Για τη Mary Renault ( μαζί & κάτι δικά μου)

Κοιτάζω ολόγυρα και βλέπω ανθρώπους στραμμένους ολότελα στα ενδότερα του εαυτού τους ή στην οθόνη ενός κινητού -κίνηση που μου υπενθυμίζει πως όλοι αναζητούμε περιστασιακές διεξόδους από εκείνα που απασχολούν τον εγκέφαλό μας. Μα, τελειώνουν ποτέ τα προβλήματα; Όχι, θεωρώ. Οι στιγμές ξεγνοιασιάς είναι λίγες κι αυτό τις καθιστά πολύτιμες.

Αν και καθυστερημένα γι’ αυτόν τον μήνα καθώς αντιμετωπίζω κάποια θέματα υγείας που μου έχουν φέρει μια μικρή αναστάτωση στην καθημερινότητά μου, θα ήθελα να σας θυμίσω πως η καλύτερη διέξοδος, η πιο δυναμική απόσπαση του εαυτού μας από τις έγνοιες, έρχεται μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Χανόμαστε στις σελίδες του, ταξιδεύουμε εκεί που το σώμα -προς στιγμήν- δεν μπορεί να πάει, αναθαρρούμε λίγο παρακολουθώντας τις ζωές των χαρακτήρων, συγκρίνοντάς τες με τις δικές μας ζωές. Κάθε βιβλίο κι ένα νέο σύμπαν που απλώνεται μπροστά μας και μας ανοίγεται προς εξερεύνηση!

Από όλα αυτά τ’ αστέρια του βιβλιοκόσμου εκεί έξω, σήμερα διάλεξα να σας μιλήσω για την Μαίρη Ρενώ, την συγγραφέα που αγάπησε πολύ την Ελλάδα κι έγραψε βιβλία που βγήκαν από τη βαθιά μελέτη της ιστορίας και της μυθολογία της, μα αγάπησε πολύ επίσης κι αφοσιώθηκε  στο λογοτεχνικό είδος που σήμερα αποκαλούμε "Κουήρ Λογοτεχνία" ή "ΛΟΑΤΚΙ Λογοτεχνία" προτού ακόμα αυτή αποκτήσει ταμπέλα…

Μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη συγγραφέας που έγραψε για ΛΟΑΤ χαρακτήρες, βάζοντάς τους θετικό πρόσημο. Ξέφυγε από το συνήθειο των προκατόχων της να παρουσιάζουν τα άτομα της γκέι κοινότητας ως καρικατούρες ή τους κακούς μίας υπόθεσης, κι ανέδειξε τη γλυκύτητα, τον ρομαντισμό, τις ανάγκες για συντροφικότητα και κανονικότητα στη ζωή, τους προβληματισμούς, τους πόνους, τις πίκρες αλλά και τις χαρές των ατόμων που η κοινωνία ξέβραζε στο περιθώριο επειδή έκρινε ότι δεν της ταίριαζαν. Με λίγα λόγια, η Μαίρη Ρενώ έδωσε σε όλα τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας φωνή σε μια εποχή που αυτό θεωρούνταν από ανάρμοστο έως και παράνομο σε κάποιες χώρες. Η ίδια και η σύντροφός της άλλωστε αναγκάστηκαν να μετακομίσουν από την Αγγλία όπου διέμεναν στη Νότιο Αφρική, αποφεύγοντας τις κακόβουλες γλώσσες που διέδιδαν για τη συμβίωσή των δύο γυναικών φήμες αλλά και τα συντηρητικά μυαλά που αντιμετώπιζαν τη συγγραφέα με σκεπτικισμό όσο και εχθρικότητα. Στο Κέηπ Τάουν έζησε το ζευγάρι πενήντα ευτυχισμένα χρόνια, έως τον θάνατο της Ρενώ το 1983. Αν και έζησε μαζί με τη σύντροφό της μία ολόκληρη ζωή, ποτέ δεν αποδέχτηκε τον όρο "λεσβία" καθώς υπήρξε εντελώς αντίθετη σε οτιδήποτε μπορούσε να χαρακτηρίσει και να οριοθετήσει μία ρομαντική σχέση μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. 

Η Μαίρη Ρενώ κατάφερνε να διεισδύει στο μυαλό των ηρώων της. Ψυχογραφούσε τους χαρακτήρες της απασχολούμενη κατά βάση όχι με τις ηρωικές μορφές της ιστορίας και της μυθολογίας μα με τους απλούς, καθημερινούς  ανθρώπους και τον τρόπο που εκείνοι έβλεπαν και βίωναν τους ήρωες και τους σημαντικούς, γενικότερα, ανθρώπους της εποχής τους, δίνοντας μια άλλη οπτική στο ιστορικό/μυθολογικό μυθιστόρημα. Αναφέρθηκε με τόση απλότητα στις ταυτότητες φύλου των χαρακτήρων της αλλά και στη σεξουαλική τους ταυτότητα, προσδίδοντάς τους το κύρος που έως τότε τους έλειπε, αφού είχε το θάρρος να τους παρουσιάσει ως αυτό που στην πραγματικότητα ήταν: το πλέον φυσιολογικό. 

Όλα τα βιβλία της έχουν αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες (παρόλο που υπήρξαν και αντιδράσεις, φυσικά, από τους ηθικολόγους, ειδικά στην Αμερική). Αυτά που εγώ έχω όμως μέσα στην καρδιά μου από τα βιβλία της και που σήμερα σας προτείνω να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, είναι τα εξής:

· Φωτιά από τον ουρανό (Εκδόσεις Κάκτος)
· Το τελευταίο κρασί (Εκδόσεις Anubis)
· Ο Ηνίοχος (Εκδόσεις Κάκτος)
· Ο Βασιλιάς πρέπει να πεθάνει (Εκδόσεις Κάκτος -εξαντλημένο-)
· Ο Ταύρος από τη θάλασσα (Εκδόσεις Κάκτος)

Καλό μήνα σας εύχομαι, έστω και με χρονοκαθυστέρηση! Να προσέχετε τον εαυτό σας γιατί, πιστέψτε με, είστε ό,τι καλύτερο σας έχει συμβεί!

Με αγάπη,

Λία

Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε και στο Diavazo Greek Books Μαΐου.