Bluets ✩ Απολογισμός, 2023

 

Ξεκινάω να γράφω, έχοντας τον τίτλο του βιβλίου της Μάγκι Νέλσον "Bluets" (στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αντίποδες με τον τίτλο "Σπουδή στο μπλε"), χαραγμένο μέσα στο κεφάλι μου. Αρχή ημικρανίας. Κάπως θέλω να δικαιολογήσω την αλλαγή του χρώματος, το μπλε που σε υποδέχθηκε όταν μπήκες στον ιστοχώρο μου. Σπουδή στο μπλε. "Έχω τα "blues" μου", λέμε, όταν αισθανόμαστε αυτή τη θλίψη που μας καταβροχθίζει, να μη χορταίνει με τίποτα. Παραδίνομαι. Είμαι μπλε, φόρεσα τα μπλε μου που είναι μαγικά με έναν δικό τους, μοναδικό, τρόπο. Σπουδή στο μπλε, στροφή προς τα ενδότερα. Πρώτη πόρτα, δεξιά, κι ο μακρύς διάδρομος φτάνει στο τέλος του. Αν βλέπω φως; Μη με ρωτάς.

Έχω μια μπλε πέτρα, την κρατώ σφιχτά μέσα στη χούφτα μου. Είναι μια πέτρα Λάπις Λάζουλι, το μοναδικό πράγμα που έχω από μια γιαγιά που δεν γνώρισα ποτέ. Κάποτε μου την έδωσε η μάνα μου, κι έτσι είχε πει, πως είναι το μοναδικό πράγμα που υπάρχει από τη γιαγιά μου. Ίσως και να είναι έτσι. Δεν την εμπιστεύομαι τη μάνα μου, ποτέ δεν κατάφερα να την εμπιστευτώ. Εύχομαι να μην την είχα γνωρίσει ποτέ. Πηγή θλίψης, δακρύων και πόνου. Η μάνα μου.

Δεν έγραψα πολύ στο blog φέτος, το παραδέχομαι. Το άνοιγα συχνά, κοιτούσα τη λευκή σελίδα του επεξεργαστή, άκουγα το μουγκρητό του χαλασμένου εξαερισμού του, κουραζόμουν, το έκλεινα δίχως να γράψω λέξη. Για ώρα μετά το κεφάλι μου βούιζε και είχα ναυτία, σαν να είχα κάνει το μακρύτερο ταξίδι εν μέσω καταιγίδας.

Διάβασα, όμως, φέτος, πολύ. Περισσότερο από το "κανονικό" μου, περισσότερο, ίσως, από κάθε άλλη χρονιά. Πώς αλλιώς; αφού έψαχνα να βρω τρόπους για να ταξιδέψω. "Λένε πως οι άνθρωποι αλλάζουν όταν ταξιδεύουν"... Γράφω, πάντα. Δημιουργώ νέες συνάψεις εντός του κρεμ πολτού που είναι ο εγκέφαλός μου. Θα ήθελα ο εγκέφαλός μου να ήταν μπλε και όλες οι ηλεκτρικές του εκκενώσεις να οδηγούσαν κάπου, σε νέα κυκλώματα. Όχι αυτός ο αχταρμάς που είναι τώρα, όχι.

Έπαψα να βγάζω φωτογραφίες τον εαυτό μου. Νομίζω ότι μου αρέσει καλύτερα ο εαυτός μου έτσι, δίχως να καθρεφτίζεται σε μία οθόνη κινητού. Τα μαλλιά μου μακραίνουν, είναι λευκές οι τούφες που βγαίνουν στους κροτάφους, τις αγαπώ. Η όρασή μου, μειώνεται. Όταν δεν θα μπορώ πια να διαβάζω δεν ξέρω πώς θα υπάρχω. Η ύπαρξή μου έχει τη μυρωδιά των παλιών βιβλίων κι άγνωστο αριθμό σελίδων.

Δεν ψάχνω να βρω νοήματα πια, κουράστηκα. Ό,τι είναι, είναι. Κάποτε μπορεί και να γελάμε με αυτά που τώρα είναι. Κάποτε, τώρα όχι. 

Μόνον η μεταφυσική πραγματικότητα μπορεί να δώσει την πληρότητα, ένα περιεχόμενο στην καθημερινή πραγματικότητα η οποία διαφορετικά μου φαίνεται κενή, αιωρούμενη μέσα στο μηδέν. [Ιονέσκο, Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου]

(Να) Περνάει ο καιρός.

Ποταμῷ γάρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δίς τῷ αὐτῷ.*

*Γιατί δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές. -Ηράκλειτος-

Η φωτογραφία των Κυανών Κενταύριων ή, αλλιώς, Bluets, είναι από [εδώ]

Αν είσαι ερωτευμένος με το κόκκινο, τότε κόβεις ή πυροβολείς. Αν είσαι ερωτευμένος με το μπλε, γεμίζεις τις τσέπες σου με πετραδάκια και μπαίνεις στο ποτάμι. Οποιοδήποτε ποτάμι. -Μάγκι Νέλσον, Σπουδή στο μπλε-