας στρέψει προς τον πραγματικό εαυτό μας. Να δούμε τί θέλουμε και πόσο ικανοί είμαστε τελικά (ή έτοιμοι) να το αποκτήσουμε, ξεπερνώντας στερεοτυπικές συμπεριφορές, νόρμες κι οριοθετημένες κανονικότητες που στόχο έχουν να μας κρατήσουν μέσα στα κουτάκια μιας ζωής που, πολύ πιθανόν, να μη μας ταιριάζει.

Πίστευα πάντα, από παιδί, πως στόχος του πρίγκηπα του παραμυθιού δεν θα έπρεπε να είναι ένα θηλυκό που, είτε κοιμώμενο είτε ξύπνιο, κάπου τον περιμένει. Είχα πάντα μεγαλύτερες βλέψεις για τον πρίγκηπα, τα παραμύθια μου άφηναν ένα αγεφύρωτο κενό καθώς πίστευα, ήξερα, πως η αλήθεια δεν ήταν σ' εκείνο το  -σωτήριο, καθ' άλλους- φιλί που έδιναν σε μια μακρυμαλλούσσα γυναίκα. Κι αναζητούσα πίσω από τις λέξεις, αυτό που δεν μπορούσε να ειπωθεί μα υπήρχε ως αίσθηση, πλανιόνταν· τουλάχιστον στη δική μου ατμόσφαιρα. Κι έψαχνα τον τρόπο να το ελευθερώσω. 

[...] νιώθεις αιχμάλωτος σε μια φυλακή που εσύ ο ίδιος φτιάχνεις γύρω σου.

Ύστερα, μεγάλωσα. Και τα παραμύθια πια ήταν ολότελα δικά μου, τα έπλαθα όπως ήθελα, δεν με επηρέαζαν, δεν ασκούσαν πάνω μου καμία δύναμη, καμία επιρροή. Δεν ονειρευόμουν απλώς λιοντάρια, ήμουν ένα από αυτά, ένα αρσενικό λιοντάρι, και κανείς δεν μπορούσε αυτό να μου το στερήσει. Δημιουργούσα τα παραμύθια μου κατά βούληση, οι πρίγκηπες, τα αιλουροειδή, ο κόσμος όλος ήταν δικός μου, εγώ ήμουν ο δημιουργός του. Κι ο Χρόνος, φίλιωσε μαζί μου· αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε.

Αυτή σου η αλλοκοτιά με τράβηξε. Κι από 'κει και πέρα άρχισα να σε αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο. Γιατί δεν φοβόσουν να είσαι ο εαυτός σου μαζί μου. Κι εγώ δεν φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου μαζί σου.

Το Παθανθές, περνά μέσα από τη ρωγμή του χρόνου, τον ξεπερνά, τον διαπερνά και τον κατανοεί. Πραγματεύεται το αθάνατο μέσα από τη θνητότητα της εύπλαστης ουσίας του ανθρώπου. Αγκαλιάζει το φάσμα των ταυτοτήτων φύλου, διατυμπανίζει την ουσία -και την ανάγκη- της ρευστότητάς του, εμμένοντας στην πίστη μιας αιώνιας Αγάπης, της αγάπης που έρχεται να γίνει βάλσαμο στις πληγές, της αγάπης ως σωτήρια λύση κι ως απελευθερωτικό σπασμό της ψυχής του ανθρώπου. 

Υπογείως κι ασυναίσθητα φανερώνει ο συγγραφέας μέσα από τη γραφή του βιβλία που τον ίδιο έχουν αγγίξει, προκαλώντας ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα στον αναγνώστη που μοιράζεται την ίδια γνώση. Η δε επιλογή των ονομάτων θεωρώ πως είναι ευρηματικότατη, αν και δεν μπορώ να πω περισσότερα πάνω σε αυτό δίχως να προδώσω την ιστορία. Όποιος αντιληφθεί, πάντως, εξ' αρχής την ουσία των ονομάτων που αναφέρονται στην ιστορία, ενώνεται πιστεύω με την ψυχή του συγγραφέα και αποκτά την ικανότητα ν' ακούει τη φωνή του που του απαγγέλει την ιστορία του...

Το Παθανθές κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή και πρόκειται αναμφισβήτητα για κάτι νέο στην ΛΟΑΤΚΙ+ βιβλιογραφία.  Αξίζει να το διαβάσετε, ακόμα κι αν δεν σας αρέσουν τα παραμύθια, καθώς ακροβατεί ανάμεσα στον αιώνιο Μύθο και μια εσωτερική, πανανθρώπινη πραγματικότητα!