Ο καιρός, περνάει. Αυτή είναι η δουλειά του καιρού, να περνάει, πότε αλαφροπάτητος και πότε αφήνοντας ανεξίτηλα τα ίχνη του. Άλλοτε γλιστρά από πάνω σου διακριτικά και άλλοτε σε καρφώνει με το τακούνι της γόβας, έτσι, επειδή δεν έχει κάτι να σου πει που θα σε πονέσει. Ή, ίσως, επειδή τίποτα δεν σου κάνει πια εντύπωση.
Περνούν και οι άνθρωποι μαζί με τον καιρό. Περνούν και φεύγουν μ' ανάλαφρους κυματισμούς ή -γιατί όχι; αφού μπορούν- φέρνοντας μπουρίνια. Κι ύστερα πάλι ησυχία. Από εκείνη την ησυχία που σπάει κόκκαλα και τρίζει δόντια σε νύχτες άγρυπνες. Πάντως, ησυχία. Κι ο καιρός περνάει.
Πρέπον κι αν δεν είναι, ο καθρέφτης σου μια μέρα θα στο πει απηυδισμένος: γερνάς, φιλαράκι. Γερνάς. Κρέμασε το προγούλι, κι εκείνα τα ξίγκια στο στομάχι δεν πέφτουν πια με τίποτα. Εσύ, όμως, πέφτεις. Ευκολότερα από όσο το συνήθιζες. Πέφτεις, κι αργείς να σηκωθείς γιατί δεν βρίσκει κάπου το μυαλό σου να πιαστεί. Πέφτεις, γιατί βαρέθηκες να περιμένεις όρθιος. Κουράστηκες να περιμένεις τη σειρά σου πειθήνια, ήρεμα, συγκαταβατικά. Πέφτεις. Κι είναι κι αυτό μια μικρή επανάσταση.
Περνάει ο καιρός. Σε μια παρακμή μέσα περνάει και σ' ένα ζόφο που βγαίνει μέσα από την οθόνη της τηλεόρασής σου. Την έχεις δει να βγαίνει όταν κοιμάσαι. Σε τρομάζει, αλλά εσύ εκεί, δεν την κλείνεις, μετράς μαζί της τις ώρες, τα ψέματα, τη ζωή εκεί έξω, τη ζωή εκεί μέσα. Μετράς τις λέξεις που ακούς, τις λέξεις που φτιάχνεις, τις λέξεις που θυμάσαι, τις λέξεις που σου απόμειναν. Ο χρόνος θαρρείς πως είναι φτιαγμένος από λέξεις που περνούν, όχι μπροστά από τα μάτια σου, όχι, σε διαπερνούν λες κι είσαι διάφανος, λες κι έχεις περάσει πια από χρόνια κι απέμεινε εδώ ξεχασμένη από όλους μία ιδέα μονάχα του εαυτού σου.
Τί άλλο θέλεις να σου πω; Ας παίξουμε, καλύτερα, κρεμάλα. Τη λέξη αυτή που ψάχνω εδώ και χρόνια να βρω, ας τη θέσουμε σε δημοψήφισμα, ας τη στήσουμε - επιτέλους!- σε έναν τοίχο και ας την πυροβολήσουμε... Κι ύστερα, τους αρμούς της ψυχής μας ας κλείσουμε με το αίμα της. Καλύτερα έτσι, πιο χρήσιμη θα μας φανεί στο πέρασμα του χρόνου, δεν νομίζεις;
