Όσα έχω μέσα στο κεφάλι μου (Και μερικά βιβλία που αγαπώ ιδιαίτερα)

 

Πέρασε ο καιρός κι ούτε που το κατάλαβα. Γίνεται δίνη η καθημερινότητα και μας ρουφάει εντός της, είναι τόσα τα μικρά και τα μεγάλα που καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε που ξεχνάμε τί είναι αυτό που κάποτε μας πότιζε σταλιά-σταλιά την ευτυχία. Έφτασα στο σημείο να με απασχολεί ανώδυνα το τί θα μαγειρέψω πάλι σήμερα· για τ' άλλα, τα σπουδαία, εκείνα που βομβούν μέσα στο κρανίο μου, ούτε κουβέντα. Σσσσς... Προσοχή μην ξυπνήσουν εκείνα που πονούν, κι έπειτα άντε να τα κοιμίσω πάλι...

Ξεχνώ, μα μαθαίνω να το διαχειρίζομαι. Προχθές γνώρισα τον Παναγιώτη που μου είπε πως και για να ξυθεί βάζει memo πλέον, μην τυχόν και το ξεχάσει. Κάπως έτσι, κι εγώ. Παντού κολλάω post it. Η ζωή μου ένα παζλ από χρωματιστά χαρτάκια γεμάτα σημειώσεις. Πλάκα έχει. Ώσπου να μην έχει πλάκα πια. Το παλεύω όμως, και μπράβο μου. Είμαι περήφανη για μένα και για τον αχταρμά που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Κάπου θα καταλήξει κι αυτό, σε καλό μου. Είμαι αισιόδοξη, πώς αλλιώς; Τ' άγρια, τα κρατώ πειθαρχημένα.

Διαβάζω. Γράφω λιγότερο από όσο θα ήθελα, μα όλες μου οι λέξεις γεμίζουν κενά κι αυτό είναι σπουδαίο. Ωφελεί τη δουλειά, βοηθά όμως και το μέσα μου λειτουργώντας κατευναστικά. Διαβάζω όμως καθημερινά, διαβάζω πολύ, η μόνη μου πολυτέλεια πλέον είναι η αγορά βιβλίων. Μα δεν διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου, έχω αυστηρά κριτήρια επιλογής. Ξαναδιαβάζω τα ήδη διαβασμένα, επίσης. Ένα από τα βιβλία που ξαναδιάβασα τελευταία είναι και το εικονιζόμενο, "Ο Ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ", του Κόου. Το διάβασα όσο περίμενα να κυκλοφορήσει το νέο του βιβλίο γιατί αγαπώ τη γραφή του Κόου φανατικά, έχω όλα του τα βιβλία. 

Απέκτησα κι έναν νέο έρωτα: τη γραφή της Βασιλικής Ηλιοπούλου. Μετά Το Αθώο, που ήταν η πρώτη επαφή μου μαζί της, πήρα (και διάβασα, εννοείται) όλα της τα βιβλία (εκτός από ένα, νομίζω, που ήταν εξαντλημένο).

Χρειάζομαι νέες βιβλιοθήκες, δεν υπάρχει πια χώρος. Μα πρώτα θα μετακομίσω, οπότε ψιθυρίζω στα βιβλία μου να κάνουν λίγη ακόμα υπομονή. Μιλάτε κι εσείς στα βιβλία σας; Εγώ τους μιλάω, κλαίω μπροστά τους, δεν ντρέπομαι, γελάμε μαζί δυνατά, ανταλλάσσουμε απόψεις, γεννοβολάμε ιδέες. 

μου έρχονται κάθε λογής ιδέες από κάθε λογής πηγές, και όταν αρχίζω να τις συνδυάζω, τότε βγαίνουν και άλλα πράγματα. Άνθρωποι, για να είμαι ακριβής. Χαρακτήρες. (Από το μυθιστόρημα του Κόου "Ο Ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ")

Δεν μένει πολύ ακόμα πάντως για να τελειώσω το τρίτο μου μυθιστόρημα. Είναι που ένας χαρακτήρας με παιδεύει ιδιαίτερα, είναι κρυψίνους, αλλά εγώ θα τον ξεγυμνώσω. Τώρα, που ακόμα η ατμόσφαιρα διατηρεί την πρωινή δροσιά της, προτού πιάσουν οι ζέστες και το Χασιμότο μου αρχίσει πάλι να μου δωρίζει φλεγμονές και να ζητάει θάλασσες και μπάνια για να καλμάρει...

Οφείλω να παραδεχτώ ότι τώρα που σας γράφω σκέφτομαι τη χελιδόνα που έξω από την πόρτα μου, στην στιβαρή φωλιά που περίτεχνα έχτισε με τη συντροφιά της, γεννάει τα αυγά της. Σκέφτομαι και τον αδερφό μου που αρνείται να πάει στον γιατρό για το πονεμένο πόδι του. Νά, μόλις πέρασε κι η εικόνα των παιδιών μου μέσα στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου. Κι η φασολάδα που στην κατσαρόλα μαγειρεύεται. Κι η μάνα μου, που όσο πάει και το χάνει πιότερα από μένα... Και μία φράση από το βιβλίο του Μιχάλη Αλμπάτη "Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους", στην παρουσίαση του οποίου γνώρισα επιτέλους τον αγαπημένο Παναγιώτη:

Και πες της ακόμα πως τους ανθρώπους πρέπει να τους αγαπά κιανείς όσο είναι ζωντανοί, γιατί, άμα ποθάνουνε, δεν έχουν ανάγκη ούτε από γλυκόλογα ούτε από αγάπες.

Λοιπόν, σας αγαπάω! Να προσέχετε...