Περνάει ο καιρός κι εσύ περνάς, αλαφροπάτητα περνάς, αντιχνούμενα, μοναχικά. Κι αν μετράς το χρόνο πάλι ψέμα θα είναι, στο κεφάλι σου είναι όλα, στο λέω κι εσύ αν θέλεις πίστεψέ με. Πάνε 8 μήνες τώρα που έχεις να γράψεις εδώ, πού πήγαν οι μήνες δεν θυμάσαι, μη ρωτάς· δεν θυμάσαι.
Διαβάζεις ή μάλλον χάνεσαι στις σελίδες των βιβλίων, γράφεις ή μάλλον στο μελάνι πνίγεσαι και στα κουμπιά του πληκτρολογίου και στις εικόνες των άλλων που ανεβάζουν στο διαδίκτυο δείχνοντας τις ζωές τους καλύτερες, ναι· καλύτερες από τη δική σου, κι άμα θες αρνήσου το. Δεν ζηλεύεις, δεν ζήλεψες ποτέ, δεν μετανιώνεις για τίποτα, δεν μετάνιωσες ποτέ, έπεφτες σηκωνόσουν κοιτούσες μπροστά, η ζωή κοιτάει πάντα μπροστά, σου το είχα πει μια μέρα, θυμάσαι; Δεν θυμάσαι.
Κάνεις το καλύτερο που μπορείς δεδομένων των συνθηκών, έτσι λες στον εαυτό σου για να μη γυρνάς πίσω μα γυρνάς πίσω και τ' αναλύεις, όλα τα ξεδιαλύνεις μέχρι αηδίας, ξέρεις, δεν ξέρεις, θα μάθεις θες δεν θες, θα προχωρήσεις· θα προχωρήσεις.
Παράθυρα ανοίγεις, παράθυρα που δεν υπάρχουν, στη φαντασία σου μόνο, για λίγο οξυγόνο, μόνο για λίγο οξυγόνο, ν' αναπνεύσεις κι ύστερα πάλι πίσω στους τέσσερις τοίχους που έβαψες πέρσι γαλάζιους, στους νεκρούς σου που επιμένουν να έρχονται στον ύπνο σου, για λίγο οξυγόνο κι αυτοί.
Γράφε! Γράφε, σε διατάζεις, γράφε μήπως σωθεί η ψυχή σου ή μήπως ανταμώσει έναν κήπο με ροδιές, έναν κήπο και μια θάλασσα πράσινη, ένα ήσυχο σπίτι που δεν θα σε τρομοκρατεί κι ένα ρολόι που δεν θα έχει δείχτες αφού ο χρόνος δεν υπάρχει κι όλα μέσα στο κεφάλι σου είναι τελικά, η ζωή μια ανταύγεια σε λευκά μαλλιά κι ένα όνειρο για κάποιο μακρινό ταξίδι, να σου κόψει την πείνα, να σου πάρει τη δίψα, τα πνευμόνια σου να γεμίσει με οξυγόνο.
Κι ας πεις μετά πως έζησες.
